Μεταφορικά και κόντρα στη λαϊκή ρήση, «το ποτάμι το γύρισαν πίσω» οι Καστοριανοί την προπερασμένη Κυριακή, 8 Αυγούστου, όταν στις εκλογές του Συλλόγου τους απέκτησαν νέο Διοικητικό Συμβούλιο με τα περισσότερα μέλη να έχουν υπηρετήσει προ εικοσαετίας και πλέον…
Πρόεδρος, με την οποία μιλάμε σήμερα, η γνωστή συμπάροικος Ελευθερία Λαλοπούλου, πρώην πρόεδρος του Συλλόγου Καστοριανών Αυστραλίας «Η Καστοριά» που ιδρύθηκε, πριν τέσσερις και πλέον δεκαετίες, συγκεκριμένα τον Μάιο του 1988.
Υπήρξε η πρώτη πρόεδρος του Γυναικείου Τμήματος του οργανισμού και η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου, μας υπενθυμίζει σήμερα.
ΣΚΛΗΡΗ ΕΡΓΑΤΡΙΑ
Η ίδια εργάστηκε σκληρά και συνεργάστηκε με επιτυχία τόσο με τα μέλη του τότε Διοικητικού Συμβουλίου όσο και με τα μέλη του ευρύτερου οργανισμού, ώστε να αποπληρωθεί η ιδιόκτητη στέγη με τη λήξη της θητείας της ίδιας, ως προέδρου το 1998.
«Συνέβαλαν όλοι γιατί ο στόχος ήταν κοινός και συνδεόταν με το μέλλον του οργανισμού. Υπήρχε ενθουσιασμός και ζωηρό ενδιαφέρον για την αξιοποίηση του χώρου αυτού που με τόσες θυσίες αποκτήθηκε» αναφέρει η Ελευθερία Λαλοπούλου.
Αξίζει να γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω και να αναφερθούμε σε ορισμένα σημεία που είχε τονίσει η ίδια όταν παρέδωσε τότε τη σκυτάλη στο νεοεκλεγέν Διοικητικό Συμβούλιο: «Κατά τη διάρκεια της θητείας μας ολοκληρώθηκε η προσπάθεια όσον αφορά την ιδιόκτητη στέγη. Το χρέος ξεπληρώθηκε, δεν χρωστάμε τίποτε και έχουμε στα χέρια μας τον τίτλο ιδιοκτησίας του κτιρίου στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα και το οποίο πιστεύουμε και ελπίζουμε να γίνει το σπίτι όλων των Καστοριανών και μια κυψέλη ψυχαγωγίας και πολιτισμού.
Από δω και πέρα, ανοίγεται ένας καινούριος ορίζοντας με πολλές προοπτικές. Βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός καινούργιου αιώνα και πρέπει να χαράξουμε νέα πορεία και να βάλουμε νέους στόχους. Οι σημερινές απαιτήσεις και ανάγκες είναι διαφορετικές και θα πρέπει να δούμε κι εμείς την πορεία του Συλλόγου μας μέσα από διαφορετικό πρίσμα. Εξάλλου οι Καστοριανοί ήταν πάντα προοδευτικοί και πρωτοστατούσαν σε όλους τους τομείς» είχε τονίσει η κ. Λαλοπούλου.
Στην πορεία, εντούτοις, τα λεγόμενα της πρώην προέδρου αποδείχθηκαν, εν πολλοίς, ευσεβείς πόθοι.
Όχι, δεν υπονοεί, τονίζει σήμερα, η κ. Λαλοπούλου ότι «μετά από εκείνη επήλθε το χάος». Αντίθετα, του οργανισμού ηγήθηκαν αξιόλογα άτομα, επεξηγεί.
«Η φθορά επήλθε βαθμιαία, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όταν παλαιά μέλη δεν είχαν καν πρόσβαση στο οίκημα. Ήταν άδικο και έπρεπε το κλίμα αυτό να ανατραπεί».
Μου υπενθυμίζει τη συγκέντρωση που έγινε τον περασμένο Μάρτιο έξω από το οίκημα, όταν τους είχε απαγορευτεί η είσοδος.
«Μιλάμε για ανεπίτρεπτες καταστάσεις. Άνθρωποι που είχαν προσφέρει ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες τους επί σειράν ετών να τους κλείνουν την πόρτα σ’ ένα οίκημα που αυτοί οι ίδιοι με προσωπικές θυσίες είχαν αποπληρώσει. Πολλοί είχαν να ανταμώσουν χρόνια.
Ήταν μια πολύ συγκινητική εικόνα. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε κάτι να γίνει για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση. Πολλοί ήταν εκείνοι που είδαν στο πρόσωπό μου το άτομο που θα έφερνε την αλλαγή».
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ
«Είναι περίεργο, αλλά το ένοιωσα και εγώ, ότι είχα προσωπική ευθύνη να μην μείνω απαθής παρατηρητής. Όταν έβλεπα να επικεντρώνονται τα βλέμματα πάνω μου για την ανατροπή, σίγουρα δεν γύρισα το πρόσωπό μου από την άλλη πλευρά για να συνεχίσω τις διακοπές μου στην Ελλάδα. Επέστρεψα εσπευσμένα και δέχτηκα με αίσθημα ευθύνης και πλήρη επίγνωση των μεγάλων προκλήσεων που προβάλουν μπροστά μας, τη θέση της νέας προέδρου του οργανισμού».
