Προτού η ναζιστική Γερμανία εξαπολύσει τον κεραυνοβόλο πόλεμο (Blitzkrieg) εναντίον της Γαλλίας το 1940, κανένα στρατιωτικό επιτελείο στον κόσμο δεν γνώριζε ότι ήταν εφικτό να επιτευχθεί μιας τέτοιας κλίμακας πολεμική επιχείρηση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Δεν το γνώριζε ούτε καν ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ, που την άνοιξη του ’40 αναζητούσε τρόπο να εισβάλει στη Γαλλία χωρίς να αντιπαρατεθεί κατά μέτωπο με τις υπέρτερες γαλλοβρετανικές δυνάμεις, που είχαν συσπειρωθεί στη γραμμή Μαζινό.
Η διέξοδος ήρθε μέσω του παράτολμου σχεδίου που εκπόνησε ο στρατάρχης Έριχ Φον Μανστάιν και οικειοποιήθηκε ο εμπνευστής του κεραυνοβόλου πολέμου, στρατηγός, Χάιντς Γκουντεριάν. Οι γερμανικές μεραρχίες υπολείπονταν και σε αριθμό και σε εξοπλισμό και σε τεθωρακισμένα των συμμαχικών. Ο γαλλικός στρατός ήταν σε απόλυτα νούμερα ο ισχυρότερος της Ευρώπης. Αφού τα γερμανικά στρατεύματα δεν θα μπορούσαν να διασπάσουν τη γραμμή Μαζινό, θα έπρεπε να την παρακάμψουν. Πώς; Διασχίζοντας το δάσος των Αρδεννών στα γαλλοβελγικά σύνορα και εξαπολύοντας αιφνιδιαστική επίθεση εκεί που οι Γάλλοι δεν περίμεναν ποτέ ότι θα δεχτούν. Στο νότιο τμήμα της χώρας, όπου από αεροφωτογραφίες της Υπηρεσίας Πληροφοριών τους, οι Γερμανοί γνώριζαν ότι οι οχυρωμένες θέσεις των συμμάχων δεν είχαν αποπερατωθεί.
Το γερμανικό σχέδιο θα είχε πιθανότητες επιτυχίας μόνο αν εξελισσόταν ταχύτατα. Mέχρι τότε το δάσος των Αδρεννών θεωρούνταν απροσπέλαστο από άρματα μάχης. Η Βέρμαχτ όμως δεν το διέσχισε απλώς, αλλά το έκανε σε χρόνο ρεκόρ. Έπρεπε να πιάσει στον «ύπνο» τους Γάλλους, διότι αν έχανε χρόνο και γινόταν ο ελιγμός αντιληπτός, θα περικυκλώνονταν στο δάσος από τις αριθμητικά ανώτερες συμμαχικές δυνάμεις. Οι Γερμανοί χώρισαν τις δικές τους. Άφησαν ένα μέρος αυτών στο Βέλγιο, απέναντι από τους Συμμάχους ως αντιπερισπασμό, και έστειλαν ένα μεγάλο τμήμα – βασικά τις επίλεκτες μηχανοκίνητες μεραρχίες – νότια προς τη Γαλλία.
Ήταν η απρόβλεπτη κίνηση που εξελίχθηκε στον άσο από το μανίκι. Ο αστάθμητος παράγοντας που επέτρεψε στους Ναζί να διασχίσουν με ασύλληπτη ταχύτητα το δάσος ήταν ένα… χαπάκι. Για την ακρίβεια 35 εκατομμύρια τέτοιων.
Η προέλαση δεν έπρεπε να σταματήσει ούτε λεπτό, επί τρία μερόνυχτα. Στην αρχή η ανώτατη γερμανική διοίκηση θεώρησε ότι ήταν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Τη λύση όμως έδωσε το… ντόπινγκ. Το σκεύασμα του Γερμανού χημικού Φριτς Χάουσιλντ, που εμπνεύστηκε τη δημιουργία του από την επιτυχή χρήση της αμφεταμίνης από τους Αμερικανούς στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, είχε ήδη κάνει θραύση στη Γερμανία.
Το 1937 ο Χάουσιλντ κατοχύρωσε την πρώτη γερμανική μεταμφεταμίνη, με την ονομασία Pervitin και σύντομα η χρήση της εξαπλώθηκε παντού, σε κάθε στρώμα της γερμανικής κοινωνίας. Διαφημίστηκε ως φάρμακο που τόνωνε την αυτοπεποίθηση, βελτίωνε τις επιδόσεις και βοηθούσε στην απώλεια βάρους. Ο Γερμανός ερευνητής Νόρμαν Όλερ, συντάκτης του αποκαλυπτικού βιβλίου «Ναρκωτικά στο Γ’ Ράιχ», περιέγραψε το φάρμακο ως «ο εθνικοσοσιαλισμός σε χάπι».
Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το ναρκωτικό εγκρίθηκε για στρατιωτική χρήση και τέθηκε στις υπηρεσίες της Βέρμαχτ, με την κωδική ονομασία D-IX. Σε πρώτη φάση χορηγήθηκε στους στρατιώτες πρώτης γραμμής κατά την εισβολή σε Τσεχοσλοβακία και Πολωνία, για τις ανάγκες της επίθεσης στη Γαλλία όμως, τα χημικά εργαστήρια πήραν… φωτιά.
Παραμονές της εισβολής, εστάλη διάταγμα στους στρατιωτικούς γιατρούς στους οποίους συστηνόταν η κατάλληλη δοσολογία του χαπιού για τους στρατιώτες. Έγινε παραγγελία 35 εκατομμυρίων ταμπλετών για το στρατό και την πολεμική αεροπορία. Για την προέλαση στις Αρδέννες και τον «κεραυνοβόλο πόλεμο» κατά της Γαλλίας, οι στρατιώτες της Βέρμαχτ εκστράτευσαν κανονικά… ντοπαρισμένοι, μένοντας πράγματι ξάγρυπνοι για όσες ώρες διήρκεσε η επίθεση.
Όταν πια έφτασαν στον προορισμό τους, στην πόλη Σεντάν, οι ισχυροί βομβαρδισμοί των στούκας βοήθησαν τις μηχανοκίνητες μεραρχίες να διασπάσουν τις έτσι κι αλλιώς ανεπαρκείς γραμμές των Γάλλων και να ξεχυθούν στο γαλλικό έδαφος. Κομβικό ρόλο στην έκβαση της μάχης, η οποία διήρκεσε ουσιαστικά μόλις πέντε ημέρες, έπαιξε και η τεχνολογία, ήτοι τα ανεπτυγμένα συστήματα επικοινωνίας των Γερμανών, σε αντιδιαστολή με τα απαρχαιωμένα των Γάλλων. Οι επιτιθέμενοι είχαν τέλεια οργάνωση, επικοινωνώντας ακόμα και από μεγάλες αποστάσεις, ενώ οι αμυνόμενοι τελούσαν υπό πλήρη σύγχυση, αδυνατώντας να μεταφέρουν με λειτουργικό τρόπο πληροφορίες και διαταγές.
Η ουσία είναι ότι χωρίς τη μεταμφεταμίνη είναι πιθανό να είχε γραφτεί τελείως διαφορετικά η ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η υπόθεση… ντόπινγκ του οποίου άνοιξε το δρόμο για την κυριαρχία του Γ’ Ράιχ στην ηπειρωτική Ευρώπη και λίγο έλειψε να οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή των Συμμάχων στη Δουνκέρκη.
