Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια αναμένεται να μετακομίσει σε λίγες μέρες στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, για να αναλάβει ρόλο εκπαιδευτικού σε φτωχά παιδιά
Είναι γεγονός ότι η Δέσποινα Εμμανουηλίδου έχει διαπρέψει, τόσο στις σπουδές της στη χημεία όσο και στο κουπί. Παρόλα αυτά στο άμεσο μέλλον σκοπεύει να τα παραμερίσει και τα δυο, για χάρη της ανάγκης της να συνεισφέρει στον συνάνθρωπο. Συγκεκριμένα η Ελληνίδα πρωταθλήτρια αναμένεται να μετακομίσει σε λίγες μέρες στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, για να αναλάβει ρόλο εκπαιδευτικού σε φτωχά παιδιά. Η ασημένια πρωταθλήτρια στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πανεπιστημίων της Σουηδίας, σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης δηλώνει απόλυτα έτοιμη για την πρόκληση συνεισφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Μοιράζεται τις εμπειρίες της στις διεθνείς διοργανώσεις πανεπιστημιακών πρωταθλημάτων κωπηλασίας, καθώς και τις απόψεις της για το ένδοξο παρόν και το ελπιδοφόρο μέλλον της γαλανόλευκης.
«Με την Φίτσιου τα πράγματα ήταν διαφορετικά»
Κάνοντας μια αναδρομή στην πορεία της στον αθλητισμό, η Δέσποινα Εμμανουηλίδου αφηγείται: «Ασχολιόμουν για σχεδόν μια πενταετία με το βόλεϊ, έπαιζα στον Μέγα Αλέξανδρο Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι είχε μείνει η ομάδα χωρίς προπονητή, διότι ο δικός μας είχε πάει σε μια διοργάνωση με την εθνική ομάδα στην Κίνα. Γι’αυτό σκέφτηκα να ξεκινήσω γυμναστήριο και πήγα σε αυτό που διατηρεί ο ΟΦΘ. Μια μέρα ενώ έτρεχα στο διάδρομο με είδε ένας προπονητής, ο Δάνος Φίτσιος και μου πρότεινε να δοκιμάσω την κωπηλασία. Στην αρχή ήμουν λίγο διστακτική, αλλά εν τέλει αποφάσισα να ξεκινήσω (το 2010 στην ηλικία των 17). Το Πάσχα της επόμενης χρονιάς έτρεξα και στο πρώτο μου πανελλήνιο και μάλιστα το πρώτο μου πλήρωμα ήταν η κόρη του, η Ζωή».
«Ήταν μια πολύ καλή πρώτη εμπειρία γι’εμάς αυτό το πανελλήνιο. Την επόμενη χρονιά, το 2012 τα πήγαμε ακόμη καλύτερα. Στη πορεία πήρα μεταγραφή στον ΝΟΙ, διότι σπούδασα στο χημικό των Ιωαννίνων. Τα πήγαινα αρκετά καλά εκεί, ωστόσο δεν είχα βλέψεις να ξαναμπώ στην εθνική ομάδα, για να μην αφήσω τη σχολή. Την τρίτη χρονιά των σπουδών μου άφησα για λίγο την κωπηλασία για να επικεντρωθώ στο διάβασμα και να τελειώσω νωρίς. Μπορεί στα Γιάννενα να έπαιρνα πιο εύκολα μετάλλια, αλλά όταν έτρεχα με τη Ζωή τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Υπήρχε μεγαλύτερος ανταγωνισμός και παλεύαμε τις κούρσες μας μέχρι τελευταία στιγμή. Το απολάμβανα περισσότερο», συμπληρώνει.
Θέλοντας να κάνει μια σύγκριση των δυο αγαπημένων της αθλημάτων η ταλαντούχα αθλήτρια επισημαίνει: «Το βόλεϊ είναι ωραίο, επειδή είναι παιχνίδι. Ωστόσο μπορεί να χάσεις από κακή ψυχολογία, από ατυχία από οτιδήποτε. Απεναντίας, η κωπηλασία είναι πολύ δίκαιη. Αν κάνεις προπόνηση θα φέρεις επιτυχίες. Όσο πιο πολύ προπονείσαι τόσο πιο καλά θα τα πας».
«Εξαιρετικός προπονητής, σπουδαίος άνθρωπος ο Γ. Τσαλούχος»
Κάνοντας ειδική μνεία στον πρώτο της προπονητή στο χώρο της κωπηλασίας αναφέρει: «Ο προπονητής ο οποίος μου παρακίνησε το ενδιαφέρον για να ασχοληθώ με το άθλημα είναι ο Γιάννης Τσαλούχος. θεωρώ ότι είναι εξαιρετικός και στη δουλειά του, αλλά και ως χαρακτήρας. Συνέβαλε τα μέγιστα στην εξέλιξη μου. Ήμουν απ’τις πρώτες αθλήτριες του που μπήκαν στην εθνική. Η γυναίκα του κατάγεται από την Καστοριά. Επομένως έμεινε στην Θεσσαλονίκη μερικά χρόνια και μετά επέστρεψε στην Καστοριά για να αναλάβει τον όμιλο του Μαυροχωρίου. Όταν μετακόμισα στην Ελβετία για να κάνω το μεταπτυχιακό μου πάνω στην Οργανική χημεία, μου πρότεινε να πάρει το δελτίο μου από τα Γιάννενα και να το πάει στον ΝΟΜ και συμφώνησα. Ήρθα μέσα στη χρονιά για δυο βδομάδες στην Ελλάδα, ώστε να να δω τους δικούς μου και έτσι το συνδύασα με το να αγωνιστώ και στο πανελλήνιο με τον όμιλο του Μαυροχωρίου».
———————————————–
«Να διευρίνω τους ορίζοντες μου… μέσω του εθελοντισμού»
Ωστόσο ακολουθεί μια πρωτόγνωρη και μεταβατική για την ίδια χρονιά: «Πριν λίγο καιρό διέκοψα το διδακτορικό μου. Τέλη Αυγούστου ήταν η τελευταία μου μέρα στο πανεπιστήμιο. Θεώρησα ότι δεν με γεμίζει πλέον. Απλά εξειδικεύεσαι σε κάτι το οποίο ουσιαστικά δεν έχει τόσο νόημα. Αυτό το πιστεύω διότι είναι το ίδιο αντικείμενο με το master μου. Έκανα και κάποια πρακτική, μέσω της οποίας δίδασκα χημεία σε παιδιά. Κάπως έτσι ανακάλυψα ότι μου αρέσει η διδασκαλία και θα ήθελα να κάνω κάτι σε αυτή την κατεύθυνση».
«Θέλω να ταξιδέψω ώστε να διευρύνω τους ορίζοντες μου, αλλά και να προσφέρω σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Θα εργαστώ εθελοντικά ως εκπαιδευτικός για ένα διάστημα στο Ρίο ντε Ντζανέιρο της Βραζιλίας, σε παιδιά τα οποία δεν έχουν να πληρώσουν μαθήματα. Θα διδάξω Αγγλικά, τέχνες, αθλήματα, ότι χρειάζεται το κάθε σχολείο. Έκανα τρίμηνη σύμβαση. Μετά δεν ξέρω τι θα προκύψει. Η αλήθεια είναι ότι ήταν δύσκολη απόφαση», καταλήγει.
Διαβάστε όλη τη μεγάλη συνέντευξη στον Σταύρο Καραχάλιο στο rowit.gr
