Το ξεγύμνωμα της κυβέρνησης της ΝΔ και των κονδυλοφόρων της, με αφορμή την έναρξη των διαδικασιών για το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ, αναδεικνύει με ανακοίνωσή του το Συνδικάτο Μετάλλου Φθιώτιδας. Όπως τονίζει, από «ζημιογόνα επιχείρηση» και «βαρέλι δίχως πάτο», τώρα που ετοιμάζεται να περάσει στους ιδιώτες έγινε ξαφνικά …«χρυσωρυχείο», με την εκποίηση να αφορά περιουσιακά στοιχεία αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ. Δωράκια δισεκατομμυρίων ευρώ στους επενδυτές
Συγκεκριμένα, στην ανακοίνωσή του το Συνδικάτο αναφέρεται στους δυο εγκληματικούς διαγωνισμούς που προκήρυξε η κυβέρνηση για την εκποίηση της ΛΑΡΚΟ και σημειώνει:
«”Παίζοντας” τη συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ σε “τηλεκατευθυνόμενα ζάρια”, χαρίζει όλα τα φιλέτα της στο κεφάλαιο. Με “εγγύηση το ποσό των 50 εκατομμυρίων ευρώ”, χωρίς καμία δέσμευση για τη συνέχιση της λειτουργίας της και τα δικαιώματα των εργαζομένων, κάνει κυριολεκτικά δώρο περιουσία συνολικού ύψους πάνω από 20 δισεκατομμύρια ευρώ. Συγκεκριμένα:
- Η συνολική αξία των μεταλλευμάτων, μέσα από τα δικά τους business plans, ξεπερνάει τα 20 δισεκατομμύρια (θυμίζουμε ότι η χώρα μας έχει στο υπέδαφός της το 90% των κοιτασμάτων σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση). Αν αυτά αξιοποιηθούν όπως γινόταν μέχρι σήμερα, αυτή η αξία πολλαπλασιάζεται. Αν αξιοποιηθούν σύμφωνα με τις προτάσεις των εργαζομένων, όπως είναι η παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, η παράλληλη με την πυρομεταλλουργία κατεργασία και με υδρομεταλλουργία όπου θα διαχωρίζεται και το κοβάλτιο, η κατασκευή μπαταριών και διαφόρων τελικών προϊόντων, αυτή η αξία γίνεται ανεκτίμητη υπεραξία τρισεκατομμυρίων ευρώ για την ελληνική οικονομία, με δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας για τα επόμενα τουλάχιστον 70 χρόνια, με σταθερή δουλειά και δικαιώματα. Αντί αυτού, πουθενά δεν υπάρχουν οι εργαζόμενοι. Η κυβέρνηση έχει επιλέξει φαγοπότι για τους λίγους. Απολύσεις, μαρασμό και εξαθλίωση για τους πολλούς.
- Σκραπ σιδηρονικελίου, πλούσιο μετάλλευμα στην Καστοριά, άλλα υποπροϊόντα, 2 εκατομμύρια τόνους πλούσιας σκόνης σε σιδηρονικέλιο, υλικά που είναι διαθέσιμα και ετοιμοπαράδοτα αυτήν τη στιγμή και έχουν συνολική αξία πάνω από 60 εκατομμύρια ευρώ έτσι όπως είναι, ενώ αν τα κατεργαστούν η αξία τους ξεπερνάει τα 500 εκατομμύρια ευρώ.
- Στην περιοχή Λιάβδα της Λάρυμνας, η ΛΑΡΚΟ έχει ιδιωτικό ΧΥΤΑ για την απώθηση της σκουριάς. Το κόστος του ξεπέρασε τα 15 εκατομμύρια ευρώ και μέχρι σήμερα είναι “παρθένο”. Το χαρίζουν, ξεχωριστά από το εργοστάσιο ως “αγροτεμάχιο”. Στην περιοχή της Εύβοιας το τριβείο μεταλλεύματος και ο ταινιόδρομος 7 km είναι επένδυση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Το χαρίζουν ως “γενικό εξοπλισμό στα λοιπά οικόπεδα”.
- Εκποιούν όλα τα φιλέτα της ΛΑΡΚΟ και του ορυκτού πλούτου της χώρας μας. Πάνω από 1 εκατομμύριο στρέμματα γη, που μέσα σε αυτά υπάρχουν παρθένα κοιτάσματα, εγκαταστάσεις, εξοπλισμός, μηχανήματα και υλικά.
