Νόμος του κράτους από προχθές η εισαγωγή της υποχρεωτικής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και των αγγλικών από το νηπιαγωγείο. Η υπουργός, άξια συνεχιστής στην αλυσίδα των αποδομητών της ταλαίπωρης εθνικής παιδείας, αγνόησε την σχεδόν καθολική διαμαρτυρία και την εκφρασμένη παντοιοτρόπως αντίθεση του λαού, και ολοκλήρωσε το «έργο» τοις κείνων -ποίων άραγε;- ρήμασι πειθόμενη…
Κατά την αιτιολογική έκθεση στόχος του εμπνευστή είναι από τα 4 μόλις πρώτα έτη (!!!) της ζωής τους: “νὰ ἔρθουν οἱ μαθητὲς σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν ἀγγλικὴ γλώσσα, ἡ ὁποία ἔχει ἐμπεδωθεῖ ὡς κοινὴ γλώσσα συνεννόησης (lingua franca) στὴ σύγχρονη ἐποχή, καὶ ἡ καλὴ γνώση τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ πολύτιμο ἐφόδιο γιὰ τὴ ζωή τους”.
Ούτε λόγος φυσικά για τις διαχρονικές αξίες και παραδόσεις μας, ως κεντρικές στοχεύσεις του εκπαιδευτικού μας συστήματος (παρόλο που είναι ρητώς συνταγματικά κατοχυρωμένες ως τέτοιες) και που είναι η ψυχή μας, αυτό τελικά που μας δίνει λόγο να υπάρχουμε ως ξεχωριστός λαός. Προφανώς, «τα ευκόλως εννοούμενα …διαγράφονται».
Ας μας επιτραπεί να αναρωτηθούμε: από πότε μια lingua franca τύγχανε εκμάθησης από την νηπιακή ηλικία; Δηλαδή οι γενιές των σημερινών 40άρηδων-50άρηδων που έμαθαν Αγγλικά στα 12 και πήραν (όσοι πήραν) “προφίσιενσι” στα 20, έμειναν αμόρφωτες; Ή μήπως αποκλείστηκαν από τίποτα σπουδές σε αγγλόφωνα πανεπιστήμια; Η εικόνα που έχουμε είναι ότι τίποτα από αυτά δεν συνέβη.
Μια “lingua franca” δεν είναι μητρική γλώσσα, δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να διδάσκεται σε ηλικίες που τα παιδιά μαθαίνουν ακόμα την μητρική τους και υπάρχει προδιάθεση για σύγχυση. Μια γλώσσα δεν είναι μόνο κώδικας επικοινωνίας. Πρωτίστως δομεί την σκέψη και ορίζει τους διαύλους της λογικής, και μέσα από αυτό γίνεται φορέας νοοτροπίας και παράδοσης.
Γι’ αυτό και πρέπει πρώτα να μαθαίνεται η μητρική γλώσσα καλά, και μετά ως εποικοδόμημα να προστίθεται και η χρηστική εκμάθηση μιας ή περισσοτέρων ενδεχομένως ξένων γλωσσών – αυτό καθόλου δεν το αρνούμαστε, κάθε άλλο, το στηρίζουμε ενθέρμως, και μάλιστα θεωρούμε ότι οι ώρες που προστέθηκαν στο Νηπιαγωγείο και στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού για την εκμάθηση της Αγγλικής θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικές αν προσθέτονταν στο αντίστοιχο μάθημα του Γυμνασίου.
Εξ’ όσων δυνάμεθα να γνωρίζουμε μόνη η πατρίδα μας, μέσα στις άλλες χώρες της ΕΕ, εμφανίζει εσχάτως σε τέτοιο βαθμό μια σχεδόν υστερική επαρχιωτίλα και έναν χατζηαβατικό μεταπραττισμό (το σύνδρομο του “καλού παιδιού”) τόσο, που να θεωρεί ανώτερη την εκμάθηση μια ξένης γλώσσας από την εκμάθηση της δικής μας (και δη μιας γλώσσας ιστορικότατης, φορέα κορυφαίων πολιτιστικών αξιών, στην οποία υποκλίνεται όλος ο πλανήτης).
