Σαν σήμερα πραγματοποιήθηκε η D-Day γνωστή ως απόβαση της Νορμανδίας και αποτελεί την πρώτη αποφασιστική νίκη των Συμμάχων έναντι της Ναζιστικής Γερμανίας.
Η D-Day ή αλλιώς απόβαση της Νορμανδίας έγινε στις 6 Ιουνίου του 1944 στις ακτές της Γαλλίας από τις Συμμαχικές δυνάμεις, με στόχο την απελευθέρωση της χώρας από τις δυνάμεις της Ναζιστικής Γερμανίας.
Μάλιστα, στην επιχείρηση έλαβαν μέρος πάνω από τρία εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους οι 195.700 ήταν το προσωπικό των συμμαχικών σκαφών.
Η απόβαση έλαβε χώρα στη χερσόνησο Κοταντέν, την ανατολική όχθη του ποταμού Ορν και τον κόλπο του Σηκουάνα, σε πέντε παραλίες με τα κωδικά ονόματα Γκολντ (Gold), Τζούνο, (Juno), Όμαχα (Omaha), Σουόρντ (Sword) και Γιούτα (Utah).
Θεωρήθηκε ότι ολοκληρώθηκε στις 30 Ιουνίου 1944, όταν πια είχε εδραιωθεί το προγεφύρωμα των Συμμάχων.
Ακολουθούν λοιπόν, ορισμένα γεγονότα τα οποία καθόρισαν αποφασιστικά την εξέλιξη της απόβασης.
1. Τείχος του Ατλαντικού
Ο Χίτλερ μετά την αποτυχημένη επιχείρηση Θαλάσσιος Λέοντας και την χαμένη μάχη της Αγγλίας, δεν ασχολήθηκε ξανά με τα παράλια της Βρετανίας.
Μάλιστα, συχνά αδιαφορούσε για το ενδεχόμενο εισβολής, καθώς οι Σύμμαχοι είχαν δείξει ότι δεν ήταν διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο.
Παρόλα αυτά, με την προέλαση των Σοβιετικών και την απόβαση των Συμμάχων στην Ιταλία. τα πράγματα άλλαξαν.
Ο Χίτλερ λοιπόν, αποφάσισε να φτιάξει το τείχος του Ατλαντικού το οποίο θα αποτελούσαν οχυρώσεις κατά μήκος των γαλλικών ακτών με εκείνων των αγγλικών. Κάτι το οποίο όμως ήταν αδύνατο να υλοποιηθεί για αρκετούς λόγους.
Καταρχάς, αποτελούσε ένα τεράστιο οικονομικό μέγεθος, τόσο σε χρήματα όσο και σε εργατικό δυναμικό. Έπειτα, πολλές πρώτες ύλες είχαν χρησιμοποιηθεί στη Σοβιετική Ένωση, όταν ο Γερμανός ηγέτης θέλει να φτιάξει πάλι ένα αμυντικό τείχος για να ανακόψει τους Σοβιετικούς.
Επιπλέον, το τείχος του Ατλαντικού έγειρε ερωτήματα, ως προς την αποτελεσματικότητα του, στο πεδίο της μάχης.
Ένα φρούριο μπορεί να αντιμετωπίσει τις επίγειες δυνάμεις. Πώς θα αντιμετωπίζονταν, όμως, οι υπόλοιπες; Για το Ναυτικό είχαν προβλεφθεί παράκτιες πυροβολαρχίες, καθώς το Kriegsmarine δεν προβλεπόταν να συμμετάσχει, για τον απλό λόγο ότι δε διέθετε πλέον σκάφη επιφανείας.
Τα μεγαλύτερα σκάφη του ήταν τα (ελάχιστα και αυτά) αντιτορπιλικά. Για την Αεροπορία χρειάζονταν αντιαεροπορικά και αεροσκάφη.
Ακόμη, η Λουφτβάφε έχει αυξανόμενη έλλειψη καυσίμων και αναγκάζει τους υποψήφιους πιλότους να εκπαιδεύονται από 100 έως 50 ώρες μόνον, λόγω έλλειψης καυσίμων.
Τα εκπαιδευτικά ατυχήματα εξισώνονται σχεδόν με τις πολεμικές απώλειες. Η Λουφτβάφε λάμπει δια της απουσίας της στο δυτικό μέτωπο.
