Πέρασαν πολλά εικοσιτετράωρα από την ημέρα (Κυριακή 25/3) που παραχώρησα βιντεο-συνέντευξη στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο κι αυτή ήρθε στο ΦΩΣ μέσα από το zougla.gr, συγκλονίζοντας το πανελλήνιο και όχι μόνο. Κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε πώς τα αρμόδια συλλογικά όργανα του κλάδου της Δημοσιογραφίας, θα είχαν ήδη κινητοποιηθεί…
Κι όμως! Ουδείς με κάλεσε στο τηλέφωνο. Ουδείς ήρθε σε επαφή μαζί μου, ως εκπρόσωπος του κλάδου. Δεν ίδρωσε το αυτί και το πρόσωπο κανενός τους, από τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις που έκανα για ότι βίωσα από μπράβους ενός επιχειρηματία! Από ολόκληρη εγκληματική οργάνωση και συμμορία! Δεν γνοιάστηκαν αν χρειάζομαι κάτι, λόγω του ότι υπήρξα θύμα εκφοβισμού, αρπαγής διά βίας και ένοπλης απειλής. Ασφαλώς αν με είχαν δολοφονήσει ή «πεθάνει» θα έβγαζαν δακρύβρεχτες ανακοινώσεις. Αλλά αν είχαν έρθει σε επαφή μαζί, θα πληροφορούνταν και όλες τις λεπτομέρειες, κι έτσι θα ήταν υποχρεωμένοι να αντιδράσουν. Αλλιώς, τι όργανα είναι; Δεν είναι συνδικαλιστικά, όπως διατείνονται; Μιλάμε για επαγγελματικές ενώσεις όπως η ΕΣΗΕΑ επί παραδείγματι.
Οι μόνοι δημοσιογράφοι που ενδιαφέρθηκαν να δώσουν δημοσιότητα για να μη συνεχίσω να κινδυνεύω (αν και πολύ αμφιβάλλω – κι αυτό δεν το λέω τυχαία, θα επανέλθω επ’ αυτού), ήταν οι Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, Γιώργος Μπούζος και Φωτεινή Λαμπρίδη. Ο δε Μάκης στέκεται δίπλα, μπροστά μου, μαχητής πραγματικός (και λέγεται ότι θέλετε ορισμένοι για αυτόν). Εγώ μόνο ξέρω το πόσο πολύ μου στέκεται, ανθρώπινα, συναδελφικά, όχι συμφεροντολογικά, όπως κάποιοι θα έκαναν…
Και διερωτώμαι: Υπάρχει άραγε χειρότερη ενέργεια από αυτήν που υπέστη, στο πλαίσιο της άσκησης της δημοσιογραφικής μου εργασίας; Στο πλαίσιο άσκησης του καθήκοντος μου και του λειτουργήματος μας; Υπάρχει άραγε απειλητικότερη ενέργεια κατά του ίδιου του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, από την απειλή κατά της ζωής μου και την αρπαγή μου (καθώς και ότι άλλο ακολούθησε και υπέστη σε επίπεδο ψυχικό, πνευματικό, επαγγελματικό, οικογενειακό κοκ), επειδή το περιεχόμενο του δημοσιεύματος μου στα Piperata.gr δεν βόλευε τα όποια συμφέροντα και τους όποιους στόχους ενός επιχειρηματία; Το ότι με αποκλειστικό μου δημοσίευμα (ρεπορτάζ) αναφερόμουν σε κάποιον ισχυρό, ο οποίος τελικά όντως διώκεται ποινικά από την ελληνική Δικαιοσύνη για κακουργήματα όπως διακίνηση, μεταφορά, αποθήκευση και αγορά ηρωίνης, καθώς και για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, δεν έφταιξα εγώ, που έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω ως δημοσιογράφος. Υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερη απειλή κατά τα δημοκρατίας, της ελευθεροτυπίας και της ασυμβίβαστης δημοσιογραφίας από αυτήν;
Αν και έχει κυλήσει αρκετό χρονικό διάστημα, τα δημοσιογραφικά επαγγελματικά και συνδικαλιστικά όργανα, συνήθως λαλίστατα, τώρα σιωπούν. Γιατί άραγε;
Πριν από μερικούς μήνες, κι ενώ ήταν σε εξέλιξη η δημοσιογραφική έρευνα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, πληροφορήθηκα ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης μέσα στα άγρια μεσάνυχτα τηλεφώνησε στον δημοσιογράφο και αφού τον εξύβρισε χυδαία τον απείλησε κι αυτόν. Δεν είναι μυστικό, διότι ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος αμέσως μετέβη στην Αστυνομία και υπέβαλε μήνυση στον εφοπλιστή. Την επόμενη ημέρα αυτή η ιστορία δημοσιοποιήθηκε από το zougla.gr.
