«Ξέφυγα από τους καρχαρίες
και νίκησα τους τίγρεις
μ΄έφαγαν όμως οι κοριοί»
Μπέρτολντ Μπρεχτ
Η μικρή πλανητική μας οικογένεια νοιώθει τις οδύνες μιας ριζικής αναδιάταξης. Παρά τις επίμονες αντιστάσεις, γεννιέται o νέος πολυκεντρικός Κόσμος.
Ευρωπαϊκή Ένωση, ΗΠΑ (NAFTA), BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική), ένωση κρατών περί την Ιαπωνία, προς το παρόν.
Θεωρώ ότι πρόκειται για μη αναστρέψιμη εξέλιξη, όπου, αναδιατυπώνονται έννοιες και η Πολιτική, πολύ περισσότερο η εξωτερική πολιτική, αποκτά μια νιόφερτη διάσταση, κινείται σε μια καινούρια και πρωτότυπη σφαίρα συσχετισμών και συνεργειών..
Οι περιφερειακές εντάσεις και διαφορές, ιδίως μεταξύ γειτόνων, επιλύονται με την ενσωμάτωση σε τούτη την καινούρια αντίληψη συναινετικής συνύπαρξης.
Στην πρόσφατη (17/7) κοινή συνέντευξη τύπου Τραμπ-Πούτιν, απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου γιατί χαρακτήρισε «αντίπαλο» τον πρόεδρο Πούτιν ο Αμερικανός πρόεδρος απάντησε «δεν τον αποκάλεσα αντίπαλο αλλά ανταγωνιστή κι αυτό είναι κομπλιμέντο».
Αυτήν την σύγχρονη αντίληψη περί συναινετικής συνύπαρξης ακόμα και μεταξύ ανταγωνιστών ή και αντιπάλων, που υπερβαίνει την γνωστή πατριδοκαπηλία με την οποία μασκάρεψαν τις ενοχές τους οι κάθε λογής συνεργάτες κατακτητών ή δικτατόρων, δεν μπορούν να τη χωνέψουν οι κληρονομικοί άρχοντες τής χώρας, οι οποίοι θεωρούν την Ελλάδα τσιφλίκι τους. Κληρονομικώ δικαίω.
Η Ελληνική Κυβέρνηση Συνεργασίας, τριών τουλάχιστον βασικών πολιτικών ρευμάτων, δια τού πρωθυπουργού, κάνει ό,τι η νέα αντίληψη επιτάσσει. Και το κάνει με θαυμαστή επιτυχία ήδη αναγνωρισμένη από τους πλέον έγκυρους κύκλους τής διεθνούς κοινότητας. Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική τού Τσίπρα θεωρείται μοντέλο παραγωγικής πολιτικής μέσα στο ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον τής ευρύτερης γειτονίας μας. Αξιοποιεί τους «αγωγούς σύγκλισης»(βλέπε ΑΥΓΗ 16/1/2018),δηλαδή τις χώρες εκείνες που λειτουργούν ως γέφυρες μεταξύ διαφορετικών ομάδων, ακόμα και μεταξύ περιστασιακών αντιπάλων.
Επανακτά το τρωθέν κύρος τής χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενδυναμώνει και διευρύνει τις σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Ισχυροποιεί την πολυεπίπεδη συνεργασία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Συγκρατεί σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο και αναβαθμίζει τις σχέσεις με την Τουρκία. Επιλύει χρονίζοντα προβλήματα στον βαλκανικό περίγυρο και αναλαμβάνει διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες στη Μέση Ανατολή. Εμπεδώνει στρατηγική συνεργασία με την Κίνα και διατηρεί (παρά το πρόσφατο «επεισόδιο») φιλικές και παραγωγικές σχέσεις με τη Ρωσία. Άλλωστε ώριμο αποτέλεσμα και δείγμα αυτής τής δυναμικής και πολυδιάστατης πολιτικής είναι και το χαρμόσυνο γεγονός τής απελευθέρωσης των δύο στρατιωτικών μας, του συμπατριώτη μου Άγγελου Μητρετώδη και του Δημήτρη Κούκλατζη, ανήμερα Παναγιάς.
