Στις 27 Σεπτεμβρίου του 2019 δημοσιεύτηκε ένα από τα άρθρα του oladeka.com (υπήρξαν και άλλα λίγο νωρίτερα αλλά το συγκεκριμένο παρουσίαζε πληρέστερη ανάλυση) που σε άλλους προκάλεσε ξάφνιασμα, σε άλλους αντίδραση και σε κάποιους άλλους φάνηκε σαν τροφή για σκέψη.
Ένα εξάμηνο μετά η «μεταγουνοποιητική» εποχή και η «απογουνοποίηση» χρησιμοποιήθηκε από ένα πρώην πρόεδρο συνδέσμου γουνοποιών της περιοχής και είχε ως αποτέλεσμα την για πρώτη, μία και μοναδική «λυκοφιλική» συστράτευση των δύο άσπονδων κλαδικών φορέων οι οποίοι εξέδωσαν ακόμη και κοινό δελτίο τύπου παρακαλώ εναντίον ατόμων, σκέψεων και αναζητήσεων για την… κακή λέξη και όσους τολμούσαν να τη βάλουν στο μυαλό τους ή ακόμη χειρότερα να την ξεστομίσουν…
Να που όμως, τα χρόνια περνούν, οι επιστρεπτέες πρέπει να επιστραφούν, οι αγορές στενάζουν, ο Πούτιν παίζει πόλεμο και η ανάκαμψη της γούνας δεν διαφαίνεται παρόλες τις πατριωτικές κορώνες εκπροσώπων και φορέων. Η ΕΕ ένωση δέχεται συνεχώς ασφυκτικές πιέσεις από πολυπληθείς ομάδες κατά της γούνας, το έδαφος χάνεται και μακάρι για τους γουνοποιούς κάποτε να ξανακερδηθεί. Αν όμως αυτό δεν γίνει ποτέ; Τι θα γράψει η ιστορία για την εγκληματική εμμονή σε αδράνεια διερεύνησης εναλλακτικής τύχης για τον τόπο και τους ανθρώπους του; Μήπως λοιπόν πρέπει να παραδειγματιστούμε και σε αυτό από τους γείτονες κοζανίτες; Αν ο βράχος είναι σκληρός, το μόνο που θα πετύχεις χτυπώντας τον συνέχεια, θα ναι να σπάσεις την αξίνα σου και να πληγώσεις τα χέρια σου. Αφού λοιπόν το φως στο τούνελ δεν φαίνεται, άλλαξε τούνελ. Σκάψε πιο δίπλα που δεν έχει βράχο. Μπορεί εκεί το χώμα να ναι πιο εύφορο και να κρύβει χρυσάφι. Γιατί να μην το ψάξεις;
Σήμερα λοιπόν μετά από όλα αυτά και το πέρασμα του πανδαμάτορα χρόνου, άρχισαν να «παίζουν» οι ματιές. Ξεκίνησαν να σκέφτονται οι νόες. Βρε λες; Και τι παραπάνω έχουμε να χάσουμε; Για μονοεδρική πάμε… Ο κόσμος φεύγει, η νεολαία αναγκάζεται και αποχωρεί παρότι της λείπει η γυρολιμνιά και τα Ραγκουτσάρια. Η Κοζάνη, η Πτολεμαΐδα και η Φλώρινα από τη μια σπαράζουν για την απολιγνιτοποίηση αλλά από την άλλη τρίβουν τα χέρια με τα δις που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός.
Ναι αλλά δεν είπαν ποτέ, κλείνει ο λιγνίτης, δε βαριέσαι αδερφέ κάποια στιγμή θα ξανανοίξει, κι αν δεν ξανανοίξει καλά να μαστε βρε παιδιά, εμείς λιγνιτωρύχοι γεννηθήκαμε δεν αλλάζουμε…Αντιθέτως, διεκδίκησαν, φώναξαν, διαμαρτυρήθηκαν και συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι να κερδίσουν το μέγιστο αντίβαρο.
