Δεν θα μακρηγορήσω, ούτε καν θα επιχειρηματολογήσω καλά καλά.
Το έχουν κάνει πολλοί άλλοι πριν από εμένα, για εμένα.
Επιστήμονες, ειδήμονες, ειδικοί αλλά και μη.
Δε μπορώ όμως να μην πω κάποια πράγματα που στέκονται στο λαιμό. Σαν μπουκιά που δε μπορείς να την καταπιείς και σε πνίγει.
Αφόρητο και τρομακτικό το συναίσθημα να μην μπορείς να ανασάνεις.
Τα όργανα βάρεσαν νωρίς στην Περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας και δη στο Ενεργειακό Λεκανοπέδιο Κοζάνης-Πτολεμαΐδας-Φλώρινας.
Η κρίση, ο στρατηγικός επενδυτής, η αποεπένδυση, η απολιγνιτοποίηση, ο covid και προσφάτως η Αύξηση του Μετοχικού Κεφαλαίου.
Χρόνια τώρα (πάνω από δέκα) την πόρτα μας χτυπά καθημερνά η ανεργία, η απαξίωση, ο φόβος, η αμφιβολία. Έχετε άραγε αισθανθεί την απογοήτευση και την απελπισία να κατακλύζουν κάθε σταγόνα του ιδρώτα σας; Έχετε δει οικογένειες, παιδιά, φίλους και συγγενείς να παρακαλάνε για μία δουλειά, ένα μεροκάματο, λίγο φαγητό; Ναι, είναι αλήθεια πως το καθημερινό φαγητό δεν είναι δεδομένο για όλους αλλά αντίθετα, για κάποιους αποτελεί πολυτέλεια.
Την ώρα που άλλες πόλεις, Ελληνικές πόλεις, απολαμβάνουν την εξέλιξη και τον πολιτισμό, απολαμβάνουν το μετρό, τα κέντρα πολιτισμού, τα πρότυπα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τις μεγάλες επιχειρήσεις (συνεπώς και τις θέσεις εργασίας) εμείς μένουμε τα τελευταία χρόνια να ντυνόμαστε, με τον στανιό, στρατιώτες και να συμμετέχουμε σε έναν πόλεμο που τον συντηρούν τα εκάστοτε συμφέροντα. Όλα σε βάρος μας, στις πλάτες μας αλλά κυρίως στη ψυχή μας.
Δεν τον θέλουμε αυτόν τον πόλεμο, δε θέλουμε κάθε μέρα να έχουμε να αντιμετωπίσουμε και κάτι διαφορετικό.
Θέλουμε κι εμείς μερίδιο από την ανάπτυξη και τον πολιτισμό, θέλουμε μερίδιο από την εξέλιξη και τα αγαθά του 21ου αιώνα. Θέλουμε όλα όσα δίνουμε ως περιοχή τα τελευταία 71 να προσμετρηθούν στο βιογραφικό μας και να παύσουμε πλέον να είμαστε θύματα.
Απωλέσαμε θέσεις εργασίας, ευκαιρίες και στερηθήκαμε τον ήλιο που ακόμα και αυτός δεν μπορεί να φτιασιδώσει την μαυρίλα που βλέπουμε μπροστά μας. Μα πάνω από όλα, απωλέσαμε εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές και πολλοί από εμάς στερηθήκαμε την υγεία μας.
Θυμώνω όταν ακούω να μου λένε ότι δεν είχατε επιλογές. Είχατε κύριε Πρωθυπουργέ αλλά επιλέξατε το 2025 να το κάνετε 2023 όπως κάποιοι άλλοι επέλεξαν το ΟΧΙ να το κάνουν ΝΑΙ. Ισοπαλία.
Απορώ πως είναι δυνατόν κάποιοι να επιλέγουν να μείνουν στην ιστορία ως υπαίτιοι για την κατάληξη που θα έχει η επιχείρηση, η ΔΕΗ μας, με τα όσα δρομολογούνται, την ώρα που θα μπορούσαν να μείνουν στην Ιστορία ως Ήρωες (ναι, υπάρχει κι αυτή η επιλογή).
Περιμένουμε να ορθώσετε το ανάστημα, να χτυπήσετε τη γροθιά στο τραπέζι, να βάλετε όρια. Μην πας παραδίδετε αμαχητί, μην μας κάνετε να αισθανθούμε προδομένοι.
Διαπιστευτήρια είναι καλό να δίνουμε στους ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά, στους ανθρώπους που θέλουμε να κοιτάζουμε στα μάτια, στους ανθρώπους που μας εμπιστεύτηκαν.
Οι διαπιστεύσεις προς τρίτους μόνον καταστροφικές μπορεί να είναι και μην πείτε το αντίθετο γιατί είναι σα να μου λέτε ότι ο γείτονας θέλει το καλό σας περισσότερο από ότι το ήθελε η μητέρα σας (καλή της ώρα).
Ζητάτε να αφήσουμε τον λιγνίτη, αυτόν που για σχεδόν έναν αιώνα έθρεψε την οικονομία της χώρας και κατέστησε τη ΔΕΗ κολοσσό, την κατέστησε την μεγαλύτερη Βιομηχανική Επιχείρηση του Ελληνικού λαού και ζητάτε να εισάγουμε φυσικό αέριο για να έχουμε ρεύμα. Ζητάτε να ανεχθούμε την εκχώρησή της στα ιδιωτικά συμφέροντα. Γιατί; Για να μην σπάσετε το Image του «good boy»;
Ζητάτε να υποστηρίξουμε ένα πανάκριβο και επισφαλές προϊόν που θα πυροδοτήσει ένα ντόμινο αρνητικών εξελίξεων και θα το πληρώσουν ακριβά γενιές ολόκληρες. Εκεί, αλήθεια, θέλετε να βάλετε τη σφραγίδα σας;
Είναι σα να απαιτείτε από την Κρήτη να εγκαταλείψει την παραγωγή ρακής και να στραφεί στην τεκίλα. Είναι σα να απαιτείτε από τη Φλώρινα να εγκαταλείψει την παραγωγή πιπεριάς και να στραφεί στις μπανάνες. Είναι σα να απαιτείται από την Καστοριά να παύσει να παράγει φασόλια και να ψαρεύει …σολομό από τη λίμνη της.
Πως να αποδεχθούμε το παράλογο ως λογικό;
Δεν είπαμε όχι στον σχεδιασμό σας. Προς Θεού. Παράταση χρόνου ζητήσαμε. Μία παράταση που θα τους βοηθήσει όλους: την Επιχείρηση, τους εργαζόμενους, την ενεργειακή ευστάθεια, τους καταναλωτές.
Ζητήσαμε χρόνο να επαναϋπολογίσουμε τις ζωές μας, τις ευκαιρίες, το μέλλον μας. Σαν άτομα, σαν κοινωνία πιστεύουμε πως το δικαιούμαστε.
Φαίνεται να μην έχει προηγούμενο αυτή η σπουδή να μπει ταφόπλακα στο μνήμα ενός σώματος που ακόμα είναι ΖΩΝΤΑΝΟ.
Ναι, είμαστε ζωντανοί δεν ακούτε τις κραυγές μας;
Κουράστηκα, Κουραστήκαμε
Εμείς χάσαμε τον ύπνο μας προ πολλού, εσείς μπορείτε ακόμα να κοιμάστε;
Ουρανία Στυλιάδου
Πτολεμαΐδα 5 Οκτωβρίου 2021
