Αν μπει κανείς στο υπό “ανακαίνιση” κτίριο του Δημαρχείου το μάτι του θα πέσει σε ένα τεράστιο λογότυπο του Δήμου πάνω από μια reception υποδοχής που ακόμα είναι υπό διαμόρφωση. Φανταζόμαστε ότι θα εγκατασταθεί κι ένα καλαίσθητο σαλόνι με “στιβαρή” αισθητική που θα αποπνέει αυστηρότητα και επαγγελματισμό.
Αυτή είναι και η αισθητική που εξέπεμπε η 18η συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου την Δευτέρα 07/10/2019. Μια αίθουσα που αρχικά θύμιζε δικαστήριο με κατηγορούμενους 8 υπάλληλους του Δήμου και μια συζήτηση ερμηνείας του νόμου που αργότερα μετατράπηκε σε οικοτομοτεχνική, με σκοπό να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα της επιχείρησ… Συγγνώμη! Του Δήμου.
Ο Δήμος λοιπόν γίνεται μια προσπάθεια να εξομοιώνεται πλέον τόσο στην γενικότερη αισθητική του, όσο και στις συνεδριάσεις του με ένα είδος επιχείρησης.
Τον ρόλο του CEO τον έχει ο Δήμαρχος και τον ρόλο των μετόχων της επιχείρησης οι δημοτικοί σύμβουλοι. Συνεπώς και οι Δημότες θα πρέπει να αρχίσουμε λογικά να συνηθίζουμε λίγο την ιδέα να νιώθουμε κάτι σαν υπάλληλοι της εταιρείας του Δήμου. Μάλιστα θα προτείνουμε και την καινοτομία να μετονομαστεί σε DiMOS Ε.Π.Ε. ώστε το brand να είναι αναγνωρίσιμο διεθνώς,η μορφή της εταιρείας να είναι ευέλικτη και οι εταίροι να ευθύνονται μόνο μέχρι του ποσού (σε ψήφους) που συμμετέχουν σε αυτή.
Μήπως όμως ξεχνάμε το τι είναι τελικά ο Δήμος; Σε μια επιχείρηση που η κινητήριος δύναμη είναι το κέρδος, τα συμβούλια της επιχείρησης θα λάμβαναν υπόψιν “αδύναμους εργαζόμενους” να τους δώσουν ένα βοήθημα για να επιβιώσουν; Σε μια επιχείρηση θα υπήρχε μέριμνα για ανθρώπους με αναπηρία πχ, ώστε να δίνεται ένας μισθός παρόλο που δεν είναι τόσο παραγωγικοί; Μια επιχείρηση προφανώς κινείται με δείκτες παραγωγικότητας. Ο Δήμος όμως είναι το ακριβώς αντίθετο. Σκοπός του είναι να δημιουργεί δίχτυ προστασίας για όλους τους ευάλωτους πολίτες που πετάει σαν στυμμένες λεμονόκουπες ο διψασμένος για κέρδος ιδιωτικός τομέας.
Άραγε αν ο Δήμος ήταν επιχείρηση θα επένδυε σε ένα σχολείο σε κάποιο χωριό που θα είχε 5 παιδάκια να φοιτούν; Αυτήν η επένδυση ποτέ δεν θα ήταν αποδοτική. Ποτέ δεν θα είχε οικονομικό κέρδος.
Ο Δήμος όμως υπάρχει για να αναπληρώνει αυτή την αδικία. Πληρώνουν όλοι οι δημότες, όλη η κοινωνία, ώστε να εξυπηρετήσουμε ένα σχολείο/δομή φροντίδας παιδιών, σε ένα μικρό χωριό, που οι κάτοικοι του δεν έχουν εύκολα πρόσβαση στις ανέσεις της πόλης. Ο Δήμος είμαστε εμείς. Ο Δήμος δεν πρέπει να έχει κίνητρο το κέρδος, αλλά την ανθρωπιά!
Οι Δήμοι όμως, αλλά και το κράτος ακόμα, όλο και περισσότερο αντιμετωπίζονται σαν ένα είδος επιχείρησης. Εισάγονται κορπορατικές αντιλήψεις, περί ανταγωνισμού, παραγωγικότητας, συγκριτικών πλεονεκτημάτων, ανάπτυξης και άλλων τέτοιων κλισαρισμένων όρων που αφορούν τον κόσμο της κερδοφορίας.
Οι αντιλήψεις αυτές εκλαμβάνουν το θετικό ή αρνητικό αποθεματικό των Δημόσιων Οικονομικών, το οποίο είναι ανταποδοτικό ως κερδοφορία ή οικονομική ζημία.
Έτσι μπορεί και υπάρχει η έκφραση ο “Δήμος είναι μέσα!”
Είναι δυνατόν χρήματα που είναι κοινά να χάνονται; Και γιατί χάνονται;
Γιατί υπάρχει η λογική της ιδιώτευσης. Γιατί κάθε τι “ιδιωτικό” περιφράσσει και κλέβει το “δημόσιο”. Είτε αυτό το ιδιωτικό είναι ο καταχραστής που θα το βάλει στη τσέπη του, είτε ο εργολάβος και ο προμηθευτής που το δημόσιο χρήμα θα γίνει το δικό του κέρδος νόμιμα.
Στην περίπτωση λοιπόν των παιδικών σταθμών που χρηματοδοτούνται από Ευρωπαϊκό χρήμα έχουμε ακριβώς αυτό. Από την ώρα που και ο δημόσιος χαρακτήρας των σχολείων και ο ιδιωτικός χρηματοδοτούνται με τα ίδια κριτήρια, λογικό είναι σε βάθος χρόνου, ακόμα κι αν δεν υπάρχει κατάχρηση στο δημόσιο χρήμα, το δημόσιο να υπονομευτεί από το ιδιωτικό.