Εμείς; Εμείς λέμε, η γούνα αρρωσταίνει, δεν πεθαίνει. Εμείς παραδεχόμαστε ότι δεν πάμε καλά, ότι έχουμε ισοπεδωθεί, ότι από μισό δις το χρόνο ζήτημα να έχουν μείνει στο καντράν κάποιοι μονοψήφιοι αριθμοί εκατομμυρίων αλλά…περιμένουμε την ανάσταση! Όλα καλά! Δεν παραπονιόμαστε μωρέ, όλα θα φτιάξουν…Και τα ΜΜΕ κάθε μέρα ανακοινώνουν περισσότερα από ποτέ αγγελτήρια θανάτων. Οι δρόμοι ερημώνουν. Οι καστοριανοί ζουν στιγμές άλλων εποχών της μεταπολεμικής μεγάλης μετανάστευσης. Χιλιοειπωμένα πράγματα θα μου πείτε. Αυτό όμως τι σημαίνει, ότι πρέπει και να το συνηθίσουμε; Πρέπει να αποδεχτούμε τον αργό θάνατο μιας ιστορικής περιοχής που έχει δώσει λαμπρές περιόδους σε διάφορα φάσματα οικονομικής, πολιτιστικής, κοινωνικής, αρχιτεκτονικής παράδοσης και προσφοράς;
Αυτό λοιπόν κυρίες και κύριοι θα λέγεται μιζέρια! Αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε ο Δήμαρχος Καστοριάς όταν του τέθηκε το ερώτημα από νεαρό προβληματισμένο Καστοριανό. Και επειδή υπάρχουν ευτυχώς και αυτοί, ίσως να είναι εφικτό ακόμη να ελπίζουμε. Γιατί προσέξτε οι πολιτικοί είναι ο καθρέφτης όλων μας. Αν τους στέλνουμε τα λάθος μηνύματα, το λάθος θα πράξουν, φοβούμενοι και ως ένα βαθμό αυτό το θεριό που ονομάζεται «κοινή γνώμη». Αν τους δώσουμε το σωστό μήνυμα, ίσως πάψουν να λένε άλλα στα μικρόφωνα και άλλα στις κλειστές συσκέψεις όπως πληροφορούμαστε πως έγινε με την πρόσφατη επίσκεψη της κας Σοφίας Ζαχαράκη στον νομό μας. Οι…εκπρόσωποι μας που με κάθε ευκαιρία διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για κακές λέξεις όπως «απογουνοποίηση» και «μεταγουνοποιητική εποχή» τις χρησιμοποιούσαν ως λέξεις κλειδιά σε κάθε φράση τους απευθυνόμενοι στην Υφυπουργό Τουρισμού…
Ο Γιάννης Κορεντσίδης είναι από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος που κάνει ένα τολμηρό πρώτο βήμα. Αξίζει να αρχίσουμε να το βλέπουμε καλοπροαίρετα και να το διερευνήσουμε…Και στο κάτω – κάτω της γραφής, ακόμη κι αν μείνει ένα μερίδιο του πολύπαθου γουνοποιητικού κλάδου για εξειδικευμένες αγορές και μπορεί να συντηρήσει κάποιους επαγγελματίες, ο Θεός, η αγορά και το μέλλον θα το δείξει. Αλλά «συν Αθηνά και χείρα κίνει», μην περιμένουμε να γλυτώσουμε τον πνιγμό με Θεϊκές παρεμβάσεις υπέρ της περιβόητης μονοκαλλιέργειας που αποτέλεσε ευχή (παλιά) και κατάρα (σήμερα) για την περιοχή. Ας αναζητήσουμε και κάποιες άλλες…πορτοκαλιές. Δεν το κάναμε τόσα χρόνια, ας το κάνουμε τώρα, έστω στο παρά πέντε.
