Βαρύ το πένθος και ο πόνος για την οικογένεια της Μητρόπολης Καστορίας και για τα ματωμένα ηρωικά χώματα της Μακεδονίας, για τα οποία η αγάπη ήταν αξεχώριστη στην καρδιά του μακαριστού μας Ποιμενάρχη κυρού Σεραφείμ. Η οδύνη μας κατ’ άνθρωπον είναι μεγάλη. Η απάλυνσή της όμως συν τω χρόνω θα είναι βέβαιη για τον λόγο ότι η ανοιχτή του καρδιά και η πνευματική του τιμιότητα, κληροδοτούν σε όλους μας την ελπίδα ότι ο χωρισμός του θανάτου είναι πρόσκαιρος. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο φως της Αναστάσεως που ο πνευματικός μας πατέρας σκόρπιζε καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχιερατικής του διακονίας, αλλά και στην ποιότητα και την εμβέλεια της προσωπικότητάς του.
Είχα τη μεγάλη τιμή της δεκαετούς και πλέον στενής συνεργασίας μαζί του, κατά την οποία βίωσα την απόλυτη σύνδεση του αρχιερατικού κύρους με την απλότητα του ταπεινού ανθρώπου του Θεού. Στην προσωπική αυτή επαφή μας συνειδητοποίησα ότι ο οποιοσδήποτε σχετιζόμενος μαζί του, είχε μόνο να πάρει, χωρίς να απαιτείται να δώσει τίποτα. Το περίσσευμα της καρδιάς του αποτελούσε μια ανεξάντλητη πηγή, από την οποία ο καθένας αντλούσε καλοσύνη και παρηγοριά. Το ενδιαφέρον του για τα προβλήματα, όχι μόνο ολόκληρης της Καστοριάς, αλλά και του καθενός προσωπικά, υπήρξε αμείωτο και συγκινητικό. Ποτέ δεν επαναπαύτηκε στην ασφάλεια του αξιώματός του. Αντιθέτως, η αγωνία του για την πρόοδο αυτού του τόπου και την πνευματική προκοπή του ποιμνίου του αποτελούσε την πρώτιστη προτεραιότητα του.
Η φιλανθρωπική του μέριμνα υπήρξε ένα γεγονός αληθινό και θαυμαστό που ακτινοβολούσε και εκτός των ορίων της μικρής μας Μητροπόλεως. Στα 24 χρόνια της αρχιερατείας του, δεν υπήρξε άνθρωπος παραμελημένος, δεν υπήρξε άνθρωπος ενδεής που να μην τύχει της άμεσης αγαπητικής του ανταπόκρισης. Δικαίως, ο ίδιος αποκαλούσε συχνά τον εαυτό του, ο ζητιάνος Επίσκοπος. Αυτό δεν αποτελούσε από μέρους του μια διαφημιστική κομπορρημοσύνη αλλά την καθημερινότητά του, που χωρίς δισταγμό μπορεί να την επιβεβαιώσει, όχι μόνο όποιος συνεργάστηκε μαζί του, αλλά κυρίως οι χιλιάδες των συμπολιτών μας, που χρειάστηκαν τη συμπαράστασή του.
Δεν είναι κοινοτοπία να ειπωθεί ότι το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο. Όλοι μας όμως ελπίζουμε, τόσο στην αγάπη του Θεού που κι ο ίδιος αγάπησε, όσο και στις προσευχές που θα αναπέμπει για την αγαπημένη του Καστοριά από το ουράνιο θυσιαστήριο. Σε αυτό ευχόμαστε να είναι στους αιώνες συλλειτουργός με την Παναγία και τους Καστοριανούς Αγίους, που επί των ημερών του, έλαμψαν στην τοπική μας Εκκλησία.
Καλό παράδεισο Μακαριστέ Πατέρα μας. Οι ευχές σου να είναι οδηγός μας πάντοτε.
