Σκηνή πρώτη: Μια γυναίκα ξαπλωμένη κάτω από το αλμυρίκι διαβάζει το βιβλίο της. Δίπλα πολυπληθής παρέα φοιτητών με σκύλο. Σε μια στιγμή ο σκύλος πλησιάζει τη γυναίκα και χέζει ακριβώς μπροστά από το κεφάλι της, εκείνη περιμένει ότι κάποιος θα μαζέψει τις ακαθαρσίες, κι όταν δεν γίνεται, ρωτάει “ρε παιδιά ποιανού είναι ο σκύλος;”, αμέσως τα αγόρια της παρέας πετάγονται και τρέχουν προς το μέρος της ετοιμοπόλεμα, στάση σώματος που παραπέμπει σε άγριο καβγά, την περικυκλώνουν και βρίζουν όλοι μαζί, “τι θες μωρή μαλακισμένη; έχεις κανένα πρόβλημα;”, τέτοια, κάποιος πάει να επιτεθεί κανονικά, ένας άλλος τον συγκρατεί, “άστη μωρέ δε βλέπεις που είναι 40 χρονών γυναίκα; χαχαΧΑΧΑ!!”, εκείνη απαντάει “δεν είμαι 40, είμαι 50” κι εκεί κάπου αρχίζει το πανηγύρι, μαζεύεται όλη η παρέα γύρω της, την περικυκλώνουν και σαν αγέλη μαϊμούδων σε αυτοσχέδιο χορό φωνάζουν όλοι μαζί δείχνοντας τη γυναίκα με το δάχτυλο: “ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΠΑΣΟΚ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ! ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΠΑΣΟΚ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ! ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΧΑΧΑΧΑ!!”. Η κατάσταση ηρεμεί προσωρινά, όμως η παρέα εξακολουθεί να προκαλεί τη γυναίκα από μακριά με χειρονομίες και χλευασμούς, ώσπου την αναγκάζουν να φύγει από την παραλία. Χειροκροτούν όλοι μαζί.
Σκηνή δεύτερη: Ηλικιωμένος κύριος γύρω στα 80 προσπαθεί να διασχίσει το δρόμο. Από τα αριστερά του έρχεται με φόρα αυτοκίνητο με μεγάλη ταχύτητα που, παραβιάζοντας το STOP, τελευταία στιγμή κάνει ελιγμό και δεν πέφτει πάνω του. Εκείνος δεν πολυκαταλαβαίνει τι έχει συμβεί, τους λέει μόνο “προσέχετε λίγο βρε παιδιά”. Αμέσως κατεβαίνουν από το αυτοκίνητο δύο αγόρια γύρω στα 18 με τις γροθιές υψωμένες στον αέρα, κολλάνε τις γροθιές στο πρόσωπο του γέρου, τον κολλάνε στο καπό του αυτοκινήτου και φωνάζουν “τρέχει τίποτα κωλόγερε; θέλεις τσαμπουκά κωλόγερε;”, τέτοια πράγματα. Αν οι περαστικοί δεν είχαμε επέμβει δεν ξέρω που θα ήταν τώρα ο γέρος.
Σκηνή τρίτη: Στο κεντρικό πάρκινγκ κάποιοι τουρίστες περιμένουν δέκα λεπτά να αδειάσει θέση για να παρκάρουν. Όταν αδειάζει, επιχειρούν να παρκάρουν, τους προλαβαίνει όμως ζευγάρι 20χρονων που τους τρώει τη θέση. Εκείνοι διαμαρτύρονται χαμηλόφωνα και ντροπαλά, το κορίτσι όμως του αυτοκινήτου ξεκινάει επίθεση, “ας προλαβαίνατε, δε μας νοιάζει, τώρα παρκάραμε, τέλος”, καθώς και μερικά ακόμα. Η φίλη μου η Κ από το διπλανό αυτοκίνητο τους επιβεβαιώνει ευγενικά ότι οι προηγούμενοι περίμεναν για πολλή ώρα και τώρα γίνεται η ίδια αντικείμενο της επίθεσης του κοριτσιού, που τη βρίζει κανονικά, “τι σε νοιάζει εσένα μωρή, να κοιτάς τη δουλειά σου”, τέτοια πράγματα κι άλλα ακόμα που δε λέγονται δημόσια.
Διάφορες ακόμα τέτοιες σκηνές έχω δει τον τελευταίο καιρό. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν συμπτωματικό, όμως το ίδιο περίπου σκηνικό επαναλαμβάνεται διαρκώς μπροστά μου: Παιδιά νέα, όμορφα, καλαναθρεμένα και τόσο αποκρουστικά. Παιδιά με φουσκωμένα Εγώ, μυαλά ξεπλυμένα από τα social media, που νομίζουν ότι μπορούν να ζουν σε βάρος των άλλων.
Ποιοι γονείς δημιούργησαν τέτοιους φασίστες; Μήπως οι γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σαν πριγκίπισσες και βασιλόπουλα, με την ιδέα ότι όλα τους ανήκουν και κανείς δεν μπορεί να τους τα στερήσει; Που τους συμπεριφέρονται μέχρι τα 20, τα 30 σαν να είναι ανήλικα χωρίς ευθύνες και υποχρεώσεις; Με κακοχωνεμένα σεμινάρια “αποτελεσματικού γονέα” που νομίζουν ένα όχι στο παιδί θα δημιουργήσει ψυχικά τραύματα; Που δεν έβαλαν ποτέ όρια σε αυτά τα παιδιά και τώρα δεν έχουν κανένα ηθικό φραγμό; Μήπως οι ίδιοι γονείς που θα φάνε ζωντανό το δάσκαλο αν κάνει μια παρατήρηση στο παιδί τους; Ή οι ίδιοι που θα τρέξουν να δώσουν δίκιο στο παιδί τους, ακόμα και αν το αυτό τραμπουκίσει, χτυπήσει, κάψει ανθρώπους ζωντανούς;
Με την παρέα το βράδυ στην καντίνα συζητάμε για όλα αυτά. Όλοι έχουν να διηγηθούν αντίστοιχες ιστορίες. Οι φίλοι μου λυπούνται αυτά τα παιδιά που, αντί για τη χαρά της νιότης, ζουν μέσα στη βία. Εγώ θυμώνω που πρέπει να αποδεχτούμε αυτή τη μεταμοντέρνα βία για να επιβιώσουμε.
(το κείμενο είναι από τον τοίχο ενός φίλου που προτιμάει την ανωνυμία)
σ.σ. Σίγουρα το παραπάνω κείμενο περιγράφει γλαφυρά μεγάλο μέρος της νεολαίας της χώρας μας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πιστεύουμε ότι τα παραπάνω αφορούν μόνο σε νέους ανθρώπους. Τα πιο σοσιαλ – μεταλλαγμένα μυαλά είναι των μεγαλύτερων, που ανακάλυψαν τα τελευταία χρόνια το ψηφιακό κοινωνικό σύμπαν και αισθάνονται στρατηγοί, δικαστές, πάπες και άλλα ταπεινά…Διανύουμε πονηρές και σχιζοφρενικές περιόδους…
