Το μεγαλύτερο και δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί πρόβλημα της Ελλάδας παραμένει το εξαιρετικά υψηλό της χρέος σύμφωνα με τη Rabobank
Στην πραγματική καταστροφή που υπέστη το ελληνικό ΑΕΠ κατά τη διάρκεια των χρόνων της κρίσης, αλλά και στην εκτίμηση ότι η ελληνική οικονομία αργεί ακόμη να βρεθεί στον δρόμο της πραγματικής ανάκαμψης, αναφέρεται η Rabobank σε έκθεση – απολογισμό για τη δεκαετία 2010 – 2019 για την παγκόσμια οικονομία.
Σύμφωνα με την Rabobank η ελληνική οικονομία υπέστη μία καταστροφή τύπου «Σοβιετικής Ένωσης», ενώ εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με μεγάλα προβλήματα, με κυριότερο αυτό του εξαιρετικά υψηλού χρέους.
Όπως αναφέρει στο τμήμα της έκθεσης – απολογισμό για την Ευρωζώνη «στη δεκαετία που μας έδωσε την κρίση του ευρώ, η οποία τυπικά ξεκίνησε το 2012 δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η περιφέρεια της ευρωζώνης είχε πορεία πολύ χειρότερη από τον επονομαζόμενο «πυρήνα».
Στην περίπτωση της Ιταλίας, αυτό είναι απολύτως σαφές.
Η αύξηση του ΑΕΠ ήταν ήδη απογοητευτική από το 2000 έως το 2009, αλλά η δεκαετία 2010-19 κατέστησε ακόμη χειρότερα τα πράγματα (Διάγραμμα 7).
Πράγματι, το ιταλικό ΑΕΠ είναι τώρα γύρω στα 1,6 τρισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή περίπου το ίδιο με το 2002: με άλλα λόγια, δεν υπήρξε πραγματική αύξηση του ΑΕΠ για σχεδόν δύο δεκαετίες, ενώ αν είχε παραμείνει στην προηγούμενη τάση θα ανερχόταν τώρα σε 2,6 δισεκατομμύρια ευρώ.
Φυσικά, η Ελλάδα έχει υποφέρει ακόμα πιο ουσιαστικά.
Το 2008 το ΑΕΠ ανερχόταν σε 252 δισ. ευρώ.
Στα τέλη του 2019 εκτιμάται ότι μπορεί να φθάσει στα είναι πιθανό να λήξει το 2019 γύρω στα 195 δισ. ευρώ (διάγραμμα 8).
Επιπλέον, το χάσμα μεταξύ του που βρίσκεται σήμερα το ελληνικό ΑΕΠ και εκεί που θα βρίσκονταν εάν δεν υπήρχε η κρίση, φθάνει στα 150 δισ. ευρώ, ή μέχρι το 70% του ΑΕΠ του 2019.
Το λυπηρό αυτό γεγονός υπογραμμίζει ότι ενώ το 2019 η Ελλάδα μπόρεσε να πουλήσει βραχυπρόθεσμο χρέος με αρνητικές αποδόσεις, δεν είναι καθόλου κοντά σε καμία πραγματική ανάκαμψη – σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το τεράστιο χρέος της.
Πτώση τύπου Σοβιετικής Ένωσης: Στην ουσία, η οικονομική απόδοση της Ελλάδας είναι μέχρι στιγμής ακόμη χειρότερη από τις εκτιμήσεις της κατάρρευσης της παραγωγής που παρατηρήθηκε στη σοβιετική οικονομία μετά το τέλος του κομμουνισμού.
Το Σχήμα 9 φαίνονται οι εκτιμήσεις για το αντίστοιχο πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ από τον Angus Maddison: προφανώς δεν είναι συγκεκριμένες, δεδομένης της αδυναμίας παροχής ακριβών δεδομένων για τη σοβιετική και άμεση μετα-σοβιετική περίοδο.
Παρόλα αυτά, καταγράφουν κατά πάσα πιθανότητα τη συνολική πτώση των εισοδημάτων κατά κεφαλήν εισοδήματος (παρά τη ραγδαία μετανάστευση και τα ποσοστά θνησιμότητας που μειώνουν τον πληθυσμό), μια παρατεταμένη στασιμότητα και στη συνέχεια βαθμιαία ανάκαμψη – πριν από μια άλλη περίοδο σχετικής στασιμότητας μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση.
Αντίθετα, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει ανάκαμψη του ΑΕΠ σε σχήμα V μέχρι τώρα, απλώς σε σχήμα L και δεν υπάρχει προοπτική να συμβεί αυτό στο προσεχές μέλλον.