Σπάνε τη ΛΑΡΚΟ σε 3, ίσως στη συνέχεια και σε περισσότερα κομμάτια. Προωθούν ή στην καλύτερη περίπτωση “παίζουν στα ζάρια” το οριστικό κλείσιμο. Σπάνε τον παραγωγικό καθετοποιημένο ιστό. Εκποιούν τα μεταλλεύματα. Περνούν τον κινητό εξοπλισμό, τα ανταλλακτικά κ.λπ. από το εργοστάσιο, αφήνοντάς το ντουβάρια.
Το Λιγνιτωρυχείο Σερβίων και ένα κομμάτι της Εύβοιας το κρατούν ως “κακό κομμάτι”, για την ομηρία των εργαζομένων και για την εξυπηρέτηση των μεγαλοπιστωτών.
Ενώ το κεφάλαιο “ακονίζει τις μασέλες” για το φαγοπότι που του στρώνει η κυβέρνηση, οι εργαζόμενοι ζούμε στην ανασφάλεια. Μέσα από τα λεγόμενα της ειδικής διαχείρισης και της κυβέρνησης: “Τα χρήματα για μισθοδοσία και λειτουργικά έξοδα φτάνουν, αυστηρά και με δίαιτα, μέχρι τέλος του έτους. Για να συνεχίσει η λειτουργία της ΛΑΡΚΟ χρειάζεται χρηματοδότηση, την οποία η κυβέρνηση απέρριψε”. Δεν γνωρίζουμε αν η ΛΑΡΚΟ θα συνεχίσει να λειτουργεί, τι θα γίνουν οι θέσεις εργασίας και τα δικαιώματά μας. Στους συναδέλφους στις εργολαβίες ο δουλέμπορος ήδη έχει αρχίσει και κοινοποιεί προειδοποιήσεις απολύσεων.Δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί!
Παράλληλα με αυτήν την πραγματικότητα, ζούμε τη γελοιότητα της παραπληροφόρησης. Γνωστοί “παπαγάλοι” από το στελεχικό δυναμικό της ΛΑΡΚΟ και παρατρεχάμενοι, φίλα προσκείμενοι στην κυβέρνηση, σουλατσάρουν και καλλιεργούν ότι “η ΛΑΡΚΟ πήρε χρήματα και παράταση” (Αν έχουν κάτι το επίσημο, δεν έχουν παρά να βάλουν την υπογραφή τους σε μία ανακοίνωση και να ενημερώσουν τους εργαζόμενους. Αν όχι, να το βουλώσουν γιατί θα τους πάρει και θα τους σηκώσει).
Τελικά, δεν μας είπαν:
- “Η γαλοπούλα που έπαιρναν οι εργαζόμενοι έφαγε τη ΛΑΡΚΟ” ή το στημένο πρόστιμο των “κρατικών ενισχύσεων” που δεν πήρε ποτέ, αλλά της αποδόθηκε και τελικά μετά την εκποίηση το διαγράφουν;
- “Οι μισθοί των εργαζομένων έκαναν τη ΛΑΡΚΟ ζημιογόνα” ή οι διορισμένες από τις εκάστοτε κυβερνήσεις – διοικήσεις που εξυπηρετούσαν μεγάλα, ξένα και ντόπια συμφέροντα; Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίοδος 2004 – 2009. Πάνω από 500 εκατομμύρια ευρώ διαφυγόντα κέρδη.
- “Η ΛΑΡΚΟ είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο που χρωστάει 350 εκατομμύρια στη ΔΕΗ” ή η συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης της ΝΔ να υπερδιπλασιάσει το κόστος της Ενέργειας στα 78 ευρώ τη μεγαβατώρα (σε άλλες ενεργοβόρες επιχειρήσεις τη δίνει 30 ευρώ) υπερχρέωσε τη ΛΑΡΚΟ στη μέτοχο της ΔΕΗ;».
Το Συνδικάτο απευθύνει στους εργαζόμενους κάλεσμα κλιμάκωσης του αγώνα με κάθε πρόσφορο τρόπο και σημειώνει:
«Αν η κυβέρνηση νομίζει ότι με την ανακοίνωση των διαγωνισμών θα ξεμπερδέψει μαζί μας, είναι βαθιά γελασμένη.
