Το νέο περιστατικό που σημειώθηκε με την «επακούμβηση» της κανονιοφόρου (Κ/Φ) «Αρματωλός» τα ξημερώματα σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει με ένα τυχαίο περιστατικό, όμως τα ερωτήματα που εγείρονται είναι πολλά και ιδιαιτέρως σοβαρά…
Η αρχή βέβαια θα πρέπει να γίνει με μια αναφορά στην ανακοίνωση του Πολεμικού Ναυτικού, όπου – προφανώς εκ παραδρομής – η νήσος πλησίον της οποία καταγράφηκε το περιστατικό, ασφαλώς δεν ονομάζεται «Μυτιλήνη», αλλά «Λέσβος». Μια «ορθή επανάληψη» δεν θα έβλαπτε, αρκεί να ήταν έγκαιρη.
Στα ζητήματα ουσίας που εγείρονται και σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα εύλογο σενάριο ερμηνείας της ενέργειας, η ελληνική κανονιοφόρος βρίσκεται εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων συμμετέχοντας σε ΝΑΤΟϊκή αποστολή επιτήρησης, με το σημείο που έχει βρεθεί να «ελέγχει» μέχρι τη βόρεια διαδρομή εξόδου από τον κόλπο της Σμύρνης.
Διαφαίνεται εν ολίγοις η τουρκική ενόχληση από τη ΝΑΤΟϊκή αποστολή καθώς της ασκείται έλεγχος με ένα άτυπο ναυτικό «φράγμα». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι έχει κατ’ επανάληψη προσπαθήσει να πετύχει τον τερματισμό της ΝΑΤΟϊκής επιχείρησης, καθώς ακυρώνει εν μέρει στην πράξη τη χρήση του προσφυγικού – μεταναστευτικού «όπλου» απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ακόμα κι αν το τουρκικό κράτος δεν είχε τη μαφιόζικη εκδοχή του με την εμπλοκή σε πλήθος παρανόμων δραστηριοτήτων «υπό την αιγίδα του», χρησιμοποιώντας το οργανωμένο έγκλημα και για την προώθηση των εθνικών στόχων αλλά και για να πλουτίζουν οι εκάστοτε «συστημικοί αξιωματούχοι», δεν παύει να «ασφυκτιά» απέναντι σε έστω και οριακό περιορισμό της ελευθερίας κινήσεων που θέλει να έχει.
Όταν δε σε αυτό συμμετέχουν και πλοία του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, ενεργοποιούνται αντανακλαστικά που συνδέονται με το διμερές πλαίσιο των σχέσεων. Η κατάσταση αυτή, σε συνδυασμό με την πεποίθηση ότι η Ελλάδα απολαμβάνει «εξωτερικής νομιμοποίησης» της πολιτικής της και εν τέλει «υψηλής προστασίας» από χώρες οι οποίες τυπικά είναι σύμμαχοι και της Τουρκίας, επιτείνει το κλασικό σύνδρομο καταδίωξης που τους κατατρύχει, που είναι προϊόν εγγενούς ανασφάλειας…
Έτσι εξηγείται και η μερική μετάλλαξη της στρατιωτικής διάστασης της πολιτικής αντιμετώπισης της Ελλάδας με την απόπειρα εφαρμογής προσαρμοσμένων επιχειρησιακών επιλογών – διδαγμάτων για τους Τούρκους – από τον «υβριδικό πόλεμο» (hybrid war) των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων στην ανατολική Ουκρανία και την Κριμαία.
Στόχος είναι να διατηρήσει τις στοχευμένες ενέργειες συντήρησης της πίεσης στο στρατιωτικό πεδίο, χωρίς καν να χρησιμοποιεί στρατιωτικά μέσα, καθώς αυτό θα συνεπαγόταν υψηλότερο κόστος σε μια αρνητική συγκυρία για την Τουρκία.
Κατά συνέπεια, πρόκειται για ενέργειες οι οποίες επιτρέπουν την άρνηση κάθε κρατικής εμπλοκής, ενώ επιτυγχάνουν ουσιαστικά αν όχι το ίδιο, παρεμφερές, αλλά και ασφαλέστερο από πλευράς επιπτώσεων αποτέλεσμα, με αυτό που θα προέκυπτε σε περίπτωση εμπλοκής πολεμικών σκαφών.
Προφανώς δεν είναι τυχαία η σιωπή – μέχρι στιγμής – των Τούρκων, ενώ όπου το επιλέξουν προβαίνουν ταχύτατα σε αναφορές, είτε μέσω δηλώσεων είτε διά αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα, διαμορφώνοντας έτσι κλίμα, άρα και σε περιορισμένο χρονικά διάστημα την «ατζέντα» και τη «θερμοκρασία» των διμερών σχέσεων.
Καταληκτικά, η ερμηνεία του περιστατικού με την κανονιοφόρο «Αρματωλός» με βάση τα ανωτέρω, είναι πως δεν πρόκειται για ένα λάθος, αλλά για μια σκόπιμη ενέργεια. Κινήθηκε εναντίον του ελληνικού πλοίου στο πλαίσιο της προαναφερθείσας «υβριδικής» στρατιωτικής τακτικής.
Ωστόσο, θέμα σοβαρό και ερωτήματα εγείρονται και σε σχέση με το ελληνικό σκάφος. Δεν είδε το εμπορικό πλοίο να κινείται εναντίον του; Δεν είχε χρόνο να προβεί σε κινήσεις αποφυγής; Ποια ήταν η λογική που υπαγόρευσε τις ενέργειες του πληρώματος; Χρειάζονται διευκρινίσεις, τις οποίες μπορεί να δώσει μόνο το Πολεμικό Ναυτικό.
Εν κατακλείδι, μια ερώτηση προς το Μέγαρο Μαξίμου. Πόσο καιρό θα χρειαστούν ώστε να αντιληφθούν ότι σε μια περίοδο που η χώρα χρειάζεται ταχύτατα σύγχρονες ναυπηγήσεις διαφόρων εκτοπισμάτων, ώστε να ανταποκρίνεται στα διάφορα σενάρια με ευελιξία και ικανότητα αποφυγής της κλιμάκωσης που ενδεχομένως να επιθυμεί ο αντίπαλος, η τακτική που ακολουθείται στο ζήτημα του ναυπηγικού κλάδου της χώρας είναι αυτοκαταστροφική;
Δοκίμασαν να συνδιαλεχτούν, έστω ατύπως και να διερευνήσουν τι θα μπορούσε η χώρα να εξασφαλίσει άμεσα σε περίπτωση που φεύγαμε από τη «συγκρουσιακή» και περνούσαμε στη «συνεργατική» λογική, αναζητώντας λύσεις και όχι ενέργειες με εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα;
Για ποιον λόγο πρέπει να συνεχίζονται τα τραγικά σφάλματα και η ανεπάρκεια κυβερνήσεων του παρελθόντος που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση και από την παρούσα κυβέρνηση, η οποία συμπεριφέρεται σα να μην αντιλαμβάνεται ότι αδικεί τον εαυτό της μπαίνοντας εθελούσια «στο ίδιο σακί», καθοδηγούμενη από στελέχη της τα οποία προ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχαν δική του λογική και ενδεχομένως ατζέντα στις συμφωνίες;