Βασικά, εάν γίνει αποδεκτή η εγκυρότητα του ελλείμματος του ΑΕΠ σε σύγκριση με την τάση πριν από την κρίση, η συνεχιζόμενη έλλειψη πληθωριστικής πίεσης στην Ευρώπη συνολικά δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη: εξακολουθεί να υπάρχει υπερβολική πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα για τη δημιουργία πληθωρισμού.
Φυσικά, αυτή η άποψη δεν είναι καθολικά αποδεκτή.
Σύμφωνα με την Rabobank η ελληνική οικονομία υπέστη μία καταστροφή τύπου «Σοβιετικής Ένωσης», ενώ εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με μεγάλα προβλήματα, με κυριότερο αυτό του εξαιρετικά υψηλού χρέους.
Όπως αναφέρει στο τμήμα της έκθεσης – απολογισμό για την Ευρωζώνη «στη δεκαετία που μας έδωσε την κρίση του ευρώ, η οποία τυπικά ξεκίνησε το 2012 δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η περιφέρεια της ευρωζώνης είχε πορεία πολύ χειρότερη από τον επονομαζόμενο «πυρήνα».
Στην περίπτωση της Ιταλίας, αυτό είναι απολύτως σαφές.
Η αύξηση του ΑΕΠ ήταν ήδη απογοητευτική από το 2000 έως το 2009, αλλά η δεκαετία 2010-19 κατέστησε ακόμη χειρότερα τα πράγματα (Διάγραμμα 7).
Πράγματι, το ιταλικό ΑΕΠ είναι τώρα γύρω στα 1,6 τρισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή περίπου το ίδιο με το 2002: με άλλα λόγια, δεν υπήρξε πραγματική αύξηση του ΑΕΠ για σχεδόν δύο δεκαετίες, ενώ αν είχε παραμείνει στην προηγούμενη τάση θα ανερχόταν τώρα σε 2,6 δισεκατομμύρια ευρώ.
Φυσικά, η Ελλάδα έχει υποφέρει ακόμα πιο ουσιαστικά.
Το 2008 το ΑΕΠ ανερχόταν σε 252 δισ. ευρώ.
Στα τέλη του 2019 εκτιμάται ότι μπορεί να φθάσει στα είναι πιθανό να λήξει το 2019 γύρω στα 195 δισ. ευρώ (διάγραμμα 8).
Επιπλέον, το χάσμα μεταξύ του που βρίσκεται σήμερα το ελληνικό ΑΕΠ και εκεί που θα βρίσκονταν εάν δεν υπήρχε η κρίση, φθάνει στα 150 δισ. ευρώ, ή μέχρι το 70% του ΑΕΠ του 2019.
Το λυπηρό αυτό γεγονός υπογραμμίζει ότι ενώ το 2019 η Ελλάδα μπόρεσε να πουλήσει βραχυπρόθεσμο χρέος με αρνητικές αποδόσεις, δεν είναι καθόλου κοντά σε καμία πραγματική ανάκαμψη – σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το τεράστιο χρέος της.
Πτώση τύπου Σοβιετικής Ένωσης: Στην ουσία, η οικονομική απόδοση της Ελλάδας είναι μέχρι στιγμής ακόμη χειρότερη από τις εκτιμήσεις της κατάρρευσης της παραγωγής που παρατηρήθηκε στη σοβιετική οικονομία μετά το τέλος του κομμουνισμού.
Το Σχήμα 9 φαίνονται οι εκτιμήσεις για το αντίστοιχο πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ από τον Angus Maddison: προφανώς δεν είναι συγκεκριμένες, δεδομένης της αδυναμίας παροχής ακριβών δεδομένων για τη σοβιετική και άμεση μετα-σοβιετική περίοδο.
Παρόλα αυτά, καταγράφουν κατά πάσα πιθανότητα τη συνολική πτώση των εισοδημάτων κατά κεφαλήν εισοδήματος (παρά τη ραγδαία μετανάστευση και τα ποσοστά θνησιμότητας που μειώνουν τον πληθυσμό), μια παρατεταμένη στασιμότητα και στη συνέχεια βαθμιαία ανάκαμψη – πριν από μια άλλη περίοδο σχετικής στασιμότητας μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση.
Αντίθετα, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει ανάκαμψη του ΑΕΠ σε σχήμα V μέχρι τώρα, απλώς σε σχήμα L και δεν υπάρχει προοπτική να συμβεί αυτό στο προσεχές μέλλον.
Βασικά, εάν γίνει αποδεκτή η εγκυρότητα του ελλείμματος του ΑΕΠ σε σύγκριση με την τάση πριν από την κρίση, η συνεχιζόμενη έλλειψη πληθωριστικής πίεσης στην Ευρώπη συνολικά δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη: εξακολουθεί να υπάρχει υπερβολική πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα για τη δημιουργία πληθωρισμού.
Φυσικά, αυτή η άποψη δεν είναι καθολικά αποδεκτή.
