Πρόσωπα της πόλης: Ρένα Βασιλειάδου, «Ο ηθοποιός λειτουργεί ως ένας καθρέπτης μας»/ Συνέντευξη στη Χρύσα Κοσμίδου
Το 1990 γεννήθηκε στην Καστοριά, η Ειρήνη Βασιλειάδου κόρη του Κώστα και της Ευγενίας, αδελφή της Χαρούλας. Μεγάλωσε στο Άργος Ορεστικό, όπου ο κόσμος την έμαθε ως Ρένα.
Μόλις τέλειωσε το Λύκειο έφυγε για σπουδές στον Πύργο Ηλείας στο τμήμα Μουσειολογία- Μουσειογραφία και Σχεδιασμός Εκθέσεων, όπου πραγματοποίησε την πρακτική της άσκηση στην ‘Εφορεία Αρχαιοτήτων Ηλείας.
Τώρα ολοκληρώνει τις σπουδές της στην Υποκριτική στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Ανδρέα Βουτσινά, παρέα για τρία χρόνια με τους συμμαθητές της, την Ελπινίκη, τη Στέλλα, την Κατερίνα, τη Δέσποινα, τον Λάζαρο, τον Περικλή και τον Γιάννη, στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει.
Η Ρένα συμμετείχε στις παραστάσεις «Της λυγερής και του χάρου» , «Το Πάθημα του Βασιλιά», «Όταν ο Μποστ συνάντησε τον Σαίξπηρ», «Από του νεκρού αδερφού στο ματωμένο γάμο», «Ιφιγένεια εν αυλίδι», «Λίθης τίμημα», «Κραυγές και ψίθυροι παιδιών», «Σβήσε την οθόνη και βγες στης φαντασίας το μπαλκόνι», «Συλλαλητήριο αισθήματος» και στην πραγματοποίηση της τελετής έναρξης των Βαλκανικών αγώνων στίβου, σε σκηνοθεσία Αργυρώς Αποστολίδου- Γεωργίου παρέα με τη θεατρική ομάδα Άργους Ορεστικού.
Επιπλέον συνεργάστηκε με τη θεατρική ομάδα «Δούρειος Ίππος», στον Πύργο Ηλείας και συμμετείχε στις παραστάσεις «Ματωμένος γάμος», «Ο Σταυρός με την κιμωλία», «Καυγάδες στην Κιότζια», «Φως στα σκοτάδια», «Κόκκινα φανάρια» σε σκηνοθεσία Παρασκευά Παπαπετρόπουλου. Τέλος συμμετείχε στην παράσταση «Είδομεν(η) Ξενίου γη»σε σκηνοθεσία Αφροδίτης Ματκάρη.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με την υποκριτική;
Είχα την τύχη στο 2ο γυμνάσιο Άργους όπου μαθήτευσα να συναντηθώ με έναν σπουδαίο άνθρωπο, τον Βαγγέλη Αποστολίδη, διευθυντή του γυμνασίου, που είχε τη φώτηση να μας φέρει σε επαφή με την τέχνη του θεάτρου μέσα από την Αργυρώ Αποστολίδου- Γεωργίου. Η Αργυρώ λοιπόν έχει το μεγαλύτερο μερίδιο σε ό,τι αφορά την επιλογή μου για την υποκριτική, στάθηκε δίπλα μου σαν οικογένεια και συνεχίζει να το κάνει. Ξεκινήσαμε από το σχολείο με πολλά παιδιά (τη Γιάννα, τον Μάριο, τη Βάσια, τη Χρύσα, τον Λεωνίδα) και κρατάμε την ομάδα μας μέχρι σήμερα με απώλειες, με δυσκολίες, με βοήθεια κάποιες φορές από τους φορείς, αλλά και χωρίς αυτήν και παρ’ όλα αυτά, μέχρι και σήμερα με στήριξη ή όχι, προσφέρουμε στην πολιτιστική ζωή του τόπου με ρομαντισμό και ήθος.