Οι απειλές που εκστόμισε ο εφοπλιστής – εκδότης ήταν προφορικές. Φυσικά δεν μπορούν να συγκριθούν με την περιπέτεια που βίωσα από τους ένοπλους μπράβους του Μαρινάκη. Ωστόσο, ακόμη και έτσι, πρόκειται για ξεκάθαρη απειλή και ευθύ εκφοβισμό κατά ενός ακόμη δημοσιογράφου, όταν μάλιστα ενέργειες σαν και αυτήν έχουν άμεση σχέση με τη διεξαγόμενη δημοσιογραφική έρευνα. Με το ίδιο το δημοσιογραφικό προϊόν.
Η ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί να προφασιστεί πως δεν γνωρίζει τα γεγονότα για τα οποία με ρωτούν ακόμη και οι πιο απομακρυσμένοι πολίτες, οι οποίοι σε συντριπτικό βαθμό με ενθαρρύνουν και μου συμπαραστέκονται. Μαθαίνω όμως ότι ενημερώθηκαν γραπτώς και ενυπογράφως από τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Κάτι, λοιπόν, το πολύ σοβαρό συμβαίνει εδώ.
Αν στην ΕΣΗΕΑ κοιμούνται, γενικώς, και δεν δίνουν σημασία σε τέτοια συνταρακτικά γεγονότα, μεγάλο το κακό. Αν όμως στην ΕΣΗΕΑ τα εκλεγμένα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, κωφεύουν επιμελώς, συνειδητά και σκόπιμα, τότε υφίσταται τεράστιο ζήτημα, αρρωστημένης απόκλισης από τις δημοκρατικές σταθερές. Τότε διαπράττουν έγκλημα κατά της ίδιας της Δημοσιογραφίας, της Δημοκρατίας και της Ελευθεροτυπίας!
Η «εκκωφαντική σιωπή» της ΕΣΗΕΑ, δεν ξέρω αν έχει σχέση με το γεγονός ότι η πρόεδρος της Ένωσης, Μαρία Αντωνιάδου, τυγχάνει να είναι συντάκτης της εφημερίδας «Το Βήμα», ιδιοκτησίας του Βαγγέλη Μαρινάκη. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο ότι στα 11 μέλη του οργάνου τα τέσσερα (4) είναι συνταξιούχοι. Δεν ξέρω τι γίνεται με τα υπόλοιπα 7 μέλη του οργάνου, του οποίου η πρόεδρος είναι υπάλληλος του εφοπλιστή, ανήκει στην ομάδα Σαμαρά και μάλιστα ακούγεται ότι φιλοδοξεί να είναι υποψήφια στις επερχόμενες εκλογές με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ίσως να έχουν όμως σχέση όλα αυτά… με την ανεκδιήγητη σιωπή!
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι κανείς και καμία τους, εκ των ανωτέρω «συναδέλφων», δεν τόλμησε να υψώσει τη φωνή του, το ανάστημα του, να μη σκύψει το κεφάλι, όπως έπραξα ως ταπεινός «βλαξ»…
Καμία λοιπόν ευαισθησία επί της ποιότητας της ενημέρωσης. Καμία ένσταση για το τι επικρατεί… Καμία διαμαρτυρία για τις μαφιόζικες πρακτικές των μπράβων. Της εγκληματικής συμμορίας που επιβάλλεται με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο σε κάθε τομέα της δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής. Ουδεμία αντίδραση στα φαινόμενα εκφοβισμού και απειλών κατά δημοσιογράφου. Ίσως έπρεπε να έχω πεθάνει, να έχω δολοφονηθεί για να ξυπνήσουν… Για να καταλάβουν ότι κάθε μέρα σκοτώνουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους και το επάγγελμά τους! Το λειτούργημα τους!
Αηδειάζω, δυστυχώς κυριολεκτικά, να τους ξανακούσω να φλυαρούν αδιαλείπτως περί δημοκρατίας, ελευθεροτυπίας και θεσμών. Αναγουλιάζω να τους ξανακούσω να ομιλούν για το οτιδήποτε, όλες και όλους αυτούς που χάνουν τη λαλιά τους, όταν ο «θεσμικός» υπόκοσμος στη χώρα βρυχάται…. Απειλή ότι έρχεται… και πως, σε κάθε περίπτωση, επειδή έχει λεφτά και «πιασμένους» τους πάντες, μπορεί να είναι πάντοτε ασύδοτος και εγκληματίας, ακόμη και αν δεν έχει τυπικά την εξουσία στα χέρια κάποιου ξεπεσμένου υπαλλήλου του… Όχι λοιπόν! Δεν είναι ανίκανοι. Ούτε ανήμποροι. Ούτε βολεμένοι. Δεν είναι καν ηλίθιοι. Είναι απλώς σιχαμεροί και απίστευτα επικίνδυνοι! Είναι πραγματικοί δούλοι της μεγάλης κακομοιριάς τους! Αξιοθρήνητοι ανθρωποειδείς υπάλληλοι…
