Στην Ελλάδα έχουμε τη συνήθεια να πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που ξεσπούν μικρής ή μεγαλύτερης έντασης επεισόδια μέσα και έξω από τα γήπεδα. Είτε θρηνούμε νεκρούς, όπως είχε συμβεί πριν από δέκα χρόνια με την υπόθεση Φιλόπουλου, είτε γινόμαστε μάρτυρες μαχαιρωμάτων, αντιδρούμε λες και γίνονται όλα πρώτη φορά. Όμως, η αλήθεια είναι πως ο εγχώριος αθλητισμός -και ειδικά το ποδόσφαιρο- έχει καταντήσει «άνδρο» καφρίλας. Η βία δείχνει να έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά στο αίμα και την ψυχοσύνθεση του οπαδού, που θα έλεγε κανείς ότι η μπάλα κατέχει μια μαγική ικανότητα να μετατρέπει τους πάντες σε σαρκοφάγα τέρατα. Πλέον, γινόμαστε μάρτυρες σε επεισόδια μεταξύ γονέων σε αγώνα μπάσκετ εφηβικών ομάδων κοριτσιών, τοπικά πρωταθλήματα, μέχρι και σε αγώνες e-sports.
Δείτε το βίντεο
Και αν σε όλα τα παραπάνω μπορεί κανείς να δει συμφέροντα επαγγελματικών ομάδων πίσω από τα όσα γίνονται, το βίντεο που παραθέτουμε θα τους διαψεύσει πανηγυρικά. Αυτό μας μεταφέρει σε έναν αγώνα 5×5 στην Αλίαρτο Βοιωτίας, τον οποίο παρακολουθούν αρκετοί φίλοι των παικτών της μίας ομάδας. Το πεντάλεπτο κλιπ ξεκινά με το γκολ και τους πανηγυρισμούς των «κόκκινων» που πυροδοτούν τις αντιδράσεις των αντιπάλων και της «κερκίδας» – δεν μπορούμε να διακρίνουμε αν ειπώθηκε ή έγινε κάτι. Κάποιοι από τους ποδοσφαιριστές πιάνονται στα χέρια και ξαφνικά, οι απ’ έξω αφηνιάζουν εκτοξεύοντας τη μία βρισιά μετά την άλλη, και ζητώντας «αίμα» από τους φίλους τους που συμμετέχουν στο παιχνίδι.
«Ρίχτου ρε», «βούλωσέ το», «βάλε τ’ αρχ*δια σου στον κώλο τώρα», «να τον σακατέψετε», «εσείς φταίτε, γαμ*στε τον, κάνει μια ώρα μαλακίες και δεν του έχετε σπάσει τα πόδια».
Αυτές είναι μερικές από τις ατάκες που μπορεί να ακούσει κανείς στο πεντάλεπτο απόσπασμα που ανέβηκε πριν λίγες μέρες στο YouTube. Αν αυτοί οι άνθρωποι αντιδρούν έτσι σε έναν αγώνα 5×5, φανταστείτε τι θα έκαναν σε ένα ντέρμπι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Στη συνέχεια, ο διαιτητής λήγει το παιχνίδι και κάπου εκεί ξεκινά ένας δεύτερος γύρος ύβρεων και ξύλου. Μάλιστα, το βίντεο τελειώνει με την εμπλοκή κάποιων ανθρώπων που δεν έχουν σχέση με τον αγώνα. Όπως και να ‘χει, το συγκεκριμένο σκηνικό -όπως και τα δεκάδες παρόμοια που αποτελούν καθημερινότητα στα γήπεδα 5×5- μας υπενθυμίζει πως, τελικά, μάλλον έχουμε το ποδόσφαιρο -και κατ’ επέκταση τον επαγγελματικό αθλητισμό- που μας αξίζει.
