Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων μοιάζουν σαν μια απέραντη θάλασσα με μπουνάτσα και φουρτούνα, νηνεμία και θύελλα, ξαστεριά και καταχνιά… Τα λιμάνια που επισκέπτεται μία σχέση ώστε να καταλήξει στο ένα το μοναδικό(σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων φιλικών, οικογενειακών, προσωπικών, ερωτικών κ.τ.λ) είναι ατέλειωτα στο αχανές του χάρτη!!! Δοκιμασίες, ψυχολογικά τεσταρίσματα, εναλλαγή συμπεριφορών, πραγματική πάλη συναισθημάτων ώστε να ξεχωρίσει στο τέλος της ημέρας η ήρα από το στάρι…
Φυσικά οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν με το προνόμιο του Ιησού Χριστού ώστε να διαθέτουν και την δεύτερη ιδιότητα του Θεού (Θεάνθρωπος) με αποτέλεσμα αρκετές φορές στο διάβα της ζωής τους να μην πετούν στα σκουπίδια την ήρα αλλά το σιτάρι… Με συγκίνησε ιδιαιτέρως σήμερα η δημοσίευση του συμπατριώτη μας (κάτοικος Κορησού) και παλαιού μου διδασκάλου στο δημοτικό σχολείο Κορησού στον προσωπικό του διαδικτυακό λογαριασμό στο Facebook με την επωνυμία «Ολύμπιος Κορησιώτης» ο οποίος έκανε ένα μικρό (πολύ μεγάλο σε συναισθηματική αξία βέβαια) αφιέρωμα στον φίλο του Μπρούνο που έφυγε σήμερα από κοντά μας… Ο Μπρούνο μπορεί να μην γεννήθηκε με δύο πόδια, μπορεί να μην σπούδασε σε κάποιο μεγάλο κολέγιο του εξωτερικού, μπορεί να μην γνώριζε τρεις και τέσσερις ξένες γλώσσες, μπορεί να μην έμαθε ποτέ να χειρίζεται κάποιο μουσικό όργανο!!! Όλα τα παραπάνω δεν αποτέλεσαν τροχοπέδη όμως, ούτε έκαναν λιγότερο οδυνηρή την σημερινή απώλεια του…
Ο Μπρούνο φίλες και φίλοι δεν ήταν άνθρωπος όπως εμείς άλλα ένα χαριτωμένο πίτμπουλ!!! Βλέπετε η ζωή σε οποιαδήποτε μορφή και αν υπάρχει στον πλανήτη γη έχει πάντα την δική της μοναδική αξία!!! Και η σχέση που οικοδομείται με τον άνθρωπο δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από οποιαδήποτε άλλη σχέση!!! Άλλωστε η αφοσίωση και η πίστη σε μία τέτοια σχέση έχει αποδειχτεί άπειρες φορές πολύ ισχυρότερη από τις διάφορες ανθρώπινες συναναστροφές… Ποιος μπορεί άλλωστε να λησμονήσει την συγκλονιστική ιστορία με την περίπτωση του Χάτσικο πριν 11 χρόνια στην Λατινική Αμερική όπου ο πιστός σκύλος εμφανιζόταν πάντα στην ώρα του, κάθε απόγευμα, στο νεκροταφείο της πόλης Villa Carlos Paz, στην κεντρική Αργεντινή, όπου είχε ταφεί το αφεντικό του!!! Πόσοι (μηδενός εξαιρουμένου) έχουμε χάσει δικούς μας ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια και μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα ξεχνάμε μέχρι και που βρίσκεται ο δρόμος που οδηγεί προς το νεκροταφείο;
Κλείνω λέγοντας πως καλώς η κακώς στους ανθρώπους καλλιεργούνται δεύτερες σκέψεις οι οποίες είναι ικανές να τοποθετήσουν ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια μιας σχέσης (ειδικά μάλιστα αν υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα στην μέση…)! Μοναδικός φίλος δίχως δεύτερες σκέψεις, δισταγμούς, με ανιδιοτέλεια και ουσιαστικό σεβασμό είναι ο κάθε Μπρούνο… Δυστυχώς ή ευτυχώς!!!
Θεμελής Αναστάσιος
