Εάν αντέχουμε να αντικρύσουμε την αλήθεια για τον εαυτό μας, ας συγκρίνουμε την προσωπική στάση ζωής (των συνηθισμένων χριστιανών της εποχής μας) με την στάση ζωής των χριστιανών όπως παραδίδεται από την Αγία μας Εκκλησία.
“Οἱ ἀληθεῖς δίκαιοι τοῦτο συλλογίζονται πάντοτε, ὅτι δέν εἶναι ἄξιοι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, καί ἐπειδή θεωρούσιν ἑαυτούς ταλαιπώρους καί ἀναξίους τῆς ἐπιμελείας τοῦ Θεοῦ, δοκιμάζονται διά τούτου, ὅτι εἶναι ἀληθινοί δίκαιοι, καί δέν θεωρούσιν ἑαυτούς ὡς τοιούτους φανερῶς μόνον, ἀλλά καί κρυπτῶς˙ καί τοῦτο σοφίζονται παρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἵνα μή στερηθῶσι τῆς πρεπούσης εἰς αὐτούς φροντίδος τῆς ἐργασίας τῶν ἀρετῶν, ἐν ὄσῳ ζώσι˙ τόν δέ καιρόν τῆς ἀναπαύσεως αὐτῶν ἐφύλαξεν ὁ Θεός εἰς τόν μέλλοντα αἰώνα˙ καί οἱ ἔχοντες τόν Κύριον ἔνοικον, δέν ἐπιθυμοῦσι τήν ἀνάπαυσιν, ἀπαλλαττόμενοι ἐκ τῶν θλίψεων, ἄν καί ἐνίοτε μυστικῶς δίδεται αὐτοίς παρηγορία εἰς τούς πνευματικούς κόπους.”
(ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ ΑΣΚΗΤΙΚΑ, ΛΟΓΟΣ ΛΣΤ΄, Περί τοῦ ὅτι δέν πρέπει ἄνευ ἀνάγκης νά ἐπιθυμῇ, ἤ νά ζητῇ τίς νά ἔχῃ φανερά τινά σημεῖα)
α. Ο Χριστιανός οφείλει να αισθάνεται ότι είναι «δίκαιος». Δηλαδή ότι οφείλει να αποδίδει στον Θεό όλα όσα ο Θεός δικαιούται από τη ζωή του και από τη ζωή της κοινωνίας. Για παράδειγμα, ο Θεός περιμένει από εμάς την τήρηση των εντολών Του, την βίωση της Ιεράς Παραδόσεως, την συμμετοχή στην λατρευτική και μυστηριακή Εμπειρία της Εκκλησίας κλπ.
β. Ο Χριστιανός καλό είναι να υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι είναι δούλος του Θεού. Δεν ανήκουμε στον εαυτό μας, δεν εξουσιάζουμε τη ζωή μας και δεν απαιτούμε από τον Θεό! Όσοι είναι γύρω μας, είναι και αυτοί δούλοι του Θεού. Ο δούλος είναι δούλος και απέναντι στον Θεό όλοι οι δούλοι Του, είναι ίσοι. Εάν κάποιος ξενίζεται με τη λέξη δούλος, δεν έχει καταλάβει γιατί είναι χριστιανός.
γ. Ο Χριστιανός είναι σωτήριο να θεωρεί τον εαυτό του ταλαίπωρο και ανάξιο για να ασχοληθεί μαζί του ο Θεός. Όποιος το καταφέρνει αυτό, έχει δεχθεί την έμπνευση/σοφία του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η έμπνευση/σοφία του Αγίου Πνεύματος παρέχεται ως προϋπόθεση φροντίδος για την εργασία των εντολών. Πρόσεξε ότι ο Όσιος χρησιμοποιεί τις λέξεις φροντίδα/εργασία για να μας διδάξει τον τρόπο απόκτησης των αρετών. Η φροντίδα περιέχει τις έννοιες αγάπη, τρυφερότητα και ενδιαφέρον, ενώ η εργασία τις έννοιες επιμέλεια, κόπο και σταθερότητα. Εάν δεν έχουμε φροντίδα/εργασία αρετών, σημαίνει ότι στερούμαστε της εμπνεύσεως του Αγίου Πνεύματος, που με τη σειρά του σημαίνει ότι εσωτερικά δεν νιώθουμε ταλαίπωροι και ανάξιοι και άρα δε νιώθουμε ούτε αμαρτωλοί. Σε αυτή την περίπτωση κινδυνεύουμε να χάσουμε τη σωτηρία μας, διότι ο Χριστός ήρθε «αμαρτωλούς σώσαι».
δ. Ο Χριστιανός δεν επιζητεί ανάπαυση από τους πνευματικούς κόπους σε αυτή τη ζωή, αλλά μόνο στην επόμενη. Δηλαδή για παράδειγμα, τα καλοκαίρια δεν έχει δικαίωμα ο Χριστιανός “να κάνει διάλειμμα” και να “ξεσκάσει” από τον πνευματικό του αγώνα!
ε. Η παρηγοριά που περιστασιακά και κατά θεία Πρόνοια απολαμβάνει ο Χριστιανός, είναι εσωτερική και μυσταγωγική και σχετίζεται μόνο με πνευματικούς κόπους, μόχθους και ιδρώτες. Δηλαδή ένας Χριστιανός που τυπικά και τυπολατρικά ασκεί “κάποια και κατ΄ επιλογή” πνευματικά καθήκοντα δεν πρέπει να περιμένει θεϊκή παρηγοριά στη ζωή του, διότι εφόσον αυτός ο ίδιος οικονομεί και αναπαύει τον εαυτό του, ο Θεός περισσεύει!
Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν ειπώθηκαν για να μας απογοητεύσουν αλλά μάλλον για να μας πεισμώσουν στον αγώνα της Θείας Χάριτος!
Ποιά δικαιολογία έχω άραγε, ώστε να καθυστερώ και να ρισκάρω την σωτηρία μου; Ή μήπως θαρρώ ότι θα κοροϊδέψω τον Θεό και θα διαφύγω της Θείας Δίκης;
Νιώσε αμαρτωλός άνθρωπος και αμέσως σε προφθάνει η Χάρις του Θεού!
Νιώσε αμαρτωλός άνθρωπος και ήδη ταπεινώθηκες!
Νιώσε αμαρτωλός άνθρωπος και ήδη ξεκίνησες την ανοδική σου πορεία! (δεν έφθασες βέβαια ακόμα στο τέλος της!!!!)
Γίνε προβατάκι του Χριστού και ο ποιμένας θα τρέξει! (αλλά πρώτα γίνε προβατάκι ποιμνίου!!!)
Αντέχεις να γίνεις πρόβατο; (του αρχιμ. Νικόλαου Γιαννουσά)