Από μικρό παιδί λοιπόν είσαι πάνω στο σανίδι. Στα 20 σου έφυγες για σπουδές, οι οποίες ωστόσο δεν έχουν σχέση με την υποκριτική. Τη σημερινή εποχή λοιπόν, όσα πιο πολλά εφόδια έχει ένα νέο παιδί, τόσο πιο εύκολα μπορεί να ανταποκριθεί στην αγορά εργασίας;
Από μικρή πίστευα ότι πρέπει να ακολουθήσω ως επάγγελμα αυτό που θα μου αρέσει περισσότερο. Πέρασα στο τμήμα της Μουσειολογίας και θεώρησα ότι πρέπει να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και σε κάποιον άλλο τομέα, γιατί ήδη από τότε τα πράγματα για τους ηθοποιούς ήταν δύσκολα, αλλά και γιατί πραγματικά μου αρέσουν και πολλά άλλα πράγματα εκτός από την υποκριτική. Όταν τελείωσα τη σχολή μου και ενώ ήμουν πολύ κοντά στο να επιτύχω το σκοπό μου, δηλαδή να μπω στη δραματική σχολή, κατάλαβα πως έκανα καλά γιατί άνοιξα περισσότερους δρόμους για εργασία στο μέλλον. Ακόμα και τώρα συνεχίζω να το πιστεύω, αλλά έτσι πως έχουν τα πράγματα πλέον ίσως να μην αρκούν και τρία και τέσσερα πτυχία ότι αξία και να έχουν.
Από τη στιγμή που έφυγες από το Άργος Ορεστικό, παράλληλα ξεκίνησες να δουλεύεις, προκειμένου να συμβάλεις οικονομικά ως ένα βαθμό στις σπουδές σου. Πόσο δύσκολο ήταν για εσένα να συνδυάζεις σπουδές, εργασία και υποκριτική;
Ήταν δύσκολο γιατί η δουλειά μου ρουφούσε αρκετή ενέργεια και λιγόστευε και ο χρόνος για τα άλλα δύο, για τα οποία είχα φυσικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Αρκετά παιδιά αναγκάζονται να δουλεύουν και να σπουδάζουν ταυτόχρονα, είναι “σημεία των καιρών”. Προσωπικά, αν δεν είχα τη στήριξη των γονιών μου θα δυσκολευόμουν ακόμη περισσότερο.
Εάν ένα νέο άτομο, εξασκεί την υποκριτική χωρίς να έχει κάνει τις ανάλογες σπουδές, θεωρείς ότι μειώνεται και η απόδοσή του;
Θεωρώ πως τόσο ο ερασιτέχνης ηθοποιός όσο και ο επαγγελματίας αντλεί από τις εμπειρίες της ζωής του και μέσα από την παρατήρηση πλησιάζει ή αγγίζει λιγότερο ή και περισσότερο έναν χαρακτήρα. Η τεχνική όμως που διδάσκεται ο επαγγελματίας ηθοποιός είναι αναπόσπαστο κομμάτι της τέχνης της υποκριτικής, γιατί τον βοηθά να αποδώσει το χαρακτήρα λεπτομερώς τόσο στο σώμα όσο και στο λόγο αλλά και στην επικοινωνία με τους συμπαίκτες του. Αυτό φυσικά δεν είναι δεδομένο ότι συμβαίνει πάντα, πολλές φορές με έναν μαγικό τρόπο βλέπουμε ερασιτέχνες να αποδίδουν εξαιρετικά καλά, σίγουρα όμως και αυτοί μέσα από την εκπαίδευση θα έκαναν επιπλέον βήματα.
«Ηθοποιός σημαίνει φως», όπως έχει τραγουδήσει και ο αείμνηστος Δημήτρης Χορν. Για σένα τι σημαίνει ηθοποιός;
Θεωρώ πως είναι ο κρίκος που ενώνει τον εσωτερικό κόσμο του θεατή με τον εσωτερικό κόσμο του συγγραφέα. Επιπλέον λειτουργεί και ως ο καθρέφτης μας. Πολλοί θεατές βλέπουν στα πρόσωπα των ηθοποιών και των ρόλων που ενσαρκώνουν τον εαυτό τους αλλά και τους άλλους και μέσα από αυτούς νιώθουν ότι εκφράζονται οι ίδιοι για πράγματα που δεν μπορούν να εκφραστούν στην πραγματική τους ζωή.
