Είναι μία και είναι Ελληνική…
Είναι αυτή του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου…
Αυτή που πήραμε με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913.
Η υπόλοιπη όμως, πρώην Οθωμανική περιοχή (της Βυζαντινής Μακεδονίας)
πού ανήκει;
Αυτό το ορίζει η Συνθήκη Βουκουρεστίου του 1913 που υπογράψαμε. Η
συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων,
διαμοίρασε τα Μακεδονικά εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ως εξής:
Το 51% στην Ελλάδα (Αιγαιακή Μακεδονία).
Το 39% στη Σερβία (Γιουγκοσλαβική Μακεδονία ή Μακεδονία του Βαρδάρη).
Το 9,5% στη Βουλγαρία (Βουλγαρική Μακεδονία ή Μακεδονία του Πιρίν).
Το 0,5% στην Αλβανία.
Αυτή η συνθήκη είναι που όρισε την ελληνική Μακεδονία. Σ’ όλο τον 20°
αιώνα η Ελλάδα αποδεχόταν την συνθήκη του Βουκουρεστίου και μιλούσε για
γιουγκοσλαβική και για βουλγαρική Μακεδονία. Η διπλωματία μας το
αποδέχονταν και δεν είπε ποτέ ότι η όλη Μακεδονία είναι μία και είναι
ελληνική, γιατί τότε 0′ αναιρούσε τη Συνθήκη, πάνω στην οποία είχε
βασιστεί η ενσωμάτωση της Μακεδονίας της Αιγαιακής στο ελληνικό κράτος.
Το ζήτημα το ονοματολογικό προέκυψε μετά το διαμελισμό της
Γιουγκοσλαβίας. Αποφάσισε τότε ο Σαμαράς ως υπουργός Εξωτερικών να θέσει
το ζήτημα του ονόματος ως κύριος πρόβλημα. Μ’ αυτή ακριβώς την Συνθήκη
του Βουκουρεστίου το 1913 η Ελλάδα προσάρτησε: Μεγάλα τμήματα της
Ηπείρου και της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένης και της Θεσσαλονίκης. Τα
ελληνοβουλγαρικά σύνορα μεταφέρθηκαν προς τα ανατολικά, περιορίζοντας
έτσι τα παράλια της Βουλγαρίας με αμελητέο ύψος 110 χλμ. με μόνο την
Αλεξανδρούπολη ως επίνειο. Επί πλέον, με την συνθήκη αυτή, η Κρήτη
ενσωματώθηκε οριστικά στην Ελλάδα και επίσημα στις 14 Δεκεμβρίου του
ιδίου έτους. Μέσα σ’ αυτή την περιοχή ήταν και η Φλώρινα.
Αυτή η Αιγαιακή Μακεδονία, που πήρε η Ελλάδα με τη συνθήκη του
Βουκουρεστίου το 1913, δηλαδή το 51% της Οθωμανικής Μακεδονίας,
περιλαμβάνει τους σημερινούς νομούς: Θεσσαλονίκης, Χαλκιδικής, Καβάλας,
Δράμας, Σερρών, Κιλκίς, Πέλλας, Ημαθίας, Καστοριάς, Φλώρινας, Κοζάνης,
Γρεβενών, Πιερίας.
Με την ίδια Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 η Βουλγαρία πήρε από τα
εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας: Ένα τμήμα της, την Μακεδονία του
Πιρίν (Βουλγαρική Μακεδονία), όπου το έδαφος αυτό συνορεύει με τη
Βουλγαρία. Επίσης πήρε την πόλη Στρώμνιτσα στη Δυτική Θράκη. Σύνολο:
9,5% των Οθωμανικών εδαφών. Η Σερβία πήρε με την ίδια συμφωνία του
Βουκουρεστίου το 1913: Τη βόρεια Οθωμανική Μακεδονία μέχρι τη Ραντοβίτσα
και τη Στρώμνιτσα, το Μοναστήρι (Βίτολα) και την περιοχή του Βαρδάρη
ποταμού. Αυτή όλη η περιοχή αποδόθηκε στην Πρώην Γιουγκοσλαβική
Δημοκρατία της Μακεδονίας FYROM, με την απόσχισή της από την
Γιουγκοσλαβία. Σήμερα η FYROM συνορεύει: Βόρεια με τη Σερβία, νότια με
την Ελλάδα, ανατολικά με τη Βουλγαρία, δυτικά με Αλβανία και
βορειοδυτικά με το Κόσοβο. Με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913, η
έκταση του ελληνικού κράτους από, 63.211 χλμ. έφτασε τα 120.308 χλμ2 και
οι κάτοικοι της από 2.631.952 έφτασαν σε 4.718.22. Ως το 1913 (Συνθήκη
Βουκουρεστίου) η Ελλάδα έφτασε ως τον ‘Ολυμπο.
