Για ποιόν χτυπάει το κουδούνι;
Σάκα, τάμπλετ, παγουρίνο
και το σπίτι μου αφήνω…
Για σχολείο ξεκινάω,
απουσία να μην φάω!
Στα αυτιά μου κρεμασμένημάσκα στραβοφορεμένη,
τον ιό να μην κολλήσω
και τον κόσμο αυτόν αφήσω!
Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ,
φροντιστήριο να πάω κι εκεί μάσκα θα φοράω…
Ανοίγουν τα σχολεία μας εν μέσω πανδημίας,
δεν ξέρουμε τι έχει πει γιαυτό ο Καζαμίας!
Καθώς είναι το ’20 χρονιά με απαιτήσεις,
τίποτα το προβλέψιμο, αθέατες οι λύσεις!
Κανένας δεν προέβλεψε πως όλα θα αλλάξουν,
φαντάζει ακατόρθωτο τα πράματα να σιάξουν!
Ξεκίνημα με αγιασμούς,τάξεις αραιωμένες
και οι παλιές συνήθειες θα είναι πια κομμένες!
Μόνα σε κάθε διάλειμμα θα είναι τα παιδάκια,
φινίτο τα κουτσομπολιά, παιχνίδια κι αστειάκια!
Τέλος οι σχολικές γιορτές, τα σκέτς και τα τραγούδια
και τα παιδιά θα μοιάζουν σαν …απότιστα λουλούδια!
Δάσκαλοι και καθηγητές με μάσκα θα μιλάνε,
να κρέμεσαι απ’ τα χείλη τους κατορθωτό δεν θά ‘ναι!
“Απ’ το αυτί στο δάσκαλο”, ως φράση θα εκλείψει,
έχει άλλο ρόλο το αυτί, τη μάσκα να βαστήξει!
Με μπεταντίν θα λούζεται ό,τι αγγίζουν άλλοι,
να έχουν οι διευθυντές ήσυχο το κεφάλι!
Αίθουσες θα ραντίζονται, διάδρομοι και θύρες,
απανωτοί οι ψεκασμοί, σαν νά ‘χουν πιάσει ψείρες!
Σε τάπερ πια θα φέρνουνε σάντουιτς απ’ το σπίτι
και θα αποστειρώνουνε χάρακα και διαβήτη!
Κι έτσι ο κορωνοϊός δεν θά ‘χει πού να ζήσει
κι απελπισμένος θα χαθεί, τον κόσμο μας θ’ αφήσει!
Κι εμείς θα διηγούμαστε πως από το σχολείο
σκληρά τον πολεμήσαμε, του είπαμε “αντίο”!
Θα λέμε ότι άξιζε η κάθε μας θυσία,
αφού τ’ απαρνηθήκαμε και τα σκασιαρχεία!…
Δ.Ι.
Πίνακας: Δημήτρη Ιωαννίδη
