Με συσσωρευμένες τις εμπειρίες του από την πολυτάραχη ζωή του. Με ψυχικά τραύματα από την παιδική του ηλικία και ασυμβίβαστες τις επιδιώξεις του στα χρόνια των σπουδών του στην Αμερική και την Θεσσαλονίκη δεν άφησε το στίγμα του με πολλούς αποδέκτες μόνον μεν τους αγώνες του στα φοιτητικά του χρόνια αλλά συνέχισε με την πολυδιάστατη μόρφωσή του και στην υπόλοιπη ζωή του να είναι παρόν στα κοινωνικά, πολιτικά, επιστημονικά δρώμενα με δημοσιεύσεις και αναλύσεις που είχαν ευρεία απήχηση στο επιστημονικό κόσμο, εκτός από τον τόπο του με έναν άγουρο κόσμο στην πλειονότητά του πέρα από εξαιρέσεις.
Φαίνεται όμως για τον Νίκο Δόϊκο με τον ανήσυχο χαρακτήρα του όλα αυτά να του είχαν αφήσει ένα κενό στα εσώψυχά του που ένοιωσε την ανάγκη να το γιομίσει επιλέγοντας την διέξοδο του δύσκολου μα και το πιο όμορφο λογοτεχνικό προϊόν της Ποίησης.
Στάθηκα τυχερός που με την δική του φροντίδα να έχω στα χέρια μου εδώ και καιρό την έκτη ποιητική συλλογή του με τον τίτλο « ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ» τίτλος εδώ που τα λέμε με πολλούς συμβολισμούς όπου μέσα από τα τριάντα τρία ποιήματά του να προσεγγίσω και να γνωρίσω τον Ποιητή Νίκο Δόϊκο και να γευτώ τις ποιητικές του ανησυχίες.
Τα ποιήματα του Νίκου Δόϊκου αποτελούν τον ασφαλέστερο δρόμο της ψυχικής του αποκάλυψης με επιρροές από τα βιώματα των αγώνων του που έχει δώσει στην ζωή του όντας ο ίδιος τα ποιήματά του όπως το περιγράφει σε ένα τετράστιχό του.
Ποίηση ΙΙΙ
Για την αθανασία Ποιητή μου βιάσου ,
όχι αν στις φλέβες σου κυλούν τα ρήματα ,
μα μόνον άν , αντί να γράφεις ποιήματα ,
είσαι τα ποιήματά σου.
Σε πολλούς στίχους ποιημάτων του ανοίγει αρμούς σε Κερκόπορτες για να φωτίσει σκοτεινές στιγμές που έστηναν δολοπλόκοι. Κάθε του ποίημα είναι και ένας σταθμός σε κάποιο σημείο του χρόνου ερμηνεύοντας με τα χρώματα των λέξεων ένα γεγονός , ένα συμβάν που καθόρισε την μοίρα ανθρώπων όπως τα ένιωσε ο ίδιος αισθηματικά, διαισθητικά και ψυχικά. Το ποίημα για το Βίτσι είναι ένας τέτοιος σταθμός σε ένα σημείο του χρόνου.
Βίτσι Ι
Ακούω βήματα βαριά
Στα κόκκινα στρωμένα φύλλα τής Οξιάς
Λες νά’ναι οι Καπετάνιοι
Π’ αφήσανε τ’ αμπριά
Να κατεβούν ν’ ανάψουνε κερί στον Αϊ Δημήτρη
Ή μήπως είναι τ’ άλογο τής νικημένης αμαζόνας
Ή μήπως πάλι τα ορφανά ψάχνουν τους πατεράδες.
Αναζητά την τροφή των στίχων του από γεγονότα, μνήμες και όνειρα σφραγισμένα στο υποσυνείδητο του από το παρελθόν όπως ο ίδιος τα έζησε και με την λάμψη των λέξεων περίτεχνα υφασμένες μεταξύ τους καταφέρνει να φωτίσει το σκοτάδι του παρελθόντος μεταφέροντας το συμβάν στον 21ο Αιώνα . Και γεννάται το ερώτημα αν με την Αναζήτηση που επιδέχεται πολλές ερμηνείες εκφράζει κάποιον έρωτά του.» Κι αν δεν σε βρίσκω στις σκιές του άλλου κόσμου / Κι αν δεν σε βλέπω στις μορφές του Φεγγαριού/ Είναι που συνυπάρχεις με τον Ήλιο Φώς μου/ και η φλόγα δεν αρκεί του Λιχναριού./»
Όμως όσο αλληγορικά και αν εκφράζεται στα ποιήματά του , κάτι που αποτελεί θέσφατο στην τέχνη της ποίησης είναι και εύκολα και δύσκολα τα συμπεράσματα για τον αναγνώστη
2
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια προσπάθεια να γίνει η ανθρωπιά το φώς μιας νέας γνώσης. « Όσο και αν περπατήσαμε στις ράχες των αιώνων/ οικτρά συμφύρματα κλέους και πτώσης/ θα συνεχίσουμε ως χλευαστές κανόνων/ ως που να γίνει η ανθρωπιά το φώς μιας νέας γνώσης»./ Καθώς επίσης πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τις συμβουλές με τα «Άρητα Ρητά». « Από την μακαριότητα της Άγνοιας/ Προτιμείστε την μελαγχολία της γνώσης./ Από τους ασφόδελους των βυθών/ Προτιμείστε τα κοράλλια των ουρανών./από τις επαγγελίες τις αφανέρωτες/ Προτιμείστε τους ψηλαφητούς έρωτες./ από την οργανωμένη ευκολία της δύσης./ Προτιμείστε την χαροποιό δυσκολία της Ανατολής./Από την δουλικότητα της κολακείας./ Προτιμείστε την σκληρότητα της Αλήθειας./»
Μπορεί με μια ανάγνωση των στίχων του Νίκου Δοϊκου να μην καταφέρεις να ταυτιστείς με τις έννοιες των ποιημάτων του αλλά και τον ίδιο. Με μια δεύτερη, ίσως και Τρίτη σίγουρα θα τα καταφέρεις. Ο Νίκος Δόϊκος πέτυχε και σε αυτήν την προσπάθεια και θέλω να πιστεύω πως αν δεν μπόρεσε να γιομίσει ακόμα το κενό που είχε στα εσώψυχά του θα συνεχίσει την προσπάθεια με καινούργιες δημιουργίες να γιομίσει αυτό το κενό του.
Θ Α Ν Α Σ Η Σ Μ Π Α Τ Σ Ο Π Ο Υ Λ Ο Σ