Δεν υπήρξε ποτέ Μακεδονικό Έθνος στην αρχαιότητα, όπως δεν υπήρξε έθνος
της Αθήνας ή της Σπάρτης. Όλα αυτά τα μέρη ανήκαν (μαζί και με άλλα
μέρη) στο μεγάλο Ελληνικό έθνος. Τα Οθωμανικά εδάφη που το 1913 μοίρασε
η Συνθήκη του Βουκουρεστίου στην Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία και Αλβανία,
αποτελούσαν ενιαίο τμήμα της Μακεδονίας του Βυζαντίου. Έτσι λέγονταν όλα
αυτά τα εδάφη που μοιράστηκαν στους παραπάνω, με την συνθήκη του
Βουκουρεστίου, Μακεδονία του Βυζαντίου. Αποτελούσε διαμέρισμα (θέμα) της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το οποίο δημιουργήθηκε μεταξύ του 780 και 800
μ.Χ. από την αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία. Η γεωγραφική επικράτεια
που παρέδωσε ο Φίλιππος Β’ στο γιο του Αλέξανδρο ανταποκρίνεται
ουσιαστικά στα σύνορα της Μακεδονίας, τα οποία εκτείνονται από την Πίνδο
μέχρι τον Νέστο ποταμό και από τη νότια περιοχή των Σκοπίων ως τον
Πηνειό. Τις αρχαίες ονομασίες, όπως και το ότι ήταν τα εδάφη αυτά όλα
Μακεδονικά, το γνώριζαν και το χρησιμοποιούσαν μόνο οι τότε εγγράμματοι,
οι κοσμικοί και ο κλήρος, οι οποίοι διάβαζαν τους κλασικούς συγγραφείς.
Στα βιβλία δηλαδή και στη γνώση των εγγράμματων ανθρώπων, της προ του
1913 εποχής, όλη αυτή η περιοχή λέγονταν Μακεδονία.
Τα όρια αυτής της Μακεδονίας (Οθωμανικά εδάφη ή Μακεδονία του
Βυζαντίου), ήταν πριν τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου:
Βόρεια : από το όρος Αίμος, από Βαρδάρη.
Νότια : ως τον ‘Ολυμπο.
Ανατολικά : από Ροδόπη.
Δυτικά : από λίμνη Οχρίδα.
Όλη αυτή η περιοχή λέγονταν Μακεδονία και μάλιστα του Βυζαντίου, επί
1.200 χρόνια (από το: 800 μ.Χ.).
Ο Ηρόδοτος ορίζει τη Μακεδονία:
«…μέχρι Λυδί εώ τε και Αλιάκμονα, ορίζουσιν γην Βοττιαιίδα τε και
Μακεδονία, ες των το ρέεθρον ύδωρ συμμίσγοντες». Η “Μακεδονική γη” του
Ηροδότου περιλαμβάνει τους σημερινούς νομούς Πιερίας και Ημαθίας.
Ο Θουκιδίδης θεωρούσε ανατολικό όριο τον ποταμό Στρυμόνα. Επί Φιλίππου
προστέθηκαν στα βόρειά του και στα ανατολικά του, οι εξής περιοχές:
Δαρδανία, Παιονία, Πελαγονία, Αλμωπία, Βοττία (όπου τα σημερινά Σκύδρα),
Λυκιστίς (όπου η σημερινή Ηράκλεια), Ηδωνίδα (όπου το σημερινό Παγγαίο),
Εορδαία (όπου η Βέροια), Ορεστίς (όπου το Άργος το Ορεστικό), Οδομαντική
(όπου οι Σέρρες και η λίμνη Κερκίνη), Βισαλτία (όπου οι λίμνες Βόλβη και
Κορώνεια), Βοττική Χαλκιδική (όπου ο Όλυνθος, ο Πολύχνη, η Σιθωνία, η
Ποτίδαια, η Ουρανούπολη), η Πιερία (όπου το Δίον, ο Αλιάκμων ποταμός).
