Αγαπητό μου επιτελικό κράτος!
Μεταξύ πολλών, είμαι κι εγώ ένας απ’ τους χιλιάδες μετανοημένους δανειολήπτες. Ένας «Καραμήτρος» δηλαδή, που τόλμησα να κάνω τη μεγάλη υπέρβαση στη ζωή μου: «να βάλω το κεφάλι μου κάτω από κεραμίδι», σε μια χειμαζόμενη εσχατιά της πατρίδας μου.
Δύσκολη η ζωή εδώ πάνω, κύριοι του επιτελικού μας κράτους. Η «Δημοκρατία» των αριθμών που κι εσείς υπηρετείτε, μας έχει εξουθενώσει. Έχει κουρσέψει τις ελπίδες μας, έχει λεηλατήσει τα όνειρά μας. Θύμα της εγκληματικής και απάνθρωπης φορολαίλαπας είμαι κι εγώ. Σε συνδυασμό δε με τις αυξανόμενες οικογενειακές υποχρεώσεις, προσπαθώ με «σύμβουλό μου» τη στέρηση, να είμαι συνεπής απέναντι στις δανειακές υποχρεώσεις που έχω αναλάβει εδώ και δεκαπέντε χρόνια, πλην όμως, με αφόρητο ψυχικό κόστος. Κούρεψα τις βιοτικές μου ανάγκες, έκοψα τα «θέλω» και τη ζωή μου τη ρυθμίζουν πλέον τα «πρέπει» που μου επιβάλλει ο εξορθολογισμός των μνημονίων και οι «ακούρευτες» απαιτήσεις της Τράπεζας. Το μέλλον μου, κύριοι του επιτελικού κράτους, δεν το μετράω σε χρόνια πια όπως παλιά . Πάει αυτό, έχει πεθάνει! Το αποτέλειωσε η Τραπεζοκρατούμενη Κοινοβουλευτική μας Αριθμοκρατία! Το όριο της έγνοιας μου, φτάνει ως τον επόμενο μήνα, όπου θα πρέπει να αποφασίσω από πού αλλού μπορώ να κόψω, ώστε να εξοφλήσω τη δόση του δανείου.
Τον παρελθόντα μήνα κύριοι, είχα την «απρονοησία» να κάνω ορισμένες αναγκαίες ιατρικές δαπάνες και «έπεσα έξω» στους υπολογισμούς μου. Έπεσα 108 ευρώ έξω! Τόσα λιγότερα δηλαδή κατέβαλα για τη μηνιαία οφειλόμενη δόση. Δεν πέρασαν πολλές μέρες και η καλή μου η Τράπεζα (EUROBANK τη λένε), ανησύχησε για μένα. Φρόντισε λοιπόν, να με πάρει τηλέφωνο σε ακατάλληλη ώρα -ως συνήθως- για να μου δείξει ότι έχει γραμμένους τους ισχύοντες κανόνες κοινωνικής συμβίωσης και να μου υπενθυμίσει βεβαίως, ότι οφείλω 108 ευρώ μετά από 40 χρόνια συνεργασίας μαζί της (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο)! Πρέπει, λέει, πάραυτα να τακτοποιήσω την εκκρεμότητα, γιατί έχουν περάσει κιόλας 20 μέρες (!) από την ημερομηνία εξόφλησης και το «Ίδρυμα» θα πέσει έξω 108 ευρώ!
Βεβαίως ο δυστυχής υπάλληλος των 500 ευρώ που εντέλλεται καθημερινά να τηλεφωνεί σε ακατάλληλη ώρα, δεν έχει λάβει ποτέ την εντολή να ρωτάει από στοιχειώδη ανθρωπιά για ποιο λόγο δεν κατεβλήθη το σύνολο της οφειλής. Είπαμε!…ζούμε στη μεταπολιτευτική Αριθμοκρατία και οι όποιες αιτιολογήσεις περί αυξημένων οικογενειακών αναγκών, είναι ακατανόητοι «μαρθοβουρτσισμοί», που ουδεμία σχέση έχουν με τη νέα πραγματικότητα που χτίζεται με τα υλικά της αχαριστίας, της αναλγησίας και της ξεφτίλας.