Νόμιζε ότι ο δρόμος της πολιτικής της, που ξεπουλάει τη ΛΑΡΚΟ και αφήνει στον αέρα τους εργαζόμενους, θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα… Ενα χρόνο τώρα έφαγε τα μούτρα της, δεν την αφήσαμε σε “χλωρό κλαρί”.
Κλείστε τα αυτιά σας στις φωνές που λένε ότι “με τους αγώνες δεν κάναμε τίποτα μέχρι σήμερα”. Σε αυτό ποντάρει η κυβέρνηση, να καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε ένα χρόνο, να περάσει τους σχεδιασμούς της με τους εργαζόμενους στη γωνία. Γι’ αυτό πουθενά δεν μας αναφέρουν στα κείμενα των διαγωνισμών, μας θεωρούν “βαρίδια”. Αν δεν είχαμε αγωνιστεί, τώρα θα μας είχαν ήδη πετάξει στον δρόμο. Αυτή και μόνο αυτή είναι η αλήθεια.
Κάθε συνάδελφος μπορεί και πρέπει να αναλογιστεί: Χωρίς τον αγώνα μας θα ήμασταν σήμερα μέσα στο εργοστάσιο, να παλεύουμε για το δικαίωμά μας στη δουλειά, ή θα περιπλανιόμασταν στην ανασφάλεια; Αν καθόμασταν στα αυγά μας θα αποτρέπονταν οι απολύσεις των συναδέλφων στα δουλεμπορικά των εργολάβων; Αν ακούγαμε τους λυτούς και δεμένους της κυβέρνησης μέσα και έξω από το εργοστάσιο, που διατυμπάνιζαν την “εξασφάλιση των θέσεων εργασίας”, θα ήμασταν τώρα σε θέση να δώσουμε σαν μια γροθιά τη μάχη μέχρι το τέλος;
Αν νομίζει η κυβέρνηση ότι βρήκε ευκαιρία με την έξαρση της πανδημίας να ολοκληρώσει το έγκλημα, είναι στο χέρι μας να τη διαψεύσουμε. Και έχουμε υποχρέωση να το κάνουμε, για να μπορεί να κοιτάει ο ένας τον άλλο στα μάτια, για να μπορούμε να μπαίνουμε στο σπίτι μας με ψηλά το κεφάλι και να στεκόμαστε περήφανοι μπροστά στις οικογένειές μας, στους εργαζόμενους από όλη τη χώρα που μας συμπαραστέκονται και θα το κάνουν ακόμα περισσότερο αν τους το ζητήσουμε. Ολοι αυτοί μας φέρνουν σαν παράδειγμα. Για τη μαχητικότητα, την αντοχή μας, την ανυποχώρητη στάση μας. Είναι στο χέρι μας τα παραδείγματα αυτά να πολλαπλασιαστούν.
Είναι στο χέρι μας να μην επιτρέψουμε στην κυβέρνηση να δίνει χάρισμα στο κεφάλαιο τον πλούτο του λαού, αυτοί να τρώνε με 10 μασέλες και εμάς, που έχουμε δώσει το αίμα και τον ιδρώτα μας για τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ, να μας πετάξουν στο δρόμο σαν στυμμένες λεμονόκουπες.Τώρα είναι η πιο κρίσιμη καμπή του αγώνα
Είμαστε στην πιο κρίσιμη καμπή του αγώνα μας. Τώρα δεν έχουμε την πολυτέλεια για αυταπάτες, καθυστερήσεις, ταλαντεύσεις. Τώρα όλοι στον αγώνα, κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Τώρα απευθυνόμαστε στο λαό της περιοχής, στους εργαζόμενους, για να εκφραστεί η πιο πλατιά αλληλεγγύη στον αγώνα μας. Συσπειρωμένοι στα σωματεία μας, θα επιβάλουμε τη συνέχιση της ενιαίας λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ και την εξασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας και των δικαιωμάτων μας.
Ετοιμαζόμαστε για μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, όπου θα γίνει αναλυτική ενημέρωση. Από κοινού και συλλογικά, με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, θα παρθούν νέες αποφάσεις κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων.
ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ! ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!
Αυτό και μόνο αυτό μπορεί και είναι εγγύηση για να βγούμε νικητές».
