«Κύριε Χαρδαλιά και κύριοι Δήμαρχοι πριν πάω το βράδυ για δουλειά, πετάγομαι ως το χωριό Λακκώματα να κάνω αντιπηκτικές ενέσεις σε κάποιον παππού που ζει μόνος του και δεν δύναται να μετακινηθεί.
Το πρωί όταν σχολάω πηγαίνω ένα πιάτο φαΐ στην ηλικιωμένη μητέρα μου. Λαμβάνω και τηρώ ευλαβικά όλα τα μέτρα προστασίας.
Θα συνεχίσω να το πράττω καθημερινά ενσυναίσθητα όσο και όσοι μ’ έχουν ανάγκη. Καμία ντουντούκα ή αστυνομία δεν θα με σταματήσει. Και δεν σας το λέω από παλικαριά ή μαγκιά. Το Β4 (κίνηση για παροχή βοήθειας) δεν καταργείται. Ειδικά σε καιρό πολέμου.
Ειδάλλως θα “χάνουμε” αβοήθητους κι αυτούς που… # μένουνε σπίτι.»
Ναούμ Ζήσης (Ζησκάρ): Κύριε Χαρδαλιά, καμία αστυνομία δεν θα με σταματήσει…»
