Του Δημήτρη Μάρδα*
H ανεργία καλπάζει στην Ελλάδα, η χώρα βιώνει μια μοναδική ύφεση στο πλαίσιο της ΕΕ και όχι μόνο, η αγορά αγκομαχεί και διάφορα χρήσιμα μέτρα για τις επιχειρήσεις εφαρμόζονται σε λάθος χρόνο, οπότε χάνουν σε όρους αποτελεσματικότητας. Τέλος, ο κρατικός προϋπολογισμός έχει εκτροχιαστεί από τον πρώτο δίμηνο του 2021, όπως και πέρσι την ίδια εποχή, σε περιόδους λοιπόν εκτός Covid-19.
Από την άλλη, το «Σχέδιο Ανάκαμψης» της κυβέρνησης δεν ακολουθεί καν τις διαπιστώσεις της «Έκθεσης Πισσαρίδη» στον ευαίσθητο χώρο της παραγωγής και των εταιρικών επενδύσεων. Έτσι, η βιομηχανία, η Αχίλλειος πτέρνα της Ελλάδας, παραμένει πάλι ο μεγάλος ασθενής χωρίς ιδιαίτερες ενισχύσεις (βλ. αναλυτικότερα).
Ακόμη, το μεταναστευτικό-προσφυγικό δεν λύνεται, ενώ οι προεκτάσεις του δεν μελετώνται κατά τον δέοντα τρόπο, όσον αφορά τόσο στις επιπτώσεις του στην οικονομία όσο και στο γεωπολιτικό του σκέλος. Τέλος, τα εθνικά μας θέματα κινούνται στη σκιά της «Γαλάζιας Πατρίδας» της Τουρκίας.
Στην άλλη όχθη του ποταμού, η κυβέρνηση κινείται με νέες μεθόδους, όπου το επιτελικό κράτος αντανακλά στο πρόσωπο του πρωθυπουργού της χώρας την Λουδοβίκεια λογική του L’ État c’est moi (το κράτος είμαι εγώ).
Αυτό το κράτος και ειδικότερα η λειτουργία της κυβέρνησης έχει βαθμολογηθεί όμως με άσχημο τρόπο από τον Economist πρόσφατα, ο οποίος για το 2020 υποβάθμισε τη χώρα χαρακτηρίζοντάς την ως «Ελαττωματική» δημοκρατία.
Στον αντίποδα όλων αυτών, η αντιπολιτευτική πολιτική δεν δείχνει την απαιτούμενη δυναμική για να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στα ανωτέρω.
Απέναντι σε αυτήν την εικόνα, που διανθίζεται με σκάνδαλα της μορφής Novartis και μια όχι ιδιαίτερα τιμητική θέση της χώρας στην παγκόσμια κλίμακα της διαφθοράς ο κόσμος τηρεί μα στάση αναμονής.
Το έργο της κυβέρνησης βέβαια το βλέπει και το κρίνει. Ως προς την αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, όλοι περιμένουν λόγου χάριν να δουν την ολοκληρωμένη και όχι αποσπασματική θέση της για το «Σχέδιο Ανάκαμψης» της χώρας και την άποψή της για τη χρήση των 42 δις ευρώ της περιόδου 2021-27.
Όλοι περιμένουν επίσης να δουν τα νέα οικονομικά της προγράμματα και τις σαφείς διαφοροποιήσεις της ως απάντηση στην κυβερνητική πρόταση. Αδιαφορεί ο κόσμος για τις ανούσιες εσωκομματικές συζητήσεις, τις τάσεις και τις ομάδες επιρροής ή για οτιδήποτε δημιουργεί η κομματική γραφειοκρατία. Ο πολίτης θέλει να δει συγκροτημένα και ρεαλιστικά μέτρα που θα τον απαλλάξουν από τη μιζέρια που βιώνει.
Τα προαναφερθέντα, συμπληρώνουν το πορτραίτο των διενέξεων των πολιτικών οικογενειών που απλώνονται εδώ και δεκαετίες στη διακυβέρνηση της χώρας, ακολουθώντας το δικό τους μοναχικό δρόμο.
Και όλα αυτά αποτελούν έκφραση της επιδιωκόμενης κυριαρχίας των όποιων προσωπικών επιλογών, που πατούν σε κάθε λογής διαφορές ή των αιωνόβιων οικογενειών – πολιτικών τζακιών με ριζωμένο παρελθόν και μέλλον, έχοντας ως στόχο της νομή της εξουσίας και τον παραγκωνισμό των επίδοξων εσωτερικών τους αντιπάλων…
Και οι πολίτες, είτε ως απλά μέλη των κομμάτων είτε ως ψηφοφόροι, παρακολουθούν σιωπηροί, προβληματισμένοι, αν όχι θυμωμένοι…. Ψάχνουν για τη χαμένη δυναμική της πολιτικής που βραχυκυκλώνεται μέσα από δεκάδες ανούσιες αντιπαραθέσεις, οι οποίες δεν παράγουν έργο. Ο χρόνος όμως της αναμονής έχει ημερομηνία λήξης και ουδείς είναι δεδομένος!
*Ο Δημήτρης Μάρδας είναι Καθηγητής Τμήματος Οικονομικών Επιστημών, π. Αν. Υπουργός Οικονομικών και Υφ/γός Εξωτερικών
