Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για την Παγκόσμια Μέρα Νερού αναφέρει:
«Η εμπορευματοποίηση του νερού και της διαχείρισής του, η χρησιμοποίησή του από τους μονοπωλιακούς ομίλους με κριτήριο την κερδοφορία τους, η καπιταλιστική ιδιοκτησία των φυσικών πόρων και της γης είναι ο πραγματικός ένοχος για τα εκατομμύρια λαού που δεν έχει νερό, για τα δισεκατομμύρια εργαζομένων σε όλο τον κόσμο που έχει πρόσβαση σε ακατάλληλο νερό, για τα πανάκριβα τιμολόγια, για το ξερίζωμα των αγροτών με πρόσχημα τις “υδατοβόρες καλλιέργειες”, για τους νεκρούς και τις καταστροφές από τις πλημμύρες, όπως της Μάνδρας.
Ο τομέας, ειδικότερα, της διαχείρισης των υδάτινων πόρων συγκεντρώνει με αυξανόμενο ρυθμό το επενδυτικό ενδιαφέρον του κεφαλαίου. Ο τζίρος στην παγκόσμια αγορά του νερού από τα 120 δισ. δολάρια το 2012, ξεπέρασε το 1,5 τρισ. το 2015, με το 92% να ανήκει σε 10 μονοπωλιακούς ομίλους.
Δίπλα σ’ αυτούς όλοι οι φορείς της αστικής πολιτικής, η ΕΕ με την πολιτική της, όλες οι αστικές κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ακέραια την ευθύνη, γιατί προωθούν τις πολιτικές που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να επενδύσει στη διαχείριση του νερού σε βάρος των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων.
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με βασικό κορμό την Οδηγία για τα νερά του 2000, προωθεί περαιτέρω την εμπορευματοποίηση του νερού προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων με άξονες: Την παραπέρα προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και της εμπορευματοποίησης του νερού, τη θέσπιση αντιλαϊκών κανόνων για την τιμολόγηση του νερού, στο πλαίσιο της παραπέρα εμπορευματοποίησής του και την πρόταξη μέτρων για τον έλεγχο της ζήτησης προκειμένου -μεταξύ άλλων- να διατηρηθεί το νερό ως κερδοφόρο εμπόρευμα, σε αντίθεση με την ανάγκη για τον εμπλουτισμό των υδατικών συστημάτων, που μπορεί να αυξήσει την προσφορά, να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες, προστατεύοντας παράλληλα από πλημμυρικά φαινόμενα.
Χαρακτηριστική του τρόπου αντιμετώπισης της υγείας του λαού από το καπιταλιστικό σύστημα είναι η διατήρηση στην πράξη του ορίου του καρκινογόνου, και όχι μόνο, εξασθενούς χρωμίου στο “φονικό” ύψος των 40-45 μικρογραμμαρίων στο λίτρο. Με τον τρόπο αυτό προστατεύεται το εμπορεύσιμο προϊόν των μονοπωλίων του κλάδου, σε βάρος της υγείας, της ίδιας της ζωής, των λαϊκών στρωμάτων.
Στη χώρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί κατά γράμμα τις πιο πάνω αντιλαϊκές κατευθύνσεις:
– Προωθεί την εμπορευματοποίηση του νερού, με τη μεταβίβαση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο περιβόητο Υπερταμείο και στοχεύοντας σε προσέλκυση επενδύσεων στον τομέα, που θα εκτοξεύσουν τα τιμολόγια ύδρευσης.
– Προωθεί την υπερτιμολόγηση του νερού ύδρευσης και άρδευσης, που αποτελεί -πέραν των άλλων- και ένα ακόμη μέτρο για το ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς και έχει ήδη δρομολογηθεί από το Μάη του 2017 με απόφαση της Εθνικής Επιτροπής Υδάτων.
– Και στο χρόνο που πέρασε από τον περσινό Μάρτη, κανένα μέτρο δεν πάρθηκε για την αντιμετώπιση των βασικών πηγών ρύπανσης των υπόγειων και επιφανειακών νερών.
– Τέλος, πολύ ακριβά πλήρωσαν τα λαϊκά στρώματα και στην τρέχουσα χειμερινή περίοδο, όπως και σε προηγούμενες περιόδους, με αποκορύφωμα τις καταστροφικές πλημμύρες στη Μάνδρα, τη συμμόρφωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις για την υποβάθμιση (στην πράξη την ουσιαστική αγνόηση) των μέτρων εμπλουτισμού των υδροφορέων. Έτσι, τέτοια μέτρα, που θα άμβλυναν σημαντικά και τα πλημμυρικά φαινόμενα, απουσιάζουν από τις προθέσεις της. Ταυτόχρονα περιορίστηκε, στη βάση της αρχής του “κόστους – οφέλους”, να εξετάσει τον κίνδυνο πλημμύρας που διατρέχουν μόνο περιοχές “προσχωματικών αποθέσεων” ή “θέσεις σε έδαφος με κλίση μικρότερη του 2%” και με τον τρόπο αυτό αποκλείει από τα Σχέδια περιοχές που, την τελευταία τουλάχιστον περίοδο, πλήττονται από έντονες έως καταστροφικές πλημμύρες, περιλαμβανομένης και της Αττικής.
Το ΚΚΕ προβάλλει αγωνιστικά την αλήθεια στους εργαζόμενους. Η αξιοποίηση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο. Σ’ αυτό το πλαίσιο της εργατικής εξουσίας, όπου θα αποτελούν κοινωνική κρατική ιδιοκτησία η γη, οι υδάτινοι πόροι, τα δάση, τα εργοστάσια επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης και άρδευσης, τα δίκτυα αποχέτευσης και τα κέντρα επεξεργασίας λυμάτων, οι υδροηλεκτρικοί σταθμοί, ο κεντρικός σχεδιασμός θα μπορεί να προβλέπει και να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες σε νερό, με γνώμονα τη συνδυασμένη ικανοποίηση του συνόλου των κοινωνικών αναγκών».
