Στον τομέα της διαστημικής εξερεύνησης βλέπουμε ολοένα και περισσότερες έρευνες που αφορούν τη χρήση διαστημικών πόρων για την κατασκευή διαστημικών βάσεων, καυσίμων και ενός βιώσιμου περιβάλλοντος για τους αστροναύτες. Όσον αφορά την παραγωγή οξυγόνου, η NASA θα στείλει ένα rover στη Σελήνη υπό το project Artemis, με στόχο να συλλέξει πετρώματα τα οποία θα μπορούν να προσφέρουν οξυγόνο μετά από επεξεργασία.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η ατμόσφαιρα της Σελήνης είναι πολύ λεπτή και αποτελείται από υδρογόνο, νέον και αργό. Παρόλα αυτά το οξυγόνο βρίσκεται σε πληθώρα στη Σελήνη, απλώς δεν είναι σε αέρια μορφή. Είναι παγιδευμένο στο ρηγόλιθο, το στρώμα σκόνης και πετρωμάτων που καλύπτει όλη την επιφάνεια της Σελήνης.
Ο ρηγόλιθος της Σελήνης αποτελείται περίπου κατά 45% από οξυγόνο, για να διασπάσουμε όμως αυτούς τους μοριακούς δεσμούς πρέπει να ξοδέψουμε ενέργεια. Μία μέθοδος είναι η ηλεκτρόλυση, μία διεργασία που χρησιμοποιείται ευρέως για την παραγωγή αλουμινίου. Το ηλεκτρικό ρεύμα περνάει από υγρή αλουμίνα για να διαχωρίσει το αλουμίνιο από το οξυγόνο. Φυσικά η μεταφορά μίας τέτοιας απαιτητικής βιομηχανικής διεργασίας θα απαιτούσε πολύ ενέργεια και μεταφορά εξοπλισμού στη Σελήνη.
Αν τα καταφέρναμε όμως, πόσο οξυγόνο θα μπορούσαμε να παράγουμε; Ο John Grant, λέκτορας στις επιστήμες εδάφους στο Southern Cross University, θεωρεί πως ένα κυβικό μέτρο σεληνιακού ρηγόλιθου περιλαμβάνει 1.4 τόνους ορυκτών, που σημαίνει περίπου 630 κιλά οξυγόνου. Η NASA λέει πως οι άνθρωποι καταναλώνουν περίπου 800 γραμμάρια οξυγόνου τη μέρα για να επιβιώσουν. Επομένως 630 κιλά οξυγόνο θα αρκούσαν για να κρατήσουν ζωντανό έναν άνθρωπο για δύο χρόνια. Αν υποθέσουμε πως το μέσο βάθος του ρηγόλιθου είναι 10 μέτρα και μπορούμε να εξάγουμε όλο το οξυγόνο, τότε η επιφάνεια της Σελήνης θα μπορούσε να προσφέρει αρκετό οξυγόνο για να υποστηρίξει 8 δισεκατομμύρια ανθρώπους για 100.000 χρόνια.