Σίγουρα πρόκειται για μεγάλη πρόκληση, παρατηρώ.
Βρισκόμαστε ως παροικία, στο μεταίχμιο μεγάλων αλλαγών, με έκδηλη, όσο και προκλητική, την ανάγκη ανανέωσης των μελών των οργανισμών ή να το θέσω ηπιότερα, της ενίσχυσής τους από νεότερα μέλη. Πώς θα αντιμετωπίσει η ίδια αυτήν την πρόκληση;
«Ποτέ δεν μ’ άρεσε να τρέφω αυταπάτες. Ναι, υπάρχει άμεση ανάγκη ‘αλλαγής φρουράς’, όπως έλεγαν οι παλαιότεροι και μερικοί μάλιστα λειτουργούσαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Άλλο όμως τι πρέπει και άλλο τι μπορούμε να κάνουμε».
Το έχουμε χάσει δηλαδή το παιχνίδι;
«Όχι, δεν λέω αυτό. Εκείνο που υποστήριζα, όμως, πάντοτε και εξακολουθώ να πιστεύω σήμερα, είναι ότι για να ελκύσουμε τις νεότερες γενιές πρέπει να υπάρξουν οι ανάλογες προϋποθέσεις οι οποίες δεν θα δημιουργηθούν ασφαλώς μόνες τους. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για κάτι αν δεν τον εκφράζει. Ας κοιτάξει, λοιπόν, ο καθένας στην δική του αυλή, σε σχέση με το τι μπορεί να κάνει».
Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ
Στη δική σας περίπτωση, όπου επικεντρώνεται το ενδιαφέρον σήμερα, τι μπορεί να γίνει προκειμένου να ελκύσετε τις νεότερες γενιές;
«Πάντα συνηθίζω να βλέπω τα πράγματα από την πρακτική τους πλευρά. Στη δική μας περίπτωση έχουμε ένα διώροφο κτίριο σε πολύ καλή τοποθεσία. Στην Elizabeth Street, Coburg.
Πιστεύω ότι το ισόγειο μπορεί να λειτουργήσει ως Ελληνικό Σχολείο και ο πάνω όροφος ως εντευκτήριο, αίθουσα εκδηλώσεων, αλλά και ένα ζεστό σπίτι, όπου όλες οι γενιές θα είναι ευπρόσδεκτες.
Οι μεγάλοι για να ανταμώσουν, να πιουν τον καφέ τους και να πουν τα δικά τους, οι μαμάδες να γνωριστούν μεταξύ τους, ενώ περιμένουν τα παιδιά τους να σχολάσουν, γεγονός που θα κάνει τη διδασκαλία της γλώσσας και του πολιτισμού μας πιο προσβάσιμα θα έλεγα».
«Ο ίδιος χώρος», προσθέτει η κ. Λαλοπούλου, «μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οικογενειακές βραδιές, συνέδρια, χορούς, εκδηλώσεις που θα εκφράζουν και θα ικανοποιούν τα ενδιαφέροντα των νέων, αλλά και των παλαιών».
Όλα αυτά ακούγονται πολύ θετικά, πόσο εύκολο όμως είναι να μπουν στην πράξη;
«Με πρόλαβες. Εκείνο που θα ήθελα να πω στη συνέχεια, είναι ότι για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο απαιτείται το ενδιαφέρον και η στήριξη φορέων, όπως για παράδειγμα της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης που μπορεί να στεγάσει εκεί ένα από τα σχολεία της.
Επίσης, ο χώρος χρειάζεται ανακαίνιση, οπότε το ενδιαφέρον και η στήριξη της Πολιτείας είναι αναγκαία.
Λέγοντας αυτά, εκείνο το οποίο θέλω να τονίσω είναι ότι η υλοποίηση αυτού του σχεδίου είναι για μένα στόχος που πρέπει οπωσδήποτε να υλοποιηθεί. Αυτός είναι ο λόγος που ανέλαβα την ηγεσία του οργανισμού και δεν πρόκειται να σηκώσω τα χέρια ψηλά. Αντίθετα, θα παλέψω με νύχια και με δόντια προκειμένου να φέρω σε πέρας το σχέδιο αυτό».
Το θετικό είναι ότι έχω τη στήριξη των μελών του οργανισμού αλλά και της ευρύτερης Καστοριανής πατριάς. Όλων εκείνων δηλαδή που συνέβαλαν στην υλοποίηση της αγοράς του κτιρίου πριν τέσσερις δεκαετίες επιθυμούν να δουν τους κόπους τους να καρποφορούν.
Αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκομαι σήμερα εδώ, αρχίζοντας από τη βασική περιποίηση του χώρου» καταλήγει η κ. Λαλοπούλου, η οποία σίγουρα έχει δώσει δείγματα γραφής.
