Πρέπει να βρίσκονται εκεί ανά πάσα ώρα και στιγμή… Να μπαίνουν στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που βρίσκεται στην άλλη γραμμή και να μαντεύουν τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του. Ποιοι κρύβονται πίσω από τις ροζ τηλεφωνικές γραμμές και τι εξομολογούνται οι ίδιοι για τη ζωή τους; Άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών κερδίζουν χρήματα, βάζοντας στοίχημα να ικανοποιήσουν αυτόν που τηλεφωνεί. Πολλοί τους αποδοκιμάζουν αναδύοντας στην επιφάνεια το επιχείρημα των εύκολων χρημάτων, την ώρα που οι ίδιοι παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα για το επάγγελμά τους. Ο Guardian συνέλεξε τις εμπειρίες τους και μας τις παρουσιάζει.
«Είναι ένα συμβόλαιο αμοιβαίας αυταπάτης», εξηγεί ο Βρετανός φωτογράφος, Phil Toledano, ο οποίος απαθανάτισε τους επαγγελματίες στο χώρο τους κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Ο πελάτης καλεί τον αριθμό προκειμένου να περιγράψει τις πιο απόκρυφες επιθυμίες του, ενώ ο εργαζόμενος συμμετέχει στο παιχνίδι, ακολουθώντας τη γραμμή του πρώτου. «Όταν οι επαγγελματίες της ροζ γραμμής σηκώνουν το τηλέφωνο, πάντα ξεχωρίζει ένα ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Είναι γι’ αυτούς μια δουλειά, προφανώς στην αρχή βαριούνται ή δεν έχουν διάθεση να το κάνουν», συμπληρώνει, ενώ στη συνέχεια σημειώνει πως του δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθεί με το θέμα έπειτα από τις αγγελίες που έβλεπε όταν αναζητούσε μια πιο σταθερή δουλειά.
Πήρε συνέντευξη από τριάντα επαγγελματίες του σεξ από διάφορες πόλεις της Αμερικής, ενώ όλοι του μίλησαν για την εκμετάλλευση την οποία υφίστανται από τα «μεγάλα» κεφάλια που κρύβονται πίσω από την τεράστια και κερδοφόρα αυτή επιχείρηση. Στόχος του ήταν να αποτυπώσει το πραγματικό πορτρέτο που κρύβεται πίσω από τις απρόσωπες γραμμές. Οι εργαζόμενοι είναι διαφορετικής εθνικότητας, φυλής, ηλικίας, κοινωνικής τάξεως και σεξουαλικού προσανατολισμού. Ο Toledano φωτογράφισε μια πρώην στρίπερ, μια γυναίκα σε αναπηρική καρέκλα που ένιωσε την ανάγκη να παρηγορήσει έναν άνθρωπο που είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει λόγω της μοναξιάς του, έναν 60χρονο άνδρα απόφοιτο του τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Columbia, έναν 25χρονο που έψαχνε απελπισμένα δουλειά. Οι εργαζόμενοι στις τηλεφωνικές γραμμές μπορούν να κερδίσουν μέχρι και 2.000 δολάρια την εβδομάδα, ανάλογα με την εμπειρία και τη θέση τους.
Οι εργαζόμενοι στις τηλεφωνικές γραμμές μπορούν να κερδίσουν μέχρι και 2.000 δολάρια την εβδομάδα, ανάλογα με την εμπειρία και τη θέση τους
«Το όνομα μου είναι Σεχραζάτ. Αν πω την ιστορία μου με λεπτομέρειες, την άλλη μέρα το αφεντικό μου μπορεί να με σκοτώσει», εξομολογήθηκε η νεαρή γυναίκα, την ώρα που άλλος εργαζόμενος είπε: «Γιατί να μην πληρώνομαι για να μιλώ βρώμικα; Είναι ένα τόσο εύκολο εγχείρημα». Ο φωτογράφος δήλωσε πως τον εντυπωσίασε η εξυπνάδα τους. «Για να είσαι σωστός επαγγελματίας, οφείλεις να ακούς καλά τι σου ζητούν οι άνθρωποι, τι δεν σου ζητούν αλλά και να είσαι διατεθειμένος να ρωτήσεις τι θέλουν. Θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι σαν να επρόκειτο για τον πραγματικό σου σεξουαλικό σύντροφο, δεν πρέπει να προσποιείσαι σε καμία περίπτωση γιατί αυτό θα φανεί. Το στοίχημα είναι να είσαι ένας αξιόπιστος χαρακτήρας μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Με λίγα λόγια πρέπει να είσαι ένας πολύ καλός ηθοποιός και να έχεις την αίσθηση της ενσυναίσθησης», πρόσθεσε.
«Δεν θυμάμαι πώς βρήκα τη δουλειά. Ήμουν απελπισμένος γιατί τα λεφτά που έβγαζα δεν μου αρκούσαν για να συντηρηθώ. Για πλάκα έλεγα σε ένα φίλο μου ότι θα κάνω πεζοδρόμιο για να πληρώσω το νοίκι μου. Όταν γύρισα στο σπίτι άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα πάνω σε μια αγγελία», εξήγησε από την άλλη ο 25χρονος Τόμας. «Πήρα τηλέφωνο και χωρίς να το σκεφτώ πολύ έκλεισα ραντεβού. Το ποσό που θα λάμβανα θα καθοριζόταν από τις κλήσεις που είχα. Και βέβαια από το πόσο θα κρατούσα κάποιον στο ακουστικό. Όσο καλύτερος γινόμουν τόσο περισσότερα λεφτά θα κέρδιζα. Η πρώτη μέρα ήταν άβολη, περίεργη, δεν ήξερα πώς να αισθανθώ, τι συναισθήματα να βγάλω στην επιφάνεια. Ένας υπεύθυνος με οδήγησε στην καμπίνα μου και μου έδειξε πώς λειτουργεί το σύστημα. Συνδέθηκα και περίμενα την πρώτη κλήση.
Τις περισσότερες φορές που μιλούσα στο τηλέφωνο έπαιζα με το κινητό μου ή με κάποια παιχνιδομηχανή ή έφτιαχνα σκίτσα. Έπειτα από κάποια στιγμή ότι και να ακούσεις δεν σου κάνει αίσθηση σε αφήνει παγερά αδιάφορο. Η αλήθεια είναι πως δεν είπα σε κανέναν για την πραγματική μου δουλειά, γιατί πίστευα ότι όλοι θα το έκριναν άσχημα. Ακόμα και οι φίλοι μου και δεν τους αδικώ. Ένα χρόνο μετά σταμάτησα τη δουλειά. Είχα μαζέψει αρκετά λεφτά. Τώρα εργάζομαι σε ένα εστιατόριο κοντά στο σπίτι μου. Δεν κατάφερα να σπουδάσω αλλά είναι στα επόμενα σχέδια μου. Ποτέ δεν είναι αργά.»
