«Αν και γενικά είμαι ψύχραιμος όταν κάποιος φίλος πεθαίνει και αρκετά συμφιλιωμενος με την ιδέα ότι όσο μεγαλώνω θα βλέπω να χάνονται αγαπημένα πρόσωπα, πάντα όταν συμβαίνει είναι αρκετά δύσκολο να το δεχθώ και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα προσποιούμαι ότι δεν άλλαξε τίποτα.Τον Κώστα που “έφυγε” σήμερα τον γνώρισα μέσα από τις οργανωτικές διεργασίες της δημοτικής παράταξης των ΕΝ. ΔΗΜΟ. και από τότε συνεχίσαμε μια ειλικρινή σχέση συνεργασίας στο πεδίο του κοινωνικου ακτιβισμού.
Σε έναν κόσμο που κινείται με κίνητρο το οικονομικο κέρδος, είναι πολύ σπάνιο να συναντάς τόσο ανιδιοτελείς ανθρώπους. Ανθρώπους που τους καθοδηγεί κυρίως ένα αίσθημα ανθρωπιάς. Ένα αίσθημα ηθικής δικαιοσύνης και κοινωνικής υπευθυνότητας. Ο Κώστας ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος.
Ένας σοφός άνθρωπος. Ένας ήρεμος χαρακτήρας με δυνατη σκέψη. Ήταν μια μεγάλη καρδιά για όλο τον κόσμο. Και είναι άδικο που η δικιά του, η βιολογική και φθαρτή καρδιά τον πρόδωσε.
Αντίο Κώστα. Μου έμαθες πολλά. Έμεινες μέσα στη σκέψη μου και μέσα στη καρδιά μου. Θα μου λείψει η βιολογική παρουσία σου.
Θα μου λείψει η παρέα σου.
Αλλά αν δεχθούμε ότι οι άνθρωποι είμαστε κυρίως ιδέες και μνήμες, τότε θα ζεις μέσα μου για όσο ζω κι εγώ. Αντίο!»