Τα ίδια όρια δίνει και ο Στράβων.
Ας το ξεκαθαρίσουμε: Τα Οθωμανικά εδάφη, μετά τον τερματισμό της
Οθωμανικής αυτοκρατορία, αποτελούσαν την όλη Μακεδονία, την Μακεδονία
του Βυζαντίου, η οποία με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913,
μοιράστηκε στην Ελλάδα, στη Σερβία, στη Βουλγαρία και Αλβανία, στα
προαναφερθέντα ποσοστά. Φυσικά όταν σήμερα λέμε, αρχαία Μακεδονία,
εννοώντας την Μακεδονία του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δεν
μπορούμε να εννοούμε την Μακεδονία η οποία έφτανε στα βόρεια ως τον
Βαρδάρη, μέσα στην Σερβία, γιατί ποτέ το κράτος του Φιλίππου δεν έφτανε
τόσο βόρεια. Έφτανε στα όρια της Αιγαιακής Μακεδονίας, η οποία
προσαρτήθηκε στην Ελλάδα. Δηλαδή έφτανε: πάνω από τον Όλυμπο, πάνω από
τη Φλώρινα, πάνω από την Καβάλα, πάνω από την Αλεξανδρούπολη, πάνω από
τις Σέρρες, πάνω από τη Δράμα. Και μην ξεχνάμε ότι με την συνθήκη του
Βουκουρεστίου το 1913, κατοχυρώσαμε και την Κρήτη στην Ελλάδα. Το πόσο
“πάνω” το λένε τα σημερινά βόρεια όρια της Ελλάδας.
Βέβαια, στο παρελθόν με προπαγανδιστικό και εμπόλεμο τρόπο, προσπάθησαν
κάποιες από τις συμβαλλόμενες χώρες και ιδίως η Βουλγαρία, να αποσπάσουν
και να ιδιοποιηθούν εδάφη, η μία της άλλης. Τα κατάλοιπα αυτών των
διενέξεων δηλητηριάζουν ακόμα και σήμερα τις σχέσεις των χωρών αυτών,
ειδικά όσον αφορά την επίμαχη περιοχή.
Με την πρόσφατη συμφωνία των Πρεσπών, μπήκε μια τάξη και μια ταυτότητα
στην όλη περιοχή. Έτσι η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική κι αυτή
είναι η αρχαία Μακεδονία του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η
οποία αποδόθηκε στην Ελλάδα, με την ονομασία Αιγαιακή Μακεδονία. Η
υπόλοιπη όμορη, της δικής μας Μακεδονίας, είναι η Μακεδονία του Βαρδάρη
(βόρεια Μακεδονία), που ανήκει στη Σερβία, ακόμα ένα μικρό κομμάτι
αυτής, η Μακεδονία του Πιρίν, που ανήκει στη Βουλγαρία. Κι όλα αυτά τα
μέρη που μοιράστηκαν, αποτελούσαν (και λέγονταν) Μακεδονία του
Βυζαντίου.
Οι Σλάβοι όμως που γεννήθηκαν στην περιοχή της Μακεδονίας του Βαρδάρη,
βόρεια Μακεδονία, είναι Μακεδόνες Σλάβοι, όπως και οι γεννηθέντες στη
Μακεδονία του Πιρίν είναι Μακεδόνες Βούλγαροι. Όπως ακριβώς και οι
γεννηθέντες στην Αιγαιακή Μακεδονία είναι Μακεδόνες Έλληνες. Αφού
συνυπογράψαμε τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, αναγνωρίζοντας, από
τότε, τη Μακεδονία του Βαρδάρη και του Πιρίν, πώς μπορούμε να μην
αναγνωρίσουμε τους γεννηθέντες σ’ αυτές τις μακεδονικές περιοχές, το
δικαίωμά τους να ονομάζονται Μακεδόνες και τον χαρακτηρισμό αυτόν
(Μακεδόνες) να τον αποδίδουμε αποκλειστικά και μόνο σε όσους γεννήθηκαν
στην ελληνική (Αιγαιακή) Μακεδονία; Όταν μάλιστα, με την συμφωνία των
Πρεσπών, συνταγματικά αποδέχονται και ομολογούν ότι είναι Μακεδόνες της
βόρειας Μακεδονίας κι ότι ΔΕΝ είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, ούτε
έχουν καμιά σχέση με την αρχαία ελληνική Μακεδονία (άρθρο 7 της
συμφωνίας των Πρεσπών).
