Καταγράφουμε την ιστορία σήμερα για να μην μας διαγράψει αύριο
Γράφει: Ο Λεωνίδας θ. Πουλιόπουλος
Καλό σου ταξίδι αγαπητέ φίλε Λάμπρο!
Σαν κεραυνός εν αιθρία μας ήρθε το μαντάτο ότι ο αγαπητός φίλος Λάμπρος και κατ’ άλλους Μπάμπης, μας εγκατέλειψε ξαφνικά και αναπάντεχα χωρίς να το περιμένουμε. Τίποτε δεν προοιώνιζε πριν λίγες βδομάδες του καλοκαιριού που ταξίδεψε για την Αθήνα να επισκεφτεί τον γιό του στην Αθήνα όπως τακτικά συνήθιζε, ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο του ταξίδι. Με τον Λάμπρο γνωριζόμασταν σχεδόν σαράντα χρόνια, αν και στις αρχές τις δεκαετίας του ’50, εκ Βογατσικού ορμώμενος, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά πολύ μικρός δίπλα από το σπίτι μας, στην οικία Γάκη, στην πλατεία Ντολτσού ή Αδελφών Εμμανουήλ όπως μετονομάσθηκε. Εγκατέλειψε όμως γρήγορα την οικία της κυρίας Ευλαλίας και έτσι δεν προλάβαμε να γνωρισθούμε. Τον γνώρισα όμως αργότερα και κυρίως τον τελευταίο καιρό που βγήκε στην σύνταξη και κάναμε παρέα σχεδόν σε καθημερινή βάση. Ήταν πολύ καλός μαθητής και θυμότανε αρχαία κείμενα απ’ έξω τόσα πολλά που εάν δεν τον γνώριζε κανείς θα νόμιζε ότι ήταν φιλόλογος καθηγητής.
Είχε δυνατή μνήμη μας έλεγε πολλά ανέκδοτα και η αρχαιογνωσία του ήταν εκπληκτική. Μας διηγούνταν πολλά περιστατικά της παλιάς εποχής ένα από τα οποία αξίζει να αναφέρω.
Κάποτε πριν στρατευθεί δούλεψε στο Δημαρχείο ως υπάλληλος και επειδή τον φώναζαν τότε Λαμπράκη, το όνομά του παρέπεμπε στην νεολαία Λαμπράκη δημιουργώντας έτσι αρνητικούς συνειρμούς ως προς τα φρονήματά του. Όταν ήρθε η ώρα να υπηρετήσει φαντάρος ένας παλαιότερος υπάλληλος του Δήμου τον παρουσίασε στον Δήμαρχο προκειμένου εκείνος να μεσολαβήσει να πάει σε ένα καλό πόστο. Προθυμοποιήθηκε λοιπόν ο Δήμαρχος και έτσι μπροστά στον νεαρό υποψήφιο παίρνει τηλέφωνο, υποτίθεται σε κάποιον στρατηγό, για να τακτοποιήσει τον μελλοντικό στρατεύσιμο και επιθυμητό ψηφοφόρο του. Μετά από λίγο καιρό αποκαλύπτεται ότι το περιβόητο εκείνο τηλέφωνο έγινε στον Λάζαρο τον καφετζή που είχε το καφενείο Παλλάδιο. Τέτοια και πολλά άλλα ευτράπελα ήταν πολλές φορές το περιεχόμενο των συζητήσεων μας του πρωινού καφέ.
Ο Λάμπρος μπορεί να μην είχε την τύχη ή την ευκαιρία να σπουδάσει, λόγω πολλών συγκυριών εκείνης της εποχής, αλλά τα παιδιά του ευτύχησε να τα δει να προοδεύουν. Ο μεγάλος του γιός σπούδασε γιατρός και έγινε ένας επιτυχημένος καρδιολόγος και ο μικρότερος γιός καθηγητής Πανεπιστημίου.
Την αρχαιογνωσία του όμως, δεν την επιβεβαιώνω μόνο εγώ, αλλά και συμμαθητές του, όπως ο Κώστας Μ., που όταν είδε την ανάρτηση στο Φέις Μπουκ με πήρε τηλέφωνο από την Νέα Υόρκη προκειμένου να μάθει περισσότερο για τον συμμαθητή του. Με επιβεβαίωσε λοιπόν και αυτός την έφεση που είχε ο Λάμπρος στην αποστήθιση αρχαίων κειμένων και γενικά στην επίδοσή του στα μαθήματα.
Κρίμα που τον χάσαμε τόσο νωρίς. Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και ως θεοσεβούμενος που ήταν, ευχόμαστε ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του εν τόπω φωτεινώ εν τόπω χλοερώ εν τόπω αναψύξεως ενθα απέδρα οδύνη λύπη και στεναγμός…….
Εν κατακλείδι ως αρχαιογνώστης που ήσουν αγαπητέ Χαράλαμπε κλείνω με την ρήση του Πλουτάρχου
Μέτρον βίου το καλόν, ου το του χρόνου μήκος.
(Η αξία της ζωής μετριέται με την ωραιότητά της και όχι με το μήκος της.)
Λεωνίδας θ. Πουλιόπουλος