Και την ίδια στιγμή, πετυχαίνει τον διπλό στόχο τής οριστικής εξόδου της χώρας από τα μνημονιακά καυδιανά δίκρανα και τής καλύτερης δυνατής διευθέτησης τού χρέους με ταυτόχρονη κατάκτηση τής δυνατότητας να ασκήσει αναλογική (προς τους ρυθμούς ανάπτυξης) Κοινωνική Πολιτική.
Αυτό που αδυνατούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν οι φυσικοί αυτουργοί τής Κρίσης είναι τα στάδια μιας ανατρεπτικής στρατηγικής. Που σημαίνει να διαχειρίζεσαι (χάριν του διεθνούς κύρους της χώρας σου) κληρονομημένα μνημόνια, με τον καλύτερο για τους πολίτες σου δυνατό τρόπο και συγχρόνως να κατοχυρώνεις προϋποθέσεις ανατροπής για την εμπέδωση κοινωνικής ευημερίας, πέραν τής «ευημερίας» τών δεικτών. Για την προάσπιση τής λογικής τών συλλογικοτήτων υπεράνω τής λογιστικής τών οίκων αξιολόγησης. Κι όλα αυτά σε ένα ιδιαζόντως ασταθές διεθνές περιβάλλον.
Για δέκα χρόνια έχουμε βιώσει μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση στην κοινωνία μας και στον Ευρωπαϊκό περίγυρο. Βιώσαμε τα τοξικά παιχνίδια εις βάρος Εθνικών Οικονομιών και κρατικών υποστάσεων, την περιφρόνηση τής κοινωνικής αξιοπρέπειας στο όνομα τού τοξικού τζόγου.
Ένας ένας, όλοι οι επιλεγμένοι στόχοι τών νεοφιλελεύθερων αρπακτικών, με τις θυσίες τών πολιτών μας, καταφέραμε να απεγκλωβιστούμε από τη μνημονιακή παγίδα και να βγούμε πληγωμένοι μεν αλλά σοφότεροι και σίγουροι για την οριστική κατάρρευση τού νεοφιλελευθερισμού.
Όμως, στους «νονούς» τών παλιών προτεκτοράτων, αυτή η ορατή προοπτική κατάρρευσης γεννά παραφροσύνη. Ανοίγει την όρεξη να συσσωρεύσουν όσα περισσότερα μπορούν προ τής οριστικής πτώσης..
Παρά την συχνά επιβεβαιούμενη αποστροφή τού Ανάχαρση πως «οι νόμοι είναι σαν τους ιστούς τής αράχνης, αρκετά ισχυροί για να πιάνουν τους ανίσχυρους και εντελώς ανίσχυροι να συγκρατήσουν τους ισχυρούς», η Ελληνική Κυβέρνηση επιμένει να συγκρούεται με την παραδοσιακή ρεμούλα, σε ένα δύσκολο και πολυμέτωπο πεδίο, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Δεν υπάρχει θλιβερότερη πολιτική κατάντια από το περιφερόμενο μπουλούκι απελπισμένων ηγετίσκων (οι οποίοι, είτε λόγω διατεταγμένης υπηρεσίας είτε λόγω ανεπάρκειας και πολιτικής βλακείας οδήγησαν την χώρα στην κατάρρευση ) καθώς και ελεγχόμενων από τους «νονούς» μέσων ενημέρωσης, να φορτώνουν σε έναν, κατά γενική ομολογία, παραγωγικό πρωθυπουργό όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Ακόμα και τις τραγωδίες με τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές. Ποιοι ; Οι ιστορικές παρατάξεις της μετεμφυλιακής ρεμούλας που ανέχθηκαν αν δεν ενέπνευσαν την κομματική τους πελατεία να οικοδομήσει στα ρέματα και τις λεκάνες απορροής, να σκαρώσει ολόκληρους αυθαίρετους οικισμούς μέσα στα δάση, χωρίς τους στοιχειώδεις πολεοδομικούς όρους ασφαλείας και να «οχυρώσει» τις παραθαλάσσιες περιουσίες της καθιστώντας απροσπέλαστο το θαλάσσιο μέτωπο, πάντα σε αγαστή συνεργασία με συγκεκριμένες και γνωστές υπηρεσίες τού δικού τους κομματικού κράτους.
Ποιοι ; Εκείνοι που καθιέρωσαν τις κάτω από το τραπέζι συναλλαγές και την απάτη ως κυρίαρχα εργαλεία επιβίωσης ενός ολόκληρου συστήματος.