Μέχρι το 1945 που δημιουργήθηκε η Γιουγκοσλαβία υπό τον Τίτο, τα
σημερινά εδάφη της ΠΓΔΜ / FYROM είχαν ενσωματωθεί στη Σερβική
επικράτεια. Από το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου ως το 1945 η
Γιουγκοσλαβία ήταν ομόσπονδο κράτος της Σερβίας, της Κροατίας, της
Σλοβενίας. Επί πλέον πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα μεταπολεμικά είχε
αναγνωρίσει τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η οποία είχε στη σύνθεσή της και
τη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Επομένως, το να επιμένουν, όσοι προβάλλουν
ότι η ΠΓΔΜ/FYROM απαγορεύεται να χρησιμοποιεί στην ονομασία της τον όρο
“Μακεδονία”, ως γεωγραφικό προσδιορισμό, είναι τόσο παράλογο, όσο να λες
ότι η Ανατολική Θράκη δεν ανήκει στην Τουρκία. Το να μην έχει όμως η
ΠΓΔΜ/FYROM, την δυνατότητα να προωθεί μέσα από την χρήση του γεωγραφικού
όρου Μακεδονία, τον αλυτρωτισμό, τις εθνολογικές ακροβασίες (ανοησίες)
και την αμφισβήτηση συνόρων, είναι σωστό και επιβεβλημένο. Με την
Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, η Ελλάδα παίρνει πίσω την ιστορία
της, την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας, την οποία είχαν καπηλευτεί
παλαιότερα οι κυβερνήσεις της γείτονος.
Απλά: Το 1913 η Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία και Αλβανία, ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ την
συνθήκη του Βουκουρεστίου, συμφωνούντες και αποδεχόμενοι την μοιρασιά
αυτή. Έκτοτε, σχεδόν επί έναν αιώνα, δεν ακούγεται από πουθενά επίσημη
αντίρρηση.
Σήμερα, η Ελλάδα υποστηρίζει ότι το όνομα Μακεδονία έστω και για
γεωγραφικό μόνο λόγο, δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανένας άλλος εκ
των συμβαλλομένων, εκτός από αυτήν (την Ελλάδα), έστω κι αν ο
γεωγραφικός προσδιορισμός, αφορά περιοχή πέραν της Μακεδονίας του
Φιλίππου.
Ξέρετε, αλήθεια τί σημαίνει αυτό; Ότι σήμερα δεν αναγνωρίζει τη
συμφωνία του Βουκουρεστίου του 1913 κι ότι ζητάει την μονομερή της
τροποποίηση. Να πάμε πάλι σήμερα, να μοιράσουμε από την αρχή την
Οθωμανική Μακεδονία; Είναι τρελό.
Μια παραβίαση της συνθήκης του Βουκουρεστίου από μέρος της Ελλάδας,
όπως η μη αναγνώριση του ονόματος Μακεδονία, δίνει αυτόματα το δικαίωμα
και στην Τουρκία κι όχι μόνο, να πάψει ν’ αναγνωρίζει τη συμφωνία των
Παρισίων του 1947, για την ενσωμάτωση στην Ελλάδα των Δωδεκανήσων.
Θέλω όμως καλοπροαίρετα να δώσω και μια απάντηση και σε όσους
ισχυρίζονται ότι τα Οθωμανικά εδάφη, που απελευθερώθηκαν με τους
Βαλκανικούς πολέμους το 1913, δεν ήταν Μακεδονικά εδάφη και μόνο τα
εδάφη του κράτους του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αποτελούσαν
τη Μακεδονία. Αυτή βέβαια η θέση είναι συναισθηματική και όχι ιστορική.
