Γράφει ο Πέτρος Αθ. Πρωτόγερος
Μην αγκαλιάζεστε, μην αγγίζεστε, μην πλησιάζεται περισσότερο από δύο μέτρα ο ένας τον άλλον. Μη φιλιέστε, μη δίνετε τα χέρια… Καραντίνα!!! Αυτή είναι εν μέρει η πραγματικότητα μας από τον Φεβρουάριο του 2020 και μετά όπου είχαμε το πρώτο κρούσμα του νέου κορωνοϊου στην Ελλάδα.
Πέρασαν σχεδόν εννέα μήνες και για να μας «προστατέψει» το κράτος από τα χειρότερα, προετοιμάστηκε εκδίδοντας με προεδρικό διάταγμα τον Μάρτιο την πράξη νομοθετικού περιεχομένου της καθολικής απαγόρευσης των συναθροίσεων, ώστε με αυτόν τον τρόπο να νομιμοποιηθεί η αντισυνταγματικότητα της ατομικής ελευθερίας στηριζόμενη στην αρχή της αναλογικότητας.
Κοντεύουν Χριστούγεννα και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της Χώρας επικρατεί ένας μαζικός πανικός από το ρυθμό αύξησης των κρουσμάτων, καθώς Κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν φτάσει στο ναδίρ των πολιτικών τους αντιπαραθέσεων για τις νοσηλείες στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.
Τα νέα κρούσματα από τα rapid test τα οποία συνεχίζουν ακάθεκτα με τετραψήφιο νούμερο, έχουν φέρει σε απόγνωση τους πολίτες για το τι είναι αληθές και τι όχι. “Σερφάροντας” κάποιος στα κοινωνικά δίκτυα, διαβάζει στα προφίλ “φίλων” ότι έχουν ενημερωθεί από τις κινητές μονάδες του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας πως είναι θετικοί στον ιό. Και αυτό «χωρίς καν να έχουν κάνει το προαναφερόμενο τεστ, δηλώνοντας μόνο τον τηλεφωνικό τους αριθμό».
Η αγορά συνεχίζει να “πονάει”. Αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις που είχαν τα οικονομικά αποθέματα να στηρίξουν τα ηλεκτρονικά τους καταστήματα και να συνεχίσουν τη ροή των πωλήσεων με αυξητικούς ρυθμούς μέσω διαδικτύου, υπάρχουν και τα μικρά οικογενειακά καταστήματα που για να προμηθευτούν το απαραίτητο εμπόρευμα έπρεπε να ξεπουλήσουν το ήδη υπάρχον. Κάτι αδύνατο για πολλούς αφού με άδεια ταμεία λόγο αρχικά των συνεχόμενων μνημονίων και έπειτα του πρώτου και δεύτερου lockdown, καθίσταται αδύνατη αυτή η συνεχής ροή των πωλήσεων.
Τα καταστήματα της εστίασης κλειστά, με εξαίρεση τα take away και τα delivery. Οι επιχειρήσεις στο τομέα του τουρισμού στο ζενίθ της επιβίωσης, και μονόδρομος όπως αναφέρθηκε από Κυβερνητικά στελέχη η επιλογή του εξωτερικού και όχι του εσωτερικού τουρισμού, στο ενδιάμεσο των lockdown. Στον αντίποδα φυσικά του κομματικού παραλογισμού έρχεται και η κοινωνία, όπου για άλλη μία φορά ρίχνοντας τις ευθύνες “δεξιά” και “αριστερά” δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί την άποψη της για το αν ήταν – είναι σωστά τα μέτρα διαχείρισης της οικονομικής κρίσης.
Το κράτος για τα παραπάνω όμως ισχυρίζεται ότι οδεύει σωστά, λαμβάνοντας μέτρα τα οποία βασίζονται σε έναν ειδικό αλγόριθμο EVA, ο οποίος αξιολογεί τον συντελεστή ρίσκου των πολιτών και υποδεικνύει την όλη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης. Τί είναι όμως ο αλγόριθμος EVA; Είναι αξιόλογο και ηθικό ο κρατικός μηχανισμός να εμπιστεύεται στο έπακρο αυτό το σύνθετο μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης; Εκτός από τον αλγόριθμό EVA οι κρατικές εξουσίες στηρίζουν τις αποφάσεις τους και σε άλλες εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης που καθορίζουν την γενική πολιτική της χώρας;
Αν συνειδητοποιήσει κάποιος ότι στην Ελλάδα για την επίλυση των αστικών διαφορών, όπως παρουσιάστηκε στη Βουλή από τον πρόεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, θα εισαχθεί επίσης τεχνητή νοημοσύνη, τότε όλα τα σενάρια σκηνοθετούν την ελευθερία μας δεσμευμένη, με ένα αξιοπερίεργο τρόπο, είτε από την εξάρτηση είτε από τους αλγόριθμους των “μηχανών”. Το αν βρισκόμαστε στα πρόθυρα αποδοχής σεναρίων επιστημονικής φαντασίας ίσως να το επιβεβαιώνει με ένα διαφορετικό τρόπο και ο Υπουργός Υγείας σε άρθρο του την Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2020 αναφέροντας ότι «κανείς δεν πίστευε ότι σενάρια από χολιγουντιανές ταινίες θα γίνονταν ποτέ πραγματικότητα».
Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι πολλά!
Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον κορωνοϊο με αλγόριθμους; Μπορούμε να εμπιστευθούμε τις ατομικές μας ελευθερίες στη διαχείριση της τεχνητής νοημοσύνης; Μπορούμε να αφήσουμε τις “μηχανές” να αποφασίζουν ποιοι θα μπουν στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας ή όχι;.. Και αν αναλογισθεί κανείς ότι «το 40-43% των διασωληνωμένων με covid πεθαίνει», είμαστε σε θέση να θεωρούμε τον εαυτό μας “ψηφιακό όν” και ηλεκτρονικά υπολογιστικά συστήματα να διαχειρίζονται την επιβίωση μας;
