«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»… Ποιος είσαι; «Πως τολμάς να με κρίνεις; Με ξέρεις;»…. «Ζεις τη ζωή μου;». Όχι. Απλά, ανοίγεις το στόμα σου και «όποιον πάρει ο… χάρος».
Η σύγχρονη εποχή μάλιστα σε έχει διευκολύνει απίστευτα με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κρύβεσαι πίσω από τον υπολογιστή και καταδικάζεις τους ανθρώπους με αρνητικά και πικρόχολα σχόλια.
Γιατί; Μα επειδή η ζωή σου είναι άδεια και μέσα στη θλίψη. Νιώθεις καλά να βρίζεις τους άλλους και να τους υποτιμάς, νιώθεις πως έχεις εξουσία, πως ορίζεις εσύ τις ζωές των άλλων, ξεχνώντας πως δεν μπορείς καλά καλά να ορίσεις τη δική σου ζωή, μια ζωή μέσα στο ψέμα και στο φαίνεσθαι, άδεια, κενή, που γεμίζει παροδικά με την ζωή των άλλων που τόσο κατακρίνεις.
Όμως, είναι στιγμιαία και φευγαλέα η χαρά γιατί το «κενό» δεν γεμίζει έτσι. Κι όμως δικάζεις ανθρώπους που δεν ξέρεις, δεν έχεις περπατήσει με τα… παπούτσια τους. Δεν βρέθηκες στη θέση τους, δεν έχεις ζήσει τη ζωή τους, την καθημερινότητα τους, να πρέπει να πάρεις αποφάσεις και να κάνεις εσύ το «λάθος». Εύκολα σηκώνουμε το χέρι και δείχνουμε τους άλλους.
Ισοπεδώνουμε ζωές και συνειδήσεις,έτσι απλά. Όταν όμως το χέρι δείχνει εμάς δεν το αντέχουμε, πονάει η κριτική, να μας τονίζει κάποιος τα δικά μας λάθη. Εμείς δεν κάνουμε λάθη και αν κάνουμε το κρύβουμε πίσω από το προσωπείο της δήθεν τελειότητας. Μιας τελειότητας που θέλουμε να παρουσιάσουμε στον κόσμο αλλά που ξέρουμε πολύ καλά πως δεν κατέχουμε.
Όταν κλείσουν τα φώτα, στο σκοτάδι φαίνεται η θλίψη, η μιζέρια και οι μάσκες πέφτουν. Εκεί είσαι πραγματικά εσύ και αυτό το κομμάτι σου δε θες να το δει κανένας, ούτε εσύ δεν το αντέχεις. Η αλήθεια πονάει άλλωστε, όποιος κι αν είσαι ή καλύτερα όποιος κι αν νομίζεις ότι είσαι.
Στον αντίποδα βέβαια υπάρχει και η θεοποίηση ανθρώπων και καταστάσεων. Από ανάγκη θέλουμε να πιστέψουμε πως το τέλειο υπάρχει και να έχουμε την ελπίδα πως ίσως κάποτε το καταφέρουμε κι εμείς. Το τέλειο σώμα,το αψεγάδιαστο πρόσωπο, το πανάκριβο αμάξι,την σαν από παραμύθι άψογη οικογένεια. Κυνηγώντας, λοιπόν, το αδύνατο, το τέλειο, χάνεται η ουσία.
Κανείς δεν είναι τέλειος και όλοι έχουμε αδυναμίες και δεν είναι κακό. Κακό είναι να προσποιείσαι κάτι που δεν είσαι και να παριστάνεις τον ευτυχισμένο ενώ μέσα σου κλαις. Κάποια στιγμή το ψεύτικο θα φανεί και η «αποκαθήλωση» θα πονέσει, εσένα όχι τους άλλους που έπεισες πως είσαι κάτι ανώτερο.
Το διαδίκτυο δίνει αυτή την δυνατότητα δυστυχώς ή ευτυχώς. Αλλά δεν υπάρχει μόνο το απόλυτο και το τίποτα. Υπάρχει και η «μέση οδός».
Από μας εξαρτάται ποιον δρόμο θέλουμε να βαδίσουμε και τί άνθρωποι θέλουμε να είμαστε. «Των άκρων» ή με κατανόηση και σεβασμό για όλους και για όλα;
