Αχ , κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Έτσι γράφω μερικές από τις συνέπειες πού αντιμετωπίζουμε. Πρώτα πρέπει να γίνει αποδεκτή η πραγματικότητα της απώλειας. Ακόμη και στην περίπτωση ενός θανάτου (π.χ. από καρκίνο), υπάρχει μια σχετική αίσθηση μη ρεαλισμού όταν έρχονται οι ειδήσεις ότι the beloved one θα πεθάνει. Αυτή η αίσθηση της αρνητικής πραγματικότητας υψώνεται πολλές φορές όταν ο θάνατος είναι ξαφνικός ή βίαιος. Άλλη συνέπεια είναι να βιωθεί ο πόνος της απώλειας, προσπαθώντας να συντομεύσουμε την οδύνη του θρήνου. Eίναι δύσκολο, ακόμη και η προσαρμογή σε ένα περιβάλλον…….. όπου ο αποθανών λείπει.
Στο σήμερα, θα διαβάσετε μέσα από το oladeka αυτό που έζησα κι εγώ. Ένα άρθρο, μια τραυματική εμπειρία όπου δεν ξεπερνιέται εύκολα, γραμμένο από καρδιάς. Καταρχήν είπα στον εαυτό μου πώς ότι καλό κάνω στο υπόλοιπο της ζωής μου, θα είναι ο Πατέρας μου η ακτίνα του φωτός που θα με φωτίζει απ’ τον ουρανό θυμίζοντας μου όλες τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε μαζί. Σίγουρα αν ήξερα, ίσως να προλάβαινα να του ζητήσω όλες τις συγνώμες που του χρωστούσα, για κάθε φορά που μαλώναμε για το παραμικρό. Δεν λέω ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Όχι τέλειος, όμως ακριβοδίκαιος, τίμιος ως οικογενειάρχης και πατέρας, άξιος, γνήσιος, άτομο όπου δεν κρατούσε κακία. Χωρίς μεγάλη μόρφωση, αλλά με πλούσια παιδεία. Πάντα εκεί για όλους, δοτικός, γενναιόδωρος και πάνω από όλα εγωιστής. Ήθελε να περνάει πάντα το δικό του, γι’ αυτό είμαι θυμωμένος διότι δεν έχω κάποιον να μαλώνω. Πιστεύω ότι ήταν καλός μπαμπάς. Γιατί με έμαθε κολύμπι και ποδήλατο. Γιατί μου έμαθε ότι ήξερε, μου άνοιξε πόρτες και παράθυρα στον κόσμο, μου έδειξε δρόμους για να ταξιδέψω. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Γιατί με μάλωσε όταν του τράκαρα το Mercedes. Μου έμαθε πώς ότι κάνω να είναι πάντα με το σπαθί μου.
Πάντως, όσο ο καιρός περνάει, αρχίζω σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ την απώλεια του, όμως ο θυμός, η Απόγνωση, το σοκ, είναι μερικά από τα συναισθήματα που ένιωσα τις πρώτες μέρες. Δεν υπάρχει χρονική ακολουθία ως προς τα στάδια που περνά κάποιος, αλλά σίγουρα με τον καιρό μειώνεται η έντασή τους. Ασχέτως το πόσο διαρκεί, πολλοί άνθρωποι γύρω μου μπορεί να δείχνουν ανυπομονησία για το πότε θα νιώσω καλύτερα, ενώ εγώ νιώθω ότι έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ήρθε ο γιος του Ερέβους και της Νύχτας και τον πήρε. Από τότε που έφυγε κοιμάμαι υπερβολικά και πήρα υπερβολικό χρόνο για να πενθήσω. Μάλιστα το πένθος αποτελεί μια προσωπική διαδικασία, αλλά δεν χρειάζεται να το περάσετε μόνοι σας σαν κι εμένα. Οι περισσότεροι λένε πώς ή απώλεια ενός πατέρα είναι γυναικεία υπόθεση. Οι άντρες δεν επηρεάζονται τόσο, όσο οι γυναίκες.
Τέλος σε αυτές τις εβδομάδες που βίωσα σκέφτομαι συνέχεια αν τα έκανα όλα σωστά και ελπίζω πώς ναι. Πάντως, αν κάτι μου έμεινε, είναι τα λόγια της αδερφής μου για το ποικίλο κόσμο πού προσήλθε. Όλοι ήταν εκεί ακόμη και ‘’άφατα υποκείμενα’’ ,όπου είχαν κόψει την καλημέρα στο πατέρα μου διότι τους είπε κατάματα ότι δεν θα τους ψήφιζε στις εκλογές που πέρασαν. Συνάμα, αίσθηση προκάλεσε η ογκώδης, τεράστια προσέλευση κόσμου στην κηδεία του, ήταν σαν μια μικρή γιορτή. Τόσο κόσμο είχα να δω από τη κηδεία του Πάτερ Πέτρου Tοτονίδη. Ωστόσο δεν είναι τυχαίο σύμφωνα και με την ΕΛΣΤΑΤ ότι αν μιλάμε για θανάτους, βλέπε το νομό Καστοριάς και μάλιστα για το 2019 τους Μανιάκους.
Είθε η μνήμη του να είναι ευλογία. Όσο μακάβριο και αν ακούγεται, νομίζω πως είναι αυτό που τελικά όλοι ευχόμαστε για εμάς και τους αγαπημένους μας. Γιατί μια μέρα όλοι θα γίνουμε μνήμες.
ΥΓ. Αγαπημένε μου πατέρα σ΄ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα, σου εύχομαι καλή ξεκούραση στη γειτονιά των αγγέλων και να ξέρεις πώς είμαι περήφανος που είμαι γιος σου.
Σ’αγαπώ…..Φίλιππος θεοδώρου
