«Τα χειρότερα έρχονται, μία μεγάλη οικονομική κρίση βρίσκεται μπροστά μας», έλεγε με την ίδια ψυχρότητα που συνηθίζει να έχει στις διαλέξεις του ο ιστορικός Γιουβάλ Νώε Χαράρι. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πού μπορεί να χρησιμεύουν αυτές οι δηλώσεις, όταν το μόνο που προσφέρουν στην κοινωνία είναι μεγαλύτερο άγχος και κατάθλιψη. Λες και υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο που πιστεύει το αντίθετο. Την ελπίδα πεθυμήσαμε, τον Γολγοθά τον ανεβαίνουμε ήδη.
Και όμως τον Γολγοθά καταγράφουν ολημερίς με τυμπανοκρουσίες και πηχυαίους τίτλους τα μίντια. «Στο κόκκινο», «θα κλείσει», «έκλεισε», «νεκρή πόλη». Πώς αντέχουν οι δημοσιογράφοι από μάχιμοι ρεπόρτερ να έχουν εξελιχθεί σε καταγραφείς γεγονότων; Δε θα αναρωτηθεί κανένας πώς ζουν οι άνθρωποι που κλείνουν οι δουλειές τους στην Κοζάνη και στην Καστοριά; Δε θα αναρωτηθεί κανένας ποιο είναι το κυβερνητικό πλάνο; Ποια συγκεκριμένα μέτρα στήριξης λαμβάνονται; Πώς στηρίζει το κράτος τον εργαζόμενο, τον επιχειρηματία όταν η κυβέρνηση αποφασίζει να τους κλείσει στο σπίτι. Φυσικά δεν εννοώ για τη βοήθεια που μπορεί να έρθει 1 ή 2 μήνες αργότερα. Αύριο, πώς αγοράζεις γάλα στο παιδί σου; Γιατί σε αυτή την κοινωνία είμαστε όλοι σίγουροι ότι υπάρχουν χρήματα να την «περάσει» ο πολίτης;
Στη Μεγάλη Βρετανία, την οποία από την πρώτη στιγμή αναθεματίζει η παγκόσμια κοινή γνώμη για τη διαχείριση της κρίσης, υπάρχει συγκεκριμένο οδοιπορικό στήριξης εργαζομένων και επιχειρήσεων. Να έχουν οι πολίτες τα βασικά. Αυτή είναι η γραμμή. Σπίτι, χρήματα για το σούπερ μάρκετ και για τα απαραίτητα. Η τοπική αυτοδιοίκηση δοκιμάζει τις αντοχές της στην ανθεκτικότητα και τα πηγαίνει πολύ καλά. Στην Ελλάδα, οι περισσότεροι μεγάλοι δήμοι δείχνουν με αμηχανία το κεντρικό κράτος για όποια παρέμβαση. Μετριότητα παντού. Και την έχουμε αποδεχθεί, αυτό είναι που τρομάζει.
Έχω απαίτηση από το κράτος μου λοιπόν, να σταθεί στο ύψος του και να μην μου κουνά το δάχτυλο. Να εφαρμόζει το νόμο αυστηρά. Όχι να νουθετεί με διαγγέλματα. Δεν μπορώ να δεχθώ πως μία πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη απειλείται με lockdown επειδή το κράτος δεν μπορεί να σκορπίσει μερικές εκατοντάδες πολιτών από το Ναυαρίνο ή την Αρχαία Αγορά. Υπάρχουν κανόνες που οφείλετε να επιβάλετε, κύριοι. Όχι να βάζετε ετικέτες, όχι να διαρρέετε επί εβδομάδες το πόσο σκληρά μέτρα θα πάρετε για όλους τους υπόλοιπους που τηρούν και σέβονται τους κανόνες.
Πρέπει να κρατήσουμε τους πολίτες υγιείς και πρέπει να κρατήσουμε την οικονομία ανοιχτή πάση θυσία. Και πρέπει να κρατήσουμε και την κοινωνία μας ενωμένη. Όχι «εσείς» και «οι άλλοι». Και τον πρώτο λόγο για όλα αυτά έχει το κράτος. Εκείνο να κάνει τη δουλειά του και εμείς να φορέσουμε τη μάσκα μας, ναι. Αλλά να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Keep calm and carry on, που λέγανε και οι Βρετανοί τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παλιό αλλά επίκαιρο.
*Δημοσιεύθηκε στη “ΜτΚ” στις 25 Οκτωβρίου 2020