Ποιοι ; Εκείνοι που ανήγαγαν σε μαγκιά τη ρεμούλα. «Εγώ ο ξύπνιος δεν πληρώνω φόρους, εισφορές, δάνεια. Άς πληρώσουν τα κορόιδα». Και αν είσαι σαΐνι μεταφέρεις όλα τα «μαύρα» στις offshore εταιρίες για να παραμείνουν εσαεί αφορολόγητα, καθότι «το νόμιμο είναι και ηθικό».
Ποιοι ; Εκείνοι που εμπέδωσαν ένα καθεστώς που επιβραβεύει τους μπαταξήδες. Όσους έχουν και δεν πληρώνουν. Θυμηθείτε ποιοι ευνοήθηκαν στα χρόνια της Κρίσης. Μα όσοι μπορούσαν και δεν πλήρωσαν. Ρυθμίστηκαν τα δάνεια τους, ρυθμίστηκαν οι οφειλές τους προς τις ΔΟΥ ή προς τα ασφαλιστικά ταμεία, κουρεύτηκαν τα δάνεια τους. Ποιοι πλήρωσαν τη νύφη; Τα γνωστά υποζύγια .Οι συνεπείς φορολογούμενοι. Όσο κι αν προσπαθεί κανείς δεν μπορεί να μην αισθάνεται κορόιδο.
Ε, λοιπόν αυτοί που έστησαν ένα σύστημα που επιβραβεύει τους απατεώνες και τιμωρεί τους συνειδητούς πολίτες, εκείνοι που ανέδειξαν ως κοινωνικό μοντέλο την κλεψιά και την κατάχρηση δημοσίου χρήματος, από τον πιο μικρό Οργανισμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης και το πιο μικρό γραφείο Δημόσιας Διοίκησης μέχρι τους μεγαλοαπατεώνες, οι οποίοι ήσαν και οι κύριοι χρηματοδότες τους, ε λοιπόν αυτοί έχουν το απύθμενο θράσος να γίνονται σήμερα τιμητές των πάντων και να λιθοβολούν έναν πρωθυπουργό και μια Κυβέρνηση που μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει και για λάθη και για παραλείψεις (μόνον οι νεκροί δεν κάνουν λάθη) αλλά μονάχα ένα προσόν τους δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την εντιμότητα τους και την αποφασιστικότητά τους να μείνουν ακέραιοι εκπρόσωποι τής αγωνίας τού Ελληνικού Λαού και όχι υπηρέτες τών «νταβαντζήδων», όπως κάποιοι προκάτοχοι τους .
Θλιβερή λοιπόν κατάντια ή μήπως το κύκνειον άσμα τού απερχόμενου κρατικοδίαιτου συστήματος συνοδευόμενο από τον χορό τών πολιτικών του κλώνων και τών «νονών» που αισθάνονται ήδη το βάραθρο κάτω από τα ποδάρια τους και την πνιγηρή ερημία τού χρονοντούλαπου τής Ιστορίας.
Η Ελλάδα κατέκτησε την αναγνώριση και τον χαρακτηρισμό τού πυλώνα σταθερότητας και ειρήνης στον ευαίσθητο γεωπολιτικό χώρο τής νοτιοανατολικής Μεσογείου και τών Βαλκανίων. Και είναι η κατάκτηση τούτη προάγγελος τής αυριανής ηγεμονίας τών Ευρωπαϊκών κοινωνιο-κεντρικών δυνάμεων.
Ιδού λοιπόν η πρόκληση. Την επόμενη κυβερνητική θητεία, την επόμενη κοινωνική συμμαχία να εμπλουτίσουν με την δημιουργική συμμετοχή τους πατριώτες δημοκράτες από όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα. Αρκεί να είναι άφθαρτοι οι ίδιοι, εξοπλισμένοι με τον αγνό πατριωτισμό που σήμερα χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Είναι το κρισιμότερο ραντεβού τού νέου Ανθρωπισμού με την Ιστορία. Να μπορέσει να ξεφύγει από τους καρχαρίες, να νικήσει τους τίγρεις και κυρίως να απαλλαγεί από τους κοριούς, που είναι οι πλέον επικίνδυνοι.
