Κατετάγη στον Ελληνικό στρατό το 1936 και υπηρέτησε μέχρι το 1939 όπου και απελύθη με τον βαθμό του λοχία. Το 1940 κατετάγη ως έφεδρος και από την πρώτη μέρα του αγώνα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πυρός ενάντια στον γεωπολιτικό εχθρό την Ιταλία. Κατά το διάστημα 3 Νοεμβρίου έως 10 Φεβρουαρίου έλαβε μέρος σε πολλές μάχες στα βουνά της Β. Ηπείρου εκεί όπου ο Ελληνικός στρατός υποχρέωσε σε ταπεινωτική ήττα τις πολλαπλάσιες σε αριθμό ιταλικές δυνάμεις.
Στις 10 Φεβρουαρίου μία ιταλική οβίδα πέφτει στο ύψωμα 1153 του Πόγραδετς στέλνοντας στον θάνατο όλη την διμοιρία του και αφήνοντας τόν ίδιο βαριά τραυματισμένο πάνω στο παγωμένο χιόνι του Φλεβάρη.Κάτω απο ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες μεταφέρθηκε στα ορεινά χειρουργεία και λίγο αργότερα στο νοσοκομείο Κορυτσάς. Στη συνέχεια λόγω της σοβαρής κατάστασης του νοσηλεύτηκε σε διάφορα νοσοκομεία όπως της Φλώρινας, Θεσσαλονίκης, Χαλκίδας και Αθηνών όπου εκεί στο Σισμανόγλειο όπου εξελίχθηκε ένα από τα παιχνίδια της μοίρας.
Την περίθαλψη του ανέλαβε μία προϊσταμένη νοσοκόμα που με απαράμιλλο ενδιαφέρον και αγάπη, έδωσε τον εαυτό της για την σωστή θεραπεία του. Ο τραυματίας λοχίας γεμάτος ευγνωμοσύνη και αγάπη για την ομορφιά και το μεγαλείο της ψυχής της νοσοκόμας,της έκανε πρόταση γάμου την οποία εκείνη δέχθηκε με χαρά.
Έζησαν σαν οικογένεια στο Άργος Ορεστικό γενέτειρα του λοχία. Καρποί της αγάπης τους είναι τρία παιδιά ανάμεσα τους κι εγώ που έχω νωπές ακόμα τις εικόνες από τις διηγήσεις που μας έλεγε για τα πεδία των μαχών και τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν τον χειμώνα εκείνο. Η πολιτεία για την προσφορά του στην Πατρίδα τον αντάμειψε με μία αναπηρική σύνταξη των 300 δραχμών!
Έκτοτε κανείς δεν μίλησε γι’ αυτόν….
Δεν πειράζει πατέρα…εμείς τα παιδιά σου ξέρουμε ποιος ήσουν και με πόση αυτοθυσία έδωσες το αίμα σου για την Πατρίδα και τα ιδανικά σου και είμαστε περήφανοι για τους αγώνες που έδωσες ενάντια σε όλα τα θεριά..
Ελαφρύ να είναι το χώμα που σε σκεπάζει.
Steve Fiskas
