Μαζί με τη σκόνη και τα χαλίκια παρασύρονταν τα κομμάτια της » τέλειας » εικόνας του εαυτού του.
Τα πήρε μαζί του ο αέρας και τα στροβίλιζε με μανία εκείνη την μέρα του Σεπτέμβρη.
Ήταν η ημερα που αποδέχτηκε οτι κάνει λαθη.
Πηρε χρονια για να καταλαβει πως τα λαθη ειναι στη φυση μας.
Πως ειναι μερος του παιχνιδιου της ζωης μας.
Μια «ψεύτικη» προβολή ειναι οτι ολα τα κανουμε σωστα.
Φυσικά κι έτσι είναι …αν έτσι νομίζουμε.
Και εδώ είναι το λεπτο σημείο. Οτι νομίζουμε δεν σημαίνει οτι είναι και σωστό.
Θέλει δύναμη για να διαφωνήσεις με τον εαυτό σου.
– Όχι ρε φίλε (να του πεις) είσαι λάθος. Έσφαλες, δεν είσαι δίκαιος.
Να μαλώσεις με τον εαυτό σου πρέπει.
Να του μάθεις να «βλεπει» πως το κουστούμι που φοράει τσαλακώθηκε.
Πως σιγά σιγά «λερώθηκε»από την ίδια του τη συμπεριφορά του…
Οταν πλήγωσες τον άνθρωπο σου, όταν σκέφτηκες πονηρά και όταν βιάστηκες να κρίνεις.
Είναι τόσο απρόβλεπτη η ζωή και πολλά τα λάθη που μπορούν να γίνουν.
Είναι όμως και ίσα με τις φορές που μπορεις να επανορθώσεις.
Να δωσεις στον εαυτο σου την ώθηση να σηκωθεί και να πάει μπροστά.
Να βρει την όρεξη να συνεχίσει την προσπάθεια, την εξέλιξη του.
Τίποτα χειρότερο από το να αρκείσαι και να φοβασαι να ξεβολευτείς από την ψεύτικη καλή σου εικόνα.
Σήκω …με οποιονδήποτε τρόπο.
Γιατί όσο εύκολα πέταξες με την σκόνη, τόσο εύκολα μπορείς να φτάσεις μέχρι τα αστέρια.
