Η 8η Μάρτη δεν σχετίζεται με καμιά πραγματική αντιπαράθεση ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, αλλά με τις εργατικές κινητοποιήσεις των εργατριών που τις εκμεταλλεύονταν τ’ αφεντικά τους, δίνοντας μικρότερα μεροκάματα στις γυναίκες, ενώ έκαναν την ίδια δουλειά με τους άντρες. Επιπλέον, οι συνθήκες εργασίας (για άντρες, γυναίκες και παιδιά) ήταν άθλιες και εξοντωτικές. Οι υπερωρίες ήταν συχνές, αλλά η πληρωμή γι’ αυτές όχι.
Στις ΗΠΑ, η πρώτη αποκλειστικά γυναικεία απεργία έγινε το 1820 στη Νέα Αγγλία, στις βιοτεχνίες ενδυμάτων, με αιτήματα για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθούς και μικρότερα ωράρια. Το 1828, η απεργία των υφαντριών στο Ντόβερ είχε επιτυχία 100%. Το 1900 οι εργαζόμενες στις βιομηχανίες ενδυμάτων συγκρότησαν μερικά από τα πιο σημαντικά σωματεία στην ιστορία των ΗΠΑ. .
Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απριλίου του 1892, από τις υφάντριες του δεύτερου εργοστασίου υφαντουργίας των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά, η συγκεκριμένη υφαντουργία αποφασίζει να μειώσει την αμοιβή που κατέβαλλε στις εργάτριες, από 80 σε 65 λεπτά το τόπι υφάσματος (μείωση στο μεροκάματο κατά 20%).Τελικά, αντίθετα απ’ ό, τι πιστεύεται, οι εργαζόμενες γυναίκες στη χώρα μας πάλευαν από πολύ νωρίς ενάντια στους εργοδότες, όχι απλά συμπληρωματικά στο πλευρό των εργατών, αλλά και αυτόνομα. Σε μια εποχή που η γυναίκα θεωρούνταν ετερόφωτη ακόμα προσωπικότητα και πάντα εξαρτημένη από έναν άντρα, χωρίς δική της άποψη και θέληση, άρα αυτονόητα υποταγμένη και στον άντρα και στον εργοδότη, οι πρώτες εκείνες προσπάθειες αντίστασης αποδεικνύουν τη δυναμική της εργαζόμενης, ανατρέποντας τα ως τότε δεδομένα.Το 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς πήρε την απόφαση να καθιερωθεί η συγκεκριμένη ημερομηνία, ώστε οι εργάτες σε όλες τις χώρες και πόλεις ν’ απευθύνουν ταυτόχρονα προς τις δημόσιες αρχές το αίτημα για το 8ωρο της εργάσιμης ημέρας, αρχίζοντας από την Πρωτομαγιά του 1890.
Η ενεργητική συμμετοχή των γυναικών στις επόμενες Πρωτομαγιάτικες κινητοποιήσεις ήταν σημαντική, ενώ η δράση τους συχνά υπήρξε καθοριστική και πρωτοπόρα.
Σήμερα συναδέλφισσες συνάδελφοι, ο πόλεμος που δεχόμαστε καθημερινά στους τόπους δουλειάς για μισθούς πείνας, γενίκευση των ευέλικτων μορφών εργασίας, μισή ασφάλιση, εντατικοποίηση και δουλειά από ελάχιστες έως και ατελείωτες ώρες είναι η επιδίωξη τους για αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης και δουλειά με βάση τις ανάγκες των επιχειρήσεων.
Οι εργάτες δε θα περιμένουμε τη σφαγή μας με σταυρωμένα τα χέρια. Με αισιοδοξία και πίστη στο δίκιο μας μπορούμε να γυρίσουμε μπροστά τον τροχό της ιστορίας.
Με οργανωμένους αγώνες μέσα από το Σωματείο.