Προφανώς όμως ο νομοθέτης θεωρεί ότι προέχει η επαφή με “το απαραίτητο εφόδιο” και μάλιστα σε βάρος των διαχρονικών αξιών της παράδοσης και της ιστορίας μας, αφού η αγγλική, πέραν της διδασκαλίας στο νηπιαγωγείο, θα διδάσκεται 2 ώρες στην Α΄ και Β΄ τάξη του δημοτικού, ενώ η Ιστορία και τα Θρησκευτικά αρχίζουν ως 2ωρο μάθημα από την Γ΄ τάξη, όπου η αγγλική γίνεται 3ωρο μάθημα…
Είναι αξιοσημείωτο και ενδεικτικό της όλης σκηνοθετημένης παρωδίας της υποτιθέμενης “κοινωνικής συναίνεσης” το ότι κατά την λεγόμενη δημόσια διαβούλευση του τραγικού νομοσχεδίου υπήρξαν 927 σχόλια τα οποία στη συντριπτική τους πλειονότητα δήλωναν την πλήρη αντίθεση έως και σοβαρές επιφυλάξεις. Δημόσια εξέφρασαν την αντίθεσή τους για το εγχείρημα πανεπιστημιακά τμήματα, συλλογικοί φορείς εκπαιδευτικών και άλλων επιστημόνων, ενώσεις γονέων, κλπ.
Προφανώς η Υπουργός, δημοκρατικώς σκεπτόμενη και δρώσα, τα ξεπέρασε με την επιμονή του αναμορφωτή που υπηρετεί αταλάντευτα τον στόχο που του έθεσαν οι καταπώς φαίνεται- εντολείς του.
Είναι λυπηρό, και δυστυχώς πρέπει να το πούμε, αλλά η επίσημη ιεραρχία της Εκκλησίας δεν αντέδρασε. Ίσως να έχει άλλες προτεραιότητες τον καιρό αυτό. Ίσως πάλι να θεωρεί ότι δεν της πέφτει και λόγος. Έτσι κι αλλιώς η κυβέρνηση την έχει “στο τσεπάκι της”, κρίνοντας από όσα βλέπουμε.
Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 1 του επίμαχου νόμου, εισάγονται επιπλέον «Εργαστήρια Δεξιοτήτων» που αφορούν στην ένταξη νέων θεματικών στο Νηπιαγωγείο, το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, μεταξύ άλλων «Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση», «Αλληλοσεβασμός και διαφορετικότητα» κ.ἄ. (Βέβαια, “εργαστήρια δεξιοτήτων” μπορεί να είναι εξαιρετική εκπαιδευτική πρακτική, όμως εδώ τα πράγματα δεν είναι και τόσο αθώα, καθώς μάλλον πρόκειται για “εργαστήρια καθεστωτικής νεοταξικής διαπαιδαγώγησης”).
