Ένα από τα βασικά μειονεκτήματα που έχει ο Νόμος Καστοριάς είναι πως οι χειμερινές συνθήκες που επικρατούν σε αυτόν είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας και έντασης από οποιοδήποτε άλλο στην χώρα. Αυτό που λέμε πολλές φορές εμείς οι μόνιμοι κάτοικοι εν είδει υπερβολής ότι στην περιοχή μας έχουμε 9 μήνες χειμώνα έχει μπόλικη δόση αληθείας!!! Οι ξεροπαγωνιές, η ολισθηρότητα των δρόμων, το κλείσιμο σε τακτά χρονικά διαστήματα των σχολικών μονάδων είναι μερικά μόνιμα φαινόμενα ειδικά το τρίμηνο (Δεκέμβριος – Φεβρουάριος)!!!
Οι ορεινές περιοχές σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία έχουν ενταχθεί εδώ και παρά πολλά χρόνια σε ειδικό καθεστώς προμήθειας καυσόξυλων μέσω του εκάστοτε Δασαρχείου (Καστοριάς) από το βουνό (ισχύει απόλυτα ως τις μέρες μας). Τα παλαιότερα χρόνια οι πολίτες παίρνοντας το κομπιούτερ στο χέρι υπολογίζοντας την συμμετοχή τους σε τούτη την διαδικασία το πρόσημο έβγαινε θετικότερο σε σύγκριση με το να προμηθευτεί κανείς καυσόξυλα απευθείας από τους εμπόρους Η ιστορία με τα καυσόξυλα κυλούσε όλη αυτήν την περίοδο ξεκινώντας από τελείως λάθος βάση Από την στιγμή που τα καυσόξυλα διακινούνται από το Δασαρχείο δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος να εμπλέκονται άλλοι φορείς στην διαδικασία.
Στο κάδρο μπήκαν οι εκάστοτε Δήμοι (επί Καποδίστρια & Καλλικράτη) οι οποίοι έτρεχαν την διαδικασία της εγγραφής καθώς και της πληρωμής των καυσόξυλων από τους δικαιούχους. Αντί το Δασαρχείο να αποστείλει δικό του υπάλληλο στο κάθε Δημοτικό κατάστημα και ενότητα πέταξε την μπάλα στην εξέδρα αναγκάζοντας τους Δήμους συν τις Τοπικές κοινότητες να επωμιστούν καθολικά το βάρος, την σκόνη της όλης υπόθεσης, και την απορρόφηση των κραδασμών από τις διαμαρτυρίες του κόσμου!!! Όταν η πατάτα καίει η ανευθυνότητα Βασιλεύει.
Η δραματική μείωση των χωρικών από σεζόν σε σεζόν θυμίζοντας την παλιά στήλη στην πρωινή εκπομπή “Καλημέρα Ελλάδα” του Γιώργου Παπαδάκη “Κάθε πέρσι και καλύτερα”… δοκίμασε (δοκιμάζει ακόμη άλλωστε) σε πολύ μεγάλο βαθμό το νευρικό σύστημα πολλών ανθρώπων!!! Ξεκινήσαμε στα 12 πέσαμε στα 10 φτάσαμε στα 6 υποχωρήσαμε στα 4 καταντήσαμε στα φετινά 3. Προφανώς οι έμποροι αποτελούν την ελίτ που καλείται να εξυπηρετηθεί κατά προτεραιότητα ενώ ότι περισσέψει αναμένεται να το μοιραστούν οι υπόλοιποι. Φρίκη; Και μάλιστα σε πραγματικές συνθήκες!
Μια από τις βασικότερες περγαμηνές που αν μη τι άλλο θα πρέπει να διαθέτει κάποιος για να προμηθευτεί καυσόξυλα είναι κάτι πολύ απλό και συνάμα ιδιαιτέρως δύσκολο! Να είναι μόνιμος κάτοικος της κάθε Τ. Κ.
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Να διαμένει τους χειμερινούς μήνες στο χωριό όχι να έρχεται ως τουρίστας μόλις σκάσει μύτη το θέρος. Χάβρα Ιουδαίων έχει επικρατήσει (και) σε αυτό το πεδίο με αποτέλεσμα το Δασαρχείο να βρίσκει ένα ισχυρό πάτημα (δικαιολογία) κάθε φορά για να σου περικόπτει χωρικά. Μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η περίφημη τοποθεσία παραλαβής των καυσόξυλων!!! Ποιος πάει στου διαόλου την μάνα να κουβαλάει ξύλα Νοέμβρη μήνα; Γιατί όμως Νοέμβρη; Γιατί όμως ο προγραμματισμός δεν μπορεί να γίνει τους πιο καλοσυνάτους μήνες Αύγουστο, Σεπτέμβριο; Προφανώς όταν ο ήλιος καίει μαζί του καίγονται και τα μυαλά ορισμένων. Από τους κυβερνητικούς μέχρι τους δασικούς!!!
Σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν καθώς όσα κομπιούτερ και να ξεπροβάλλουν, ο λογαριασμός για τα 3 χωρικά δεν βγαίνει με θετικό πρόσημο. Κάποτε που είχε ξεκινήσει η συζήτηση για την αστική συγκοινωνία στην Κορησό, είχε τεθεί το δίλημμα “αν θέλετε αστικό ξεχάστε την προμήθεια ξυλείας από το βουνό”!!!
Βλέπετε αυτές οι αμαρτίες δεν είναι τωρινές χάνονται στο βάθος των προηγούμενων δεκαετιών… που σίγουρα πίσω δεν μπορούν να γυρίσουν ώστε να διορθωθούν λάθη και παραλείψεις. Επειδή ορισμένοι τα χώνουν στους εκάστοτε τοπικούς και έχω ζήσει την κατάσταση σε όλο της το εύρος και το μεγαλείο από μέσα, υπενθυμίζω αυτό που έγραψα και στην εκκίνηση του κειμένου πως η εγγραφή, η πληρωμή και η παραλαβή καυσόξυλων αποτελεί μια διαδικασία που φέρει ονοματεπώνυμο: Δασαρχείο Καστοριάς! Για να βρεθεί λοιπόν το αντικλείδι που θα ξεκλειδώσει τις πόρτες -όχι του Βιτσίου- αλλά της συνεννόησης για την υπόθεση των καυσόξυλων, οφείλουμε να αναζητήσουμε τον πραγματικό ιδιοκτήτη του σπιτιού ώστε να πληρώσει το αντίστοιχο ΕΝΦΙΑ που του αναλογεί! Όσο ασχολούμαστε με τους γείτονες του ιδιοκτήτη που ποτίζουν τα φυτά του όταν εκείνος απουσιάζει, ελλοχεύει κάποια στιγμή ο κίνδυνος να γυρίσουν και να μας πουν αυτό που έλεγε η ηθοποιός Ελντα Πανοπούλου υποδυόμενη την θρυλική “Χαρούλα” του Ρετιρέ όταν κάποιος της γινόταν βραχνάς: “Α πάενε ρε!!!” Του γνωστού ρήματος παένω…
Θέμελης Αναστάσιος