Η συμμαχική υπεροπλία σε θάλασσα και αέρα θεωρείται από τους Γερμανούς δεδομένη. Επιπλέον, ο «πρώτος διδάξας» του κεραυνοβόλου πολέμου με αλεξιπτωτιστές, ο Χίτλερ, δε λαμβάνει καθόλου υπόψη του την ύπαρξή τους στο αντίπαλο στρατόπεδο, παρά το γεγονός ότι ο πιστός του Άλφρεντ Γιοντλ του το υπέδειξε, προτείνοντας να δοθεί βάθος στην παράκτια άμυνα της χερσονήσου του Κοταντέν για ενδεχόμενη απόβαση αερομεταφερομένων δυνάμεων.
2. Στρατός φάντασμα
Οι Σύμμαχοι αρχικά ήθελαν να αποβιβαστούν στο Καλαί, καθώς ήταν πιο κοντά στις ακτές της Αγγλίας.
Παρόλα αυτά , ανησυχούσαν γιατί και οι Γερμανοί είχαν την ίδια άποψη, στέλωντας εκεί τις επίλεκτες δυνάμεις τους.
Έτσι, οι Σύμμαχοι αποφάσισαν να καταστρώσουν ένα κόλπο με το οποίο όχι μόνο θα τους έπειθαν πως θα επιτεθούν στο Καλαί, αλλά θα καθήλωναν και εκεί τον γερμανικό στρατό.
Σχεδίασαν λοιπόν, την «Επιχείρηση Αντοχή», με σκοπό να πειστούν οι Γερμανοί ότι η απόβαση θα γινόταν στο Καλαί. Για το σκοπό αυτόν, έχτισαν πλασματικές βάσεις στο Κεντ της Αγγλίας με άρματα μάχης, οχήματα και συστοιχίες πυροβολικού φτιαγμένα από κόντρα πλακέ, ελαστικά και πεπιεσμένο χαρτί, όπου υπήρχε συνεχής κίνηση από φορτηγά (πηγαινοέρχονταν πάντα τα ίδια).
Έτσι, τα γερμανικά κατασκοπευτικά αεροπλάνα ανέφεραν τις «προετοιμασίες» που έβλεπαν, η δε βρετανική αντικατασκοπεία εξολόθρευσε ή πήρε με το μέρος της σχεδόν όλους τους γερμανούς κατασκόπους επί βρετανικού εδάφους, οι οποίοι ψευδώς πληροφορούσαν ότι η απόβαση θα γινόταν στο Καλαί.
3. Η στάση του Ρόμελ
Ο Έρβιν Ρόμελ στις 23 Ιουνίου τοποθετείται επικεφαλής της Ομάδας Στρατιών Β, που επιτηρεί τα παράλια της Δυτικής Ευρώπης, με αποστολή να τις καταστήσει απρόσβλητες απέναντι στην επερχόμενη συμμαχική απόβαση.
Ο Στρατάρχης έχει επίγνωση του δυσχερέστατου έργου που έχει αναλάβει και διατάσσει την κατασκευή οχυρωμένων θέσεων, την πόντιση ναρκών, την κατασκευή αντιαρματικών και αντιαποβατικών εμποδίων.
Παρόλα αυτά, τα μέτρα που ήθελε να λάβει δεν έγινε δυνατό να υλοποιηθούν,
Καταρχάς, το τσιμέντο χρησιμοποιήθηκε για τις βάσεις του Πεενεμούντε (εκτόξευση των V2), οι εκρηκτικές ύλες είναι ανεπαρκείς για την κατασκευή του απαιτούμενου αριθμού ναρκών, για τα αντιαρματικά εμπόδια λείπουν τα κατάλληλα μέταλλα.
Ο Ρόμελ γνωρίζει πόσο εύθραυστο είναι το μέτωπο που υπερασπίζεται, όσο και αν ο Φύρερ επιμένει να το αποκαλεί «τείχος του Ατλαντικού».
Ταυτόχρονα εμπλέκεται σε μια διαφωνία με τον προϊστάμενό του, Στρατάρχη Γκερντ φον Ρούντστεντ, σχετικά με τη χρήση των πολύτιμων τεθωρακισμένων εφεδρειών.
Ο Ρόμελ, με βάση την εμπειρία του από την Αφρική και την εκεί αεροπορική κυριαρχία των Συμμάχων, τα θέλει κοντά στην ακτή, ενώ ο Ρούντστεντ, ακολουθώντας το κλασικό δόγμα, τα θέλει συγκεντρωμένα στην ενδοχώρα, ώστε να εξαπολύσουν συγκεντρωτική αντεπίθεση κατά του συμμαχικού προγεφυρώματος.
