Έκπληξη και ποικίλες αντιδράσεις προκάλεσε η αποκάλυψη ότι στις 30/10 ζητήθηκε το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών του πρώην Πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και μελών της οικογένειάς του!
Οι αντιδράσεις είναι δικαιολογημένες και σφοδρές.
Ας γυρίσουμε λίγα χρόνια πίσω:
Ο Κ. Σημίτης εκλέχτηκε ως γνωστόν δύο φορές Πρωθυπουργός της χώρας και η επί οκτώ χρόνια πρωθυπουργία του συνδέθηκε με μία μεγάλη προσπάθεια να εξελιχθεί η χώρα μας σ’ ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι όταν «παρέδιδε», μετά τις εκλογές, την Άνοιξη του 2004 στον Κ. Καραμανλή, η Ελλάδα είχε εισέλθει στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή στην ΟΝΕ, η οικονομία παρουσίαζε επί χρόνια υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης καθώς και πρωτογενή πλεονάσματα, και πληθώρα έργων εκσυγχρόνιζαν και ανέπτυσσαν τις υποδομές της χώρας μας (Εγνατία, ΠΑΘΕ, Μετρό< Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, Αερολιμένας Αθηνών, Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία, εκσυγχρονισμοί Σιδηροδρομικών Γραμμών κι άλλα πολλά μικρότερα έργα), η Κύπρος είχε γίνει ισότιμο μέλος της Ε.Ε
Η Ελλάδα του 2004 ετοιμαζόταν να υποδεχθεί το μεγαλύτερο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός, τους Ολυμπιακούς Αγώνες κι αποκτούσε γι’ αυτό τον λόγο πρόσθετες σύγχρονες υποδομές, όπως αθλητικά και συνεδριακά κέντρα κ.α.
Ακόμη και το δημόσιο χρέος βρισκόταν υπό έλεγχο, κάτω από το 100% του ΑΕΠ.
Η Ελλάδα ανήκε πλέον στις «μεσαίες δυνάμεις» της Ευρώπης και συνδιαμόρφωνε ισότιμα αποφάσεις στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Ένα κλίμα αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας για το μέλλον επικρατούσε στη χώρα και ιδιαίτερα ανάμεσα στους Νέους.
Βέβαια όλα αυτά άλλαξαν προς το χειρότερο στην 5ετία που ακολούθησε (2004-2009) και η χώρα κινδύνεψε το 2010 να καταρρεύσει ολοκληρωτικά με άτακτη χρεωκοπία, αλλά αυτό καθώς και οι ευθύνες των Κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
Σήμερα δικαιολογημένα γεννάται το ερώτημα γιατί 15 χρόνια μετά στοχοποιείται ο Κ. Σημίτης, που για όσους τον γνώρισαν από κοντά είναι και στην προσωπική του ζωή λιτός έως «ασκητικός».
Γιατί τώρα και γιατί αυτός?
Μία μόνο εξήγηση μπορεί να σκεφτεί κανείς: Η Κυβέρνηση επιδιώκει να παιχτεί λίγο πριν τις εκλογές που έρχονται, πάλι το θορυβώδες θέατρο με πολλή λάσπη και υπονοούμενα που είχαμε ζήσει και το 1989, με στόχο την πολιτική λεηλασία του χώρου που εξέφραζε και (πληγωμένο βαριά) εκφράζει και σήμερα το ΠΑΣΟΚ.
Τότε στο «βρώμικο ΄89» στόχος της πρωτοφανούς συνεργασίας και συνέργειας Δεξιάς και Αριστεράς ήταν η εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου, η διάλυση του ΠΑΣΟΚ και η λεηλασία των ψήφων του.
Ο κ. Τσίπρας θα ήταν τότε υπολογίζω 15 χρονών. Δεν ήταν ακόμη στην πολιτική, δεν μπορεί όμως να μην είδε, να μην άκουσε, να μην διάβασε για τις συνέπειες που είχε το «βρώμικο΄89» στην ελληνική πολιτική ζωή, στην οικονομία και στην κοινωνία με τον φοβερό διχασμό που είχε προκαλέσει.
Θα αναρωτηθεί βέβαια κανείς, αφού το ΠΑΣΟΚ (ή ΚΙΝΑΛ) τώρα έχει ένα πολύ μικρότερο εκλογικό σώμα, σε τι θα χρησιμεύσει στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή η στοχοποίηση.
Εκτιμώ ότι πρώτα απ’ όλα επιδιώκεται ένα συγκεκριμένος εκλογικός στόχος:
Αφ’ ενός να ανακοπούν ενδεχόμενες διαρροές απογοητευμένων από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψηφοφόρων και επιστροφή τους στο ΠΑΣΟΚ, κι αφ’ ετέρου να συμβάλει στη μη «ενεργοποίηση» πρώην ψηφοφόρων του Κινήματος που ενδεχομένως αυτή τη φορά θα εγκατέλειπαν τον αναχωρητισμό και θα προσέρχονταν στις κάλπες.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι ενώ το 2009 προσήλθαν στις κάλπες 7εκατ. ψηφοφόροι, τον Σεπτέμβριο του 2015 προσήλθαν 5,5εκατ. περίπου ψηφοφόροι, δηλαδή 1,5εκατ. λιγότεροι! Κι ως γνωστόν ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε τα ποσοστά του με πολύ λιγότερες ψήφους.
Είναι γνωστό ότι ένα μεγάλο μέρος απ’ αυτούς που έμειναν στο σπίτι και δεν πήγαν να ψηφίσουν ήταν απογοητευμένοι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που δεν ήθελαν να ψηφίσουν άλλο κόμμα.
Ο πολιτικός στόχος είναι βέβαια εμφανής. Με την περαιτέρω συρρίκνωση του Κινήματος ενισχύεται η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχήσει στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Η επίθεση στον Κ. Σημίτη δεν αφορά μόνο αυτόν. Εντάσσεται στην επιδίωξη απαξίωσης, μείωσης και εί δυνατόν διάλυσης και εξαφάνισης της μεγάλης προοδευτικής παράταξης που εξέφρασε το Κίνημα.
Κατά τη γνώμη μου υπάρχει αναγκαιότητα υπεράσπισης αυτής καθ’ αυτής της παράταξης που δυστυχώς για μεγάλο διάστημα έμεινε σχεδόν ανυπεράσπιστη σε λοιδορίες, συκοφαντίες, συλλήβδην σπιλώσεις ακόμη και σε διαστρεβλώσεις της πρόσφατης ιστορίας. Και φυσικά η πιο πάνω αναγκαιότητα αφορά και στα πρόσωπα που οδήγησαν αυτό το χώρο και την χώρα εκλεγμένοι Πρωθυπουργοί από εκατομμύρια πολίτες. Από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Κώστα Σημίτη και τον Γιώργο Παπανδρέου.
Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει απλά υπεράσπιση και μάλιστα άκριτη του παρελθόντος. Αποτελεί πάνω απ’ όλα προϋπόθεση για να μπορέσει αυτός ο χώρος όχι μόνο να υπάρχει, αλλά αντλώντας από τις αρχές και τις αξίες που εκφράζει και την εμπειρία των αγώνων που έδωσε με τον ελληνικό λαό να διαμορφώσει τις νέες προτάσεις και λύσεις που έχει ανάγκη η χώρα για να βγει από την μιζέρια στην οποία βρίσκεται σήμερα.