Είναι μια διαδικασία που αφορά κάθε τι δημόσιο. Μια διαρκής υπονόμευση που οδηγεί σε λιγότερο “κράτος”, άρα και σε λιγότερη προστασία για τους αδύναμους, τους ευάλωτους, τις κοινωνικές μειοψηφίες. Το σύστημα το ίδιο μας στύβει και το χειρότερο είναι ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν στην ιδιώτευση. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν το κοινωνικό κράτος ότι τους προδίδει και ρίχνουν την ευθύνη στο κοινωνικό κράτος, όχι στον κλέφτη που το υπονομεύει και το γδύνει. Οι πολίτες όλο και περισσότερο πιστεύουν τον κλέφτη και προσποιούνται ότι η κλεψιά είναι αρετή. Είναι επιτυχία.
Είναι επιτυχία λοιπόν να κλέβεις το ρολόι της ΔΕΥΑΚ για να πληρώνουν οι άλλοι το νερό σου, Είναι επιτυχία να καταφέρει ένας λογιστής να σου φθηνύνει το φόρο της επιχείρησης για να πληρώσουν τον φόρο οι υπόλοιποι, είναι επιτυχία να ζεις σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Και οι αντιλήψεις αυτές θα ισοπεδώνουν πρώτα τους αδύναμους. Θα στέλνουν λειτουργούς σε δομές φροντίδας μικρών παιδιών στο “σπίτι τους” γιατί θα θεωρούνται υπεράριθμοι. Θα αναγκάζουν την μητέρα που εργαζόταν σε κάποιο μικρό χωριό της Καστοριάς, να εγκαταλείψει κι αυτή τη δουλειά της, γιατί δεν ξέρει που να αφήσει τα παιδιά της. Θα αναγκάζουν τους γονείς της πόλης να μην εργάζονται γιατί τα σχολεία είτε θα έχουν λιγότερες διαθέσιμες θέσεις, είτε θα είναι ακριβά. Θα αναγκάζουν σε μια συμπύκνωση των σχολείων με πιο πολλούς μαθητές και λιγότερους ακόμα παιδαγωγούς, στο όνομα της εξοικονόμησης πόρων και οι παρεχόμενες υπηρεσίες θα είναι όλο και χειρότερες. Δεν είναι μόνο τα 8 άτομα λοιπόν που μείναν άνεργα. Είναι οι αλυσιδωτές κοινωνικές αντιδράσεις που αναπαράγουν έναν κύκλο αθλιότητας δίχως τέλος.
Γράφτηκαν πολλά και θα γραφτούν κι άλλα, θα κατηγορηθούν άνθρωποι και θα ηρωποιηθούν άλλοι, στο πνεύμα της μικροπολιτικής. Πριν όμως κατασκευάσουμε αγίους και διαβόλους, ας σταθούμε λίγο κι ας σκεφτούμε ποιος είναι τελικά ο εχθρός μας;
Μήπως είναι οι κοινωνικές μας αντιλήψεις;
Ας ξεχωρίσουμε μια δήλωση του Δημάρχου που έχει ιδιαίτερη σημασία για μας.
“Γνωρίζετε, λέει, τι μισθό έχουν στον ιδιωτικό τομέα; 600€ . Στο Δήμο έχουν όμως 1200€”
Ορίστε μια δήλωση που καθαρά οδηγεί στην αθλιότητα. Που καθαρά εκφράζει το αφήγημα της επιτυχούς ιδιώτευσης. Η επιχείρηση DiMOS Ε.Π.Ε. θα ήταν ήταν ίσως βιώσιμη με χαμηλότερους μισθούς, σαν των ιδιωτικών, οι οποίοι επιδοτούνται όμως με δημόσιο χρήμα και μπαίνουν στα ταμεία τους ως κέρδος. Οι ιδιωτικοί σταθμοί “κλέβουν” το δημόσιο συμφέρον και θεωρούνται επιτυχία λοιπόν από τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις ενός Δημάρχου που προέρχεται από τον κόσμο των επιχειρήσεων.
Αλλά δείτε και τις αντιλήψεις ανθρώπων που είναι εκπαιδευτικοί στο δημόσιο, οι οποίοι τελικά ψηφίζουν υπέρ της μη ανανέωσης των συμβάσεων. Βάζουν στο μικροσκόπιο σαν οικονομολόγοι τους προϋπολογισμούς και συνηγορούν στην απαξίωση του δημοσίου συμφέροντος το οποίο υπηρετούν. Αν το υπηρετούν τελικά…
Όχι δεν θα μιλήσουμε για διαχειριστικές λύσεις εδώ και “έξυπνους” ελιγμούς.
Για να υπάρξουν λύσεις απαιτείται άλλη λογική που να σέβεται το δημόσιο συμφέρον.
Το πρόβλημα με τους παιδικούς σταθμούς δεν είναι στεγνά τοπικό και διαχειριστικό. Είναι βαθιά ιδεολογικά πολιτικό και συστημικό.
Είναι θέμα λάθος αντιλήψεων που έχουν επικρατήσει και αναπαράγονται.
Και δυστυχώς αν δεν υπάρξει αυτή η αλλαγή αντιλήψεων, όσες απολύσεις και να γίνουν, όσες περικοπές μισθού και να εφαρμοστούν, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Μεγαλύτερη κοινωνική αθλιότητα!