Κι εσείς δανειολήπτης δεν είστε κύριε, πρωθυπουργέ; Μάλιστα ηγείστε κι ενός χρεωκοπημένου κόμματος (οικονομικά εννοώ). Εσάς, αλήθεια, σας παίρνουν τηλέφωνο όταν καθυστερείτε ή τελοσπάντων όταν δεν έχετε (!) την οικονομική δυνατότητα να καταβάλλετε το σύνολο της δόσης που σας αναλογεί; Αν ναι , πώς τους το επιτρέπετε; Πρωθυπουργός είστε! Τρίξτε τους τα δόντια! Αν όμως δε σας ενοχλούν, ε, τότε σταματήστε να μιλάτε για ισονομία και ισοπολιτεία και πέστε μας… το άλλο με τον Τοτό.
Δε με νοιάζει τι από τα δυο συμβαίνει. Εκείνο που με νοιάζει είναι να τελειώνουμε με τους νονούς των Τραπεζών. Φτάνει πια με τους εκβιασμούς! Έχουν ρημάξει τις ζωές μας, έχουν καταστρέψει την υγεία μας, την οικογενειακή και κοινωνική μας γαλήνη κι όλα αυτά για ένα κατοστάρι που έτσι κι αλλιώς θα το πάρουν διπλό και τρίδιπλο! Και να σταματήσουν τις ανόητες δικαιολογίες ότι τηλεφωνώντας, μάς κάνουν υπενθύμιση και όχι εκβιασμό. Αλλού αυτά! Μας θυμίζουν τι, δηλαδή; Ότι δεν έχουμε να πληρώσουμε; Ο εκβιασμός είναι ποινική πράξη και πρέπει να τιμωρείται!
Σας άκουσα τελευταία, κύριε Πρωθυπουργέ, να λέτε με χαρακτηριστική ευκολία (προκλητική θα έλεγε ένας δανειολήπτης), ότι τα σπίτια ξαναγίνονται. Α, ναι, ε; Για σας είναι εύκολο να χτίζετε και να ξαναχτίζετε (μάρτυς μου ο Βολταίρος) γιατί εσείς είστε πορφυρογέννητος. Εμείς όμως είμαστε κουρελογέννητοι. Ναι, κουρελογέννητοι, όπως το ακούτε! Από γεννησιμιού το φαύλο σύστημα της επιφατικής δημοκρατίας της μίζας και της εξαπάτησης των πολιτών, κουρελιάζει τα όνειρα, τις ελπίδες, το μέλλον μας!
Ως εδώ, κύριοι! Είναι θεμιτό το δικαίωμά μου να αντιμετωπίζομαι ισότιμα ως πολίτης από τα Τραπεζικά «Ιδρύματα», όπως αντιμετωπίζεστε κι εσείς. Δέκα χρόνια τώρα, έχουν λεηλατηθεί οι ζωές μας μόνο και μόνο για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι Τράπεζες. Κουρεύτηκε παντοιοτρόπως το εισόδημα των ανθρώπων με τις γκιλοτίνες του μνημονιακού εξορθολογισμού, αλλά οι δανειακές συμβάσεις έμειναν ακούρευτες έστω κι αν οι τράπεζες δανείζονται πλέον με μηδενικά επιτόκια. Αυτό είναι το ευχαριστώ για την αλληλεγγύη που επιδείξαμε (που μας επιβάλατε, ορθότερα) απέναντί τους; Εμείς δώσαμε από το υστέρημα. Αν αυτοί δεν έχουν την ευαισθησία να δώσουν από το πλεόνασμά τους, να σταματήσουν τουλάχιστον να εκβιάζουν. Αλλά για να σταματήσουν θα πρέπει να τους κουνήσει το δάχτυλο κάποιος επιτελικός, κύριε Πρωθυπουργέ!
Μην παρεξηγείτε και πρωτίστως μην απαξιώνετε τη σπίθα της οργής μου. Χιλιάδες τέτοιες σπίθες γύρω μας κρυφοκαίνε. Το φορτίο της οργής συμπιέζεται επικίνδυνα. Μια σπίθα, μπορεί να φέρει την αναζωπύρωση! Κι αυτό το γνωρίζετε πολύ καλύτερα εσείς, κύριε Πρωθυπουργέ!
Αντώνης Παπαδόπουλος