Γιατί, τότε πώς λεγόταν και πού ανήκαν, τα οθωμανικά εδάφη που
απελευθερώθηκαν το 1913 και μοιράστηκαν στην Ελλάδα, Σερβία και
Βουλγαρία, τα ευρισκόμενα πέραν της Μακεδονίας του Φιλίππου, ως τη
Σερβία, ως τη Βουλγαρία, ως το Κόσοβο, ως το Βαρδάρη; Πώς ονομάζονταν
όλα τα εδάφη, βόρεια, βορειοανατολικά και βορειοδυτικά της Μακεδονίας
του Φιλίππου; Η ιστορία, όλα αυτά τα εδάφη, τα ονομάζει: Μακεδονία του
Βυζαντίου.
Η Ελλάδα, με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, πήρε και με το
παραπάνω, όλα τα εδάφη της Μακεδονίας του Φιλίππου και τα ονόμασε
Αιγαιακή Μακεδονία. Τ’ άλλα τα εδάφη που πήραν οι Σέρβοι και οι
Βούλγαροι, δεν τα δεχόμαστε ως Μακεδονία; Τότε, ποια Μακεδονία δώσαμε,
στη Σερβία και στη Βουλγαρία;
Αν όμως τα δεχόμαστε ως Μακεδονικά εδάφη (έστω της ευρύτερης Μακεδονίας
του Βυζαντίου), τότε οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι που γεννήθηκαν σ’ αυτά
είναι Μακεδόνες, όπως π.χ. Θεσσαλοί είναι όσοι γεννήθηκαν στη Θεσσαλία
κ.λπ.
“Τα δώσαμε όλα”, λένε οι εναντιούμενοι στη συμφωνία των Πρεσπών. Για να
δώσεις όμως κάτι, πρέπει πρώτα να ‘ναι δικό σου. Αφού όμως τα πρώην
Οθωμανικά εδάφη, τα πέραν του κράτους του Φιλίππου, ποτέ δεν ήταν
Μακεδονικά, ποτέ δεν ήταν δικά μας. Πώς τα δώσαμε;
Αν βέβαια με το “τα δώσαμε όλα” εννοούν ότι δώσαμε π.χ. την γλώσσα μας,
ας διαβάσουν με προσοχή το άρθρο 1γ της συμφωνίας των Πρεσπών, που επί
λέξει λέει: “Η επίσημη γλώσσα του Δεύτερου Μέρους (ΠΓΑΜ/FYROM) θα είναι
η “Μακεδόνικη γλώσσα”, όπως αναγνωρίστηκε από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των
Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη
στην Αθήνα το 1977 και περιγράφει στο άρθρο 7(3) και (4) της παρούσης
συμφωνίας”. Τί διαβάζουμε εδώ; Ότι, όχι από τώρα, αλλά από το 1977, και
σωστά διαβάσατε, από το 1977, δηλαδή εδώ και 41 χρόνια, η Ελλάδα
αναγνώρισε την “Μακεδονική γλώσσα” της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας
της Μακεδονίας, σε συμφωνία της Αθήνας.
Πάντως το 1977 ΔΕΝ κυβερνούσε η σημερινή κυβέρνηση. Η τωρινή κυβέρνηση,
με τη συμφωνία των Πρεσπών, σ’ αυτό το άρθρο πρόσθεσε την εξής ιστορική
διευκρίνιση. “Το Δεύτερο Μέρος (ΠΓΔΜ/FYROM) σημειώνει ότι η επίσημη
γλώσσα του, η “Μακεδονική γλώσσα” ανήκει στην ομάδα των Νότιων Σλαβικών
γλωσσών. Τα μέρη σημειώνουν ότι η επίσημη γλώσσα και τα άλλα
χαρακτηριστικά του δεύτερου μέρους (ΠΓΔΜ/FYROM) δεν έχουν σχέση με τον
αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και την
κληρονομιά, της βόρειας περιοχής του Πρώτου
μέρους”. Τούτο δω μάλιστα υποχρεούνται να το περάσουν και στο Σύνταγμά
τους.
Όσο για το αν υπάρχουν εδαφικές διεκδικήσεις, διαβάζουμε στο άρθρο,
3(2) της συμφωνίας των ΓΤρεσπών: “Έκαστο Μέρος δεσμεύεται να σέβεται την
κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία του
άλλου Μέρους”. Κι αυτό με συνταγματική κατοχύρωση.