Πιστεύεις ότι ηθοποιός γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Φυσικά γίνεσαι. Θεωρώ πως ηθοποιός γίνεσαι μέσα από σκληρή δουλειά. Ακόμα κι αν υφίσταται η έννοια του ταλέντου εάν επαναπαυτείς σε αυτό πιστεύω πως μένεις στάσιμος και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι κάτι που δεν θα πρέπει να χαρακτηρίζει κάποιον που ασκεί το συγκεκριμένο επάγγελμα. Πιστεύω πως τα ερεθίσματα είναι αυτά τα οποία σε οδηγούν στο να κάνεις τις επιλογές σου σε όλους τους τομείς.
Για έναν ηθοποιό είναι ποιο δύσκολο το σανίδι ή το γυαλί;
Και τα δύο έχουν τις δυσκολίες τους. Σε μια θεατρική παράσταση το θετικό είναι ότι υπάρχει ροή αλλά οποιοδήποτε λάθος θέλει κόπο για να διορθωθεί και πάλι δεν είναι σίγουρο πως θα γίνει με επιτυχία. Ο κινηματογράφος σου δίνει τη δυνατότητα να διορθώσεις τυχόν λάθη αλλά δεν υπάρχει ροή. Είναι δύο διαφορετικές τέχνες εξίσου σημαντικές.
Η πανδημία του κορωνοϊού πόσο έχει επηρεάσει τη δουλειά σου;
Πολύ. Μέσα από την κατάσταση που ζήσαμε τον τελευταίο καιρό έγινε φανερό το πως αντιμετωπίζει το σύστημα την τέχνη και τους καλλιτέχνες. Πάνω απ’ όλα οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι, είναι εργαζόμενοι και έχουν ανάγκες όπως όλοι. Πιστεύω πως αυτή ήταν η στιγμή για μία καλή αυτοκριτική των καλλιτεχνών για την στάση απέναντι στους εργοδότες έτσι ώστε από εδώ και πέρα να κάνουμε το βήμα και να διεκδικούμε πράγματα γιατί πολλά χρόνια τώρα συμβιβαζόμασταν με λιγότερα.
Ποια είναι τα σχέδια σου όταν ολοκληρώσεις τις σπουδές σου;
Θα ήθελα να δημιουργήσω μέσα από την τέχνη μου και να ζήσω από αυτό. Και αργότερα να μεταδώσω όλη τη γνώση που πήρα σε άλλους ανθρώπους. Να έχω κοντά μου τους φίλους μου και την οικογένεια μου και να κάνω πάρα πολλά ταξίδια, αν υπήρχε δυνατότητα θα γύριζα όλο τον κόσμο.
Ποια θεατρική παράσταση σου έχει μείνει αλησμόνητη;
Για ‘ μένα όλες ήταν μοναδικές. Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια θα έλεγα την «Ιφιγένεια εν αυλίδι», γιατί ήρθα σε επαφή με ένα τόσο τεράστιο κείμενο και επιπλέον ήρθαμε αντιμέτωποι με τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους, που ανήκουν στην ομάδα μας, με κάποιες δύσκολες καταστάσεις που μας ένωσαν περισσότερο.
Τι θα ήθελες να θυμάται ο κόσμος για εσένα και τι θα ήθελες να προσφέρεις εσύ στο κοινό σου;
Θα ήθελα να έρθει ο κόσμος σε επαφή με κείμενα, να ακούσει τον συγγραφέα, να ανοίξει το μυαλό του, να αφεθεί, να εκφραστεί, να μπει στη θέση ενός άλλου, να προβληματιστεί, να ελευθερωθεί και να αρχίσει να ερμηνεύει τη ζωή μέσα από την τέχνη. Αυτά είναι που θα πρέπει και να θυμάται, τον εαυτό του και ότι ένιωσε.