Ο Χίτλερ συντάσσεται με τον Ρούντστεντ. Ο Ρόμελ όμως διαπράττει και ένα σημαντικότατο στρατηγικό σφάλμα: από κοινού με το γερμανικό επιτελείο, περιμένει την απόβαση στο Καλαί, το στενότερο σημείο της Μάγχης, και όχι στη Νορμανδία, όπου το πυροβολικό δεν επαρκεί και τα περισσότερα τάγματα που τον επανδρώνουν είτε στελεχώνονται από υπερήλικες ή ασθενείς εφέδρους είτε είναι τάγματα «Ανατολικών στρατευμάτων» (Osttruppen) αμφίβολης αξίας.
Εν τέλει, η συμμαχική απόβαση λαμβάνει χώρα στις 6 Ιουνίου 1944 (D-Day), ενώ ο Ρόμελ είναι σε άδεια στη Γερμανία. Επιστρέφει αμέσως και διευθύνει με σχετική επιτυχία τις αμυντικές μάχες, αλλά η εξάλειψη του προγεφυρώματος είναι ανέφικτη.
Μάλιστα, στις 17 Ιουλίου, ένα καταδιωκτικό αεροπλάνο ανατίναξε το αυτοκίνητό του, προξενώντας στον Στρατάρχη σοβαρό τραύμα στο κεφάλι.
4. Δόγμα Αϊζενχάουερ
Επικεφαλής της απόβασης της Νορμανδίας στο Συμμαχικό στρατόπεδο ήταν ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.
Ο ίδιος μπορεί να απέκτησε μετά τον Β ΠΠ σπουδαία φήμη με αποτέλεσμα να γίνει και πρόεδρος των ΗΠΑ, παρόλα αυτά στην D Day πέρα από τον σχεδιασμό για την ημερομηνία της επίθεσης, δεν διέπραξε κάτι αξιοθαύμαστο.
Χαρακτηριστικά, ο ίδιος υποστήριζε ότι οι ακτές θα πέσουν με το να πεθάνουν όσοι περισσότεροι στρατιώτες γίνεται.
Μάλιστα, κατά την διάρκεια της μάχης σημειώθηκαν τραγικά λάθη από μεριάς του, τα οποία μπορούσαν να είχαν σώσει πολλές ζωές.
Καταρχάς, οι Αμερικανοί στρατιώτες πολέμησαν δίχως την κάλυψη των αρμάτων μάχης, γιατί τα τελευταία βυθίστηκαν στην άμμο.
Βεβαίως, το συγκεκριμένο περιστατικό μπορούσε να αποφευχθεί, γιατί οι Αμερικάνοι είχαν τα εργαλεία και την πείρα από τις μάχες στα νησιά του Ειρηνικού, έναντι της Αυτοκρατορικής Ιαπωνίας.
Έπειτα, οι στρατιώτες στάλθηκαν στην παραλία, δίχως την κατάλληλη υποστήριξη του πυροβολικού.
Παρόλα αυτά, η απόβαση πέτυχε, οπότε αρκετά λάθη της ηγεσίας, ξεχάστηκαν.
5. Ένας αιχμάλωτος από την Ασία
Στην D-Day υπήρξε μια απρόσμενη αιχμαλώτιση από την μεριά των Συμμάχων. Συγκεκριμένα, πρόκειται για τον Κορεάτη Γιανγκ Κιουνγκτζόνγκ.
Ο ίδιος στρατολογήθηκε από τους Ιάπωνες το 1938, αιχμαλωτίστηκε από τους Σοβιετικούς το 1939, στο πλαίσιο στρατιωτικών συγκρούσεων μεταξύ ΕΣΣΔ και αυτοκρατορικής Ιαπωνίας, και απεστάλη να πολεμήσει τους Γερμανούς.
Εκεί αιχμαλωτίστηκε ξανά, αυτή τη φορά από τους Γερμανούς, το 1943, που τον στρατολόγησαν ξανά. Εν τέλει αιχμαλωτίστηκε από Αμερικανούς στη Νορμανδία. Μετά τον πόλεμο μετακόμισε στο Ιλινόι, όπου πέθανε το 1992.