Ακόμα διαβάζουμε στο άρθρο 1β: “Η ιθαγένεια του Δεύτερου Μέρους
(ΠΓΑΜ/FYROM) θα είναι Μακεδονική / πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας
Μακεδονίας”. Η ιθαγένεια δηλώνει το γένος, ποιοι είμαστε, δεν δίνεται,
όπως η υπηκοότητα. Αφού γεννήθηκαν στην Μακεδονία, άρα είναι Μακεδόνες.
Ομολογούν συνταγματικά ότι αυτή η Μακεδονία που γεννήθηκαν ΔΕΝ είναι
αυτή του Φιλίππου, ή της αρχαίας Ελλάδας. Στο Σύνταγμά τους αποδέχονται
ότι είναι Σλάβοι και δεν έχουν κάποια ιστορική ή άλλη σχέση με τους
αρχαίους Έλληνες Μακεδόνες. Μάλιστα, στο Σύνταγμά τους, ομολογούν ότι
μόνο οι Έλληνες είναι γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων και οι
μοναδικοί κληρονόμοι της ιστορίας και της κουλτούρας της.
Υποχρεωτικά, από τώρα, σ’ όλα τα αγάλματά τους, που αφορούν ελληνική
ιστορία, θα γράφουν επάνω τους ότι είναι ελληνικά και απεικονίζουν μόνο
ελληνική ιστορία.
Και πάνω απ’ όλα: Η επίσημη ονομασία τους θα είναι, βόρεια Μακεδονία,
erga omnes, δηλαδή παντού και πάντα και για όλες τις χρήσεις κι όλους
τους σκοπούς.
Δεν δώσαμε, πήραμε την συνταγματική τους ομολογία, ότι δεν είναι
Μακεδόνες της αρχαίας ελληνικής Μακεδονίας του Φιλίππου, ότι είναι
Σλάβοι και ουδεμία ιστορική ή φυλετική σχέση έχουν με τους Μακεδόνες του
Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όσο και με τους άλλους Έλληνες.
Πήραμε ότι δεν έχουν αλυτρωτικές
βλέψεις, ότι η χώρα τους που αποκαλούν Μακεδονία, ουδεμία σχέση έχει με
την ελληνική Μακεδονία. Ότι τα υφιστάμενα σύνορά μας είναι αμετάβλητα,
χωρίς βλέψεις. Πήραμε πίσω όλη την ιστορία μας, την οποία είχαν αγρίως
καπηλευτεί οι παλαιότερες κυβερνήσεις της γείτονος.
Τί δώσαμε; Όταν παίρνεις δίνεις και κάτι: Δώσαμε τη χρήση του ονόματος
Μακεδονία “ως γεωγραφικό μονάχα όρο, απομονωμένο παντελώς από την
ελληνική ιστορία και ιδίως από την Μακεδονία του Φιλίππου.
Τότε γιατί μαλώνουμε; Μακάρι να ξέραμε. Για έναν γεωγραφικό όρο, σε μια
περιοχή ασύνδετη μα κάθε τι το ελληνικό.
Μα, αυτή την ίδια ακριβώς ονομασία Μακεδονία, την εκχωρήσαμε από
χρόνια, στις ΗΠΑ, όπου υπάρχουν: Επτά (7) πόλεις με τ’ όνομα Μακεδονία,
καμιά τριανταριά πόλεις με τ’ όνομα Αθήνα, τρεις πόλης με τ’ όνομα
Ιθάκη, περίπου δέκα πόλεις με τ’ όνομα Σπάρτη, άλλες πόλεις με τ’ όνομα,
Κόρινθος, Πέλλα, Κρήτη, Ολυμπία.
Θα μου πει κάποιος, ότι αυτές οι πόλεις, δεν έχουν αλυτρωτισμούς. Μα
και οι βόρειοι Μακεδόνες, δεν έχουν αλυτρωτισμούς και μάλιστα αυτό το
ομολογούν και στο Σύνταγμά τους.
Ποιοι δεν μας λένε την αλήθεια στο θέμα αυτό; Οι πολιτικού μας, οι
ιθύνοντες, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, οι δημοσιογράφοι, τα ΜΜΕ; Ποιοι και
γιατί διαιρούν τους Έλληνες;
Χρήστος Απ. Κουβαράς
Συγγραφέας – 10.12.18
