Κάθε χρονιά, σαν έφτανε η άγια τούτη μέρα,
τη θλίψη μας των ημερών κάναμε λίγο πέρα.
Μεγάλη Πέμπτη κι είχαμε μικρό πανηγυράκι,
τάχα για να ψωνίσουμε λαμπάδα και κεράκι.
Βαφές αυγών να πάρουμε και κάτι ξεχασμένοι
για οβελία έψαχναν, μη μείνουν πεινασμένοι.
Κι ενώ τον Κύριο πήγαιναν οι Οβράιοι στον Πιλάτο,
κάποιοι στο νου μας είχαμε της Πασχαλιάς το πιάτο!
Μα, αυτό που δεν ξεχάσαμε απ’ όλο αυτό το στόρι
είναι πως τότε έβγαιναν γαμπροί σουλατσαδόροι!
Απ’ τα χωριά κατέβαιναν, φορώντας τα καλά τους,
με μπριγιαντίνη στο μαλλί, με σκέρτσο στη μιλιά τους!
Επίμονα φλερτάρανε , κάθε ματιά μαχαίρι,
έψαχναν νύφη διαλεχτή, της γειτονιάς αστέρι!
Κι εκείνες τους καλόβλεπαν, πρώτη ματιά: οκέϋ,
γρήγοροι χτύποι της καρδιάς και βλέμμα που να καίει!
Κι όταν κοντά πλησίαζαν, ψάχνοντας λαμπαδούλα,
τηλέφωνα και κινητά αλλάζανε στη ζούλα…
Την τελική την έγκριση, όμως, δεν λογαριάζαν
πως είχανε οι πεθερές που τους λοξοκοιτάζαν.
Που θέλαν έναν πρίγκηπα η κόρη τους να πάρει
και δεν τους άρεζε γαμπρό να βρεί απ’ το παζάρι.
Λες και αυτές, οι πεθερές, τους βρήκαν στα σαλόνια
τους άντρες που παντρεύτηκαν και όχι στα αλώνια!
Κι έτσι το νυφοπάζαρο της Πέμπτης της Μεγάλης
ήταν αρχή νοικοκυριών, γαμήλιας παραζάλης!
Μα… από πέρσι κόπηκε και όσοι ψάχνουν νύφη
πρέπει να προσχωρήσουνε στου φέϊσμπουκ τα ήθη.
Τεράστιο νυφοπάζαρο, χιλιάδες ευκαιρίες,
με ηλεκτρονικό ρετούς μύριες φωτογραφίες!
Καμία, όμως, ζωντανή σαν τότε στο παζάρι,
πώς να φλερτάρει ο γαμπρός και ποια να βρει να πάρει;
Να που τα χρειαζόμαστε, λοιπόν, τα πανηγύρια,
οι οθόνες δεν έχουν ζωή, ούτε πολλά χαϊρια…
Δημήτρης Ιωαννίδης
