Η έξοδος στις αγορές, η συνέχεια των μεταρρυθμίσεων αλλά και η διαπραγμάτευση με τους Θεσμούς για τα μέτρα που ήδη έχουν ψηφιστεί, είναι τα τρία μεγάλα στοιχήματα που έχει μπροστά της η κυβέρνηση την επόμενη των Μνημονίων.
Γιατί, μπορεί τυπικά η χώρα να φεύγει πλέον από τη μνημονιακή εποπτεία, συνεχίζει όμως να βρίσκεται στο μικροσκόπιο των Θεσμών αλλά και των αγορών, με τις τελευταίες να είναι αμείλικτες, δοθείσης και της ευρύτερης οικονομικής συγκυρίας, τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ιταλία.
Έτσι, η κυβέρνηση, που συνειδητά επέλεξε τη λύση της «καθαρής» εξόδου έναντι της προληπτικής γραμμής στήριξης καλείται να υποστηρίξει και έμπρακτα την απόφασή της, δοκιμάζοντας τις διαθέσεις των αγορών. Το κεφαλαιακό μαξιλάρι που έχει στη διάθεσή της δίνει περιθώρια ελιγμών, ως προς το χρόνο και το ύψος της εξόδου, ήδη όμως έχουν αρχίσει να ασκούνται πιέσεις προς την ελληνική πλευρά, προκειμένου να δοκιμάσει και εμπράκτως της δυνάμεις της. Κάτι που ούτως ή άλλως θα ήθελε να κάνει το οικονομικό επιτελείο, όμως βρέθηκε αντιμέτωπο με την κατάρρευση της τουρκικής λίρας αλλά και τις οικονομικές αναταραχές στην Ιταλία. Έτσι, με την απόδοση του 10ετούς ομολόγου να διαμορφώνεται στο 4,34%, το κόστος της «καθαρής» εξόδου σε αυτή τη συγκυρία δείχνει αρκετά δυσβάσταχτο, προκαλώντας πονοκέφαλο τόσο στον ΟΔΔΗΧ όσο και στον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Αντίστοιχα, το γεγονός ότι το Χρηματιστήριο δεν συμμερίζεται διόλου τα θετικά μηνύματα, δείχνει ότι οι αγορές παραμένουν μάλλον διστακτικές.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το πιο πιθανό ανάμεσα στα σενάρια που επεξεργάζεται η κυβέρνηση είναι μια «δοκιμαστική» έξοδος, με μικρό συγκριτικά ποσό και επιλεγμένους αγοραστές, ώστε η έξωθεν εικόνα να είναι θετική.
Το δεύτερο στοίχημα είναι η δημοσιονομική πολιτική και κυρίως οι πιέσεις που δέχεται η κυβέρνηση για τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων. Μπορεί τυπικά να βρισκόμαστε εκτός μνημονίων, η εποπτεία των Θεσμών όμως είναι και συνεχής και σκληρή. Ήδη στα συγχαρητήρια μηνύματα που έλαβε η Ελλάδα είναι ξεκάθαρη η πίεση για τη συνέχιση και την ολοκλήρωση μιας σειράς μεταρρυθμίσεων. Είναι ξεκάθαρο ότι οι Ευρωπαίοι αλλά και το ΔΝΤ δεν είναι διατεθειμένοι να δουν τις όποιες προσπάθειες έγιναν να πηγαίνουν «στο βρόντο», προκειμένου να ικανοποιηθούν πολιτικές σκοπιμότητες. Από την άλλη, ο στενός αυτός κλοιός δυσκολεύει την κυβέρνηση, καθώς ουσιαστικά βρίσκεται ενόψει μιας μακράς (ή λιγότερο μακράς) προεκλογικής περιόδου και χρειάζεται να διαμορφώσει το δικό της, μεταμνημονιακό αφήγημα.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο πρωθυπουργός αναμένεται να ανοίξει τα χαρτιά του στη ΔΕΘ, δείχνοντας τις προθέσεις του για τη μελλοντική πορεία της χώρας. Έχοντας ως όπλο το υπερβολικό πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορούσε άνετα να επιστρέψει ένα κομμάτι του, αναδιανέμοντάς το σε συγκεκριμένες κοινωικές και οικονομικές τάξεις. Οι όποιες προθέσεις του όμως πρέπει να συνάδουν με τις επιταγές των Θεσμών, οι οποίοι –όπως έδειξαν με το «καψώνι» της καθυστέρησης πληρωμής της τελευταίας δόσης- δεν είναι διατεθειμένοι να δεχθούν πολλά.
Η διάθεση αυτή των Θεσμών είναι το στοιχείο εκείνο που δυσκολεύει το τρίτο μεταμνημονιακό κυβερνητικό στοίχημα. Το οποίο δεν είναι άλλο από την επαναδιαπραγμάτευση των ήδη ψηφισμένων μέτρων και συγκεκριμένα της αύξησης του αφορολόγητου και της μείωσης των συντάξεων. Ειδικά το τελευταίο είναι ένα πολύ μεγάλο αγκάθι, καθώς εκτιμάται πως θα έχει εξαιρετικά αρνητικό αντίκτυπο, ειδικά αν ενόψει των επικείμενων εκλογών. Στο παρελθόν κυβερνητικά στελέχη έχουν δηλώσει ότι θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν αν όχι να αντιστρέψουν την κατάσταση, μένει όμως να αποδειχθεί αν θα βρουν ευήκοα ώτα από την πλευρά των δανειστών.
Σε κάθε περίπτωση, οι επόμενες εβδομάδες, μέχρι και την ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ θα δείξουν τον τόνο της κυβερνητικής πολιτικής αλλά και θα καθορίσουν την οικονομική πορεία του τόπου τουλάχιστον μέχρι το τέλος του έτους.
