Ξυπνάω χθες το πρωί και ανακαλύπτω ότι είμαι μέλος σε μια ομάδα που θέλει να μου πάρει το κεφάλι! Σε μια ομάδα ιντερνετική δηλαδή, απ’ αυτές που φτιάχνονται με τη σέσουλα. Του σωρού και όχι του Σόρος θα μπορούσα να σημειώσω, αν δεν ήταν τόσο ανατριχιαστικό το περιεχόμενό της. Με στοχοποίηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην Κόρινθο (εκεί κατοικοεδρεύουν οι διαχειριστές της ομάδας), τους οποίους περιποιούνται ποικιλοτρόπως:
«ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ», «ΓΑΜΑΤΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΡΗΤΕ», «ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ», «Απάτριδες τιποτένιοι», «Ας προσέξουν οι ψηφοφόροι τους στο εξής…για την ιστορία είναι συνυπεύθυνοι προδοσίας.!!!»
Κι αφού τους στολίσανε τους Συριζαίους, ακολούθως την πέσανε και στη Νέα Δημοκρατία, με τον ίδιο μελιστάλαχτο τρόπο:
«Η ΝΔ είναι εξ’ ίσου, εις ολόκληρον και απεριόριστα ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ!! Ένα καλοστημένο θέατρο παίζουν, να το καταλάβουμε ΟΛΟΙ…»
Για να καταλήξουν προχθές:
«Μόνο με τ’ όπλα μπορούμε να πάρουμε την πατρίδα μας πίσω!».
Αυτά δεν τα γράφουν τίποτα τύποι που σιτίζονται με χάπια, τα γράφουν άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, σαν να λέμε νορμάλ. Τα γράφουν κάποιοι που πήραν την πρωτοβουλία να εγγράψουν εμένα και άλλα δυο χιλιάδες άτομα σε μια ομάδα μίσους και χολέρας. Εύκολο είναι, πατάς πέντε κουμπάκια και το πετυχαίνεις. Και βρισκόμαστε ύστερα να «στηρίζουμε» με την παρουσία μας την χολή των διαχειριστών. Τροφή για σκέψη και για να μαθαίνεις ότι τίποτε δεν είναι τζάμπα στο διαδίκτυο. Κάτι θα σου πάρει για να σου δώσει την ευκαιρία να ποστάρεις γατιά, άνθη και κωλαράκια…
Μιας και μιλάω όμως για κωλαράκια, να πω δυο λόγια και για την τηλεοπτική σειρά που δίχασε το φιλοθεάμον κοινό. Κανονικός διχασμός αυτός, με επιχειρήματα και άποψη, όχι απλώς «προδοσία» και «γαμάτε τους». Με σφαγείο παλαιού τύπου για τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες, το σενάριο, την λογοτεχνία. Παναγίτσα μου, αν μου λέγανε ότι εν έτει 2019 θα άνοιγε έντονος, θερμός και εμπεριστατωμένος διάλογος στην Ελλάδα για τη λογοτεχνία θα έπαιρνα φόρα να πηδήξω από τον Πύργο των Αθηνών. Χωρίς το αλεξίπτωτο του αλλουνού!
Κι όμως συνέβη με αφορμή τη «Ζωή εν τάφω». Την τηλεοπτική σειρά, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Στρατή Μυριβήλη και προβάλλεται από χθες το βράδυ στην δημόσια τηλεόραση. Το πρώτο σήριαλ της ΕΡΤ εδώ και έτη πολλά, που ήρθε να διχάσει τους τηλεθεατές. Και να τρεντάρει νούμερο ένα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που πήραν φωτιά για πάρτη του!
Πώς είναι φροντισμένη η παραγωγή και στην τελευταία της λεπτομέρεια, πως δεν είναι φροντισμένη η παραγωγή τι να μας πει μπροστά στο Netflix. Πώς είναι εξαιρετικοί οι ηθοποιοί και ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των ρόλων, πως δεν είναι εξαιρετικοί οι ηθοποιοί, με βύσμα τη βρήκανε τη δουλειά. Πώς είναι άψογη η σκηνοθεσία, πως είναι ακαδημαϊκή η σκηνοθεσία. Πως δόξα τω Θεώ το σενάριο ακολουθεί τα χνάρια του βιβλίου, πως δεν στέκει το σενάριο, έχουν αλλάξει οι εποχές. Πώς πρέπει να μεταφέρονται κλασικά βιβλία της ελληνικής λογοτεχνίας στην μικρή οθόνη, πως δεν έχουν καμιά δουλειά τα κλασικά βιβλία της ελληνικής λογοτεχνίας με τη μικρή οθόνη. Συν, βεβαίως, η απαραίτητη υπενθύμιση ότι μη χαίρεστε με το αντιπολεμικόν του σήριαλ γιατί ο Μυριβήλης υπήρξε μέγας αντικομμουνιστής…
Αυτά μ’ αρέσουν εμένα! Αυτός ο καυγάς, αυτό το μαλλιοτράβηγμα. Να συζητάμε για την αισθητική και την τέχνη, όχι για τους εθνοπροδότες και τους εθνοσωτήρες. Γιατί αν έχουμε ακόμη πατρίδα, απ’ τη «Ζωή εν τάφω» την έχουμε κι άλλες δέκα είκοσι δημιουργίες του ελληνικού πνεύματος και της ελληνικής ψυχής. Δεν την έχουμε επειδή κάποιοι σκατατζήδες αποφάσισαν να αδειάσουν τον εσωτερικό τους βόθρο πάνω σε όλους τους υπόλοιπους.