Να αναρωτηθούμε και πάλι: Γιατί η “σεξουαλική διαπαιδαγώγηση” δηλαδή κατά βάση η γνώση των τρόπων διαιώνισης της ζωής, της αναπαραγωγής των διαφόρων ειδών, και δη των θηλαστικών ή και του Ανθρώπου δεν αποτελεί μέρος των μαθημάτων της Βιολογίας, και πρέπει να διδάσκεται ξεχωριστά; Μήπως για να παρεισφρύσουν άλλου τύπου “γνώσεις”, υπόπτων στοχεύσεων και σαθρής επιστημονικής βάσης;
Όπως προκύπτει από τις δημόσιες τοποθετήσεις φορέων ΛΟΑΔΜ, που -αλίμονο- ως επίδοξοι γονείς πια έχουν άποψη (η οποία επιμελώς προβάλλεται και σαν κυρίαρχη) για τα παιδιά μας, αυτό ευθυγραμμίζεται με τὸ ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 14ης Νοεμβρίου 2019 (υπερψηφίστηκε από τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ), όπου η Ε.Ε.:
«…τονίζει τη σημασία τής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, ιδίως για τα κορίτσια και τους νέους ΛΟΑΔΜ, οι οποίοι πλήττονται ιδιαίτερα απὸ άνισα πρότυπα φύλου… την καταπολέμηση τῶν έμφυλων στερεοτύπων, της ομοφοβίας, τής τρανσφοβίας και τής βίας λόγω φύλου…». (χρειαζόμαστε λεξικό για την πληθώρα των νεολογισμών)
Να σημειώσουμε ωστόσο εδώ ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν έχει καμία πρακτική εξουσία, παρά μόνο υπάρχει και δρα σε συμβολικό κυρίως επίπεδο, για να το επικαλείται κανείς κατά το δοκούν. Στην ΕΕ πρακτικά κουμάντο κάνει, θεσμικά, η Κομισιόν και, εξωθεσμικά (και σχεδόν παρακρατικά), το Γιουρογκρουπ.
Και οι γονείς; Τι κάνουμε εμείς οι γονείς; Το άρθρο 26 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα δικαιώματα του ανθρώπου (UDHR), που τόσο επικαλούνται οι “δικαιωματιστές” σε άλλες περιπτώσεις, ρητά ορίζει ότι: «Οι γονείς έχουν, κατά προτεραιότητα, το δικαίωμα να επιλέγουν το είδος της παιδείας που θα δοθεί στα παιδιά τους».
Ευλόγως λοιπόν απορούμε: Ρωτήθηκαν, λοιπόν οι Έλληνες γονείς; Ελήφθη υπόψιν η γνώμη τους; Μπορούν να ασκήσουν το, κατοχυρωμένο από το Διεθνές Δίκαιο, δικαίωμά τους να έχουν τον πρώτο λόγο στην ανατροφή των παιδιών τους; Αστεία ερωτήματα για την γαληνοτάτη κοινοβουλευτική μας «δημοκρατία»…
Και θα έλθουμε στα καθ’ ημάς και ευλόγως θα διερωτηθούμε: Ο κυβερνητικός Βουλευτής Φλώρινας, που υπερψήφισε το νομοσχέδιο, ποιόν ακριβώς εκπροσώπησε στη Βουλή; Οι ψηφοφόροι του είναι περήφανοι ή έστω σύμφωνοι με το έκτρωμα; Υπήρχαν, άραγε, σχετικές, σαφείς δεσμεύσεις στο προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ, ώστε να δικαιολογείται η σπουδή για τέτοιες ρυθμίσεις;
Και στο δια ταύτα:
Δεν απεμπολούμε το πρωταρχικό δικαίωμά μας στην εκπαίδευση των παιδιών μας και δεν αναγνωρίζουμε σε κανέναν “αρμόδιο” ή αναρμόδιο, ημιμαθή ιδεοληπτικό αναμορφωτή να παίζει με τα παιδιά μας ωσάν πειραματόζωα.
Απαιτούμε να εφαρμοστεί στο δημόσιο σχολείο ο ελάχιστος κοινός τόπος που δεν προσβάλλει κανέναν, αλλά και δεν θίγει τον πυρήνα της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας και τους συνταγματικούς στόχους της παιδείας.
Αν οι πολιτικοί δεν θέλουν να διασφαλίσουν για τα παιδιά μας (που με τόσες στερήσεις και κόπους ανατρέφουμε) παιδεία με σεβασμό στις αρχές και τις αξίες μας (που εμείς πάλι χρηματοδοτούμε ματώνοντας με τους φόρους μας), είναι καιρός να τους το υπενθυμίσουμε. Σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραιτηθούμε από τα θεμελιώδη και αυτονόητα δικαιώματά μας ως πολιτών.
ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ – ΚΙΝΗΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
