Το πλέον γνωστό τηλεπαιχνίδι τέλειωσε. Ήμουν από αυτούς που δεν το έβλεπα μεν συστηματικά αλλά ούτε το απέφευγα(και να ήθελα δεν με άφηνε η μητέρα μου!).
Κάπου -κάπου και ειδικά στα αγωνίσματα και στους διαγωνισμούς όταν πλησίαζαν προς το τέλος το απολάμβανα.
Για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα πολύ να είναι ιδέα και παραγωγή Ελληνική αλλά η οικονομική πραγματικότητα άλλα λέει!
Τέλος πάντων αυτό δεν είναι το ζητούμενο.
Ούτε ειδικός είμαι ούτε θέλω να ασχοληθώ με αυτό καθ΄ εαυτό το παιχνίδι. Θα μείνω σε ένα τομέα που δυστυχώς είναι πια καθεστώς και έχει γίνει κανόνας στην κοινωνία μας.
Το βίωσαν δε πάρα πολλοί σ΄ αυτόν τον τόπο (και ο ίδιος προσωπικά).Τι εννοώ; Την πλάγια μέθοδος αναρρίχησης πολλών που διεκδικούν κάτι μια θέση ένα βραβείο. Την συνήθεια να μην κοιτάμε πως μπορούμε να νικήσουμε εμείς αλλά πως να εξοντώσουμε τους αντιπάλους! Και μάλιστα τους πιο δυνατούς. Μια αθηνοκεντρο-συνήθεια που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια εξαπλώθηκε σαν χολέρα έγινε καθεστώς στην χώρα μας.
Οι δήμαρχοι ,οι νομάρχες, οι βουλευτές οι προιστάμενοι. οι…οι… ασχολούνται άπειρες ώρες να εξοντώσουν τους πιθανούς αντιπάλους. Δεν κοιτούσαν ούτε κοιτούν πολλοί να βελτιωθούν οι ίδιοι να δημιουργήσουν,να σχεδιάσουν έργο αλλά πως θα διώξουν κάποιον άξιο και άρα πιθανό νικητή από το προσκήνιο.
Σε πολλά πανεπιστήμιά μας π.χ. δεν έψαχναν τους καλύτερους για να μείνει η έδρα στα παιδιά των καθηγητών. Στα σωματεία στις οργανώσεις στήνονταν και στήνονται ολόκληροι μηχανισμοί απογοήτευσης ή εξόντωσης κάποιου επίφοβου αντιπάλου.
Τα παραδείγματα πλείστα και ο καθένας μας γνωρίζει και θυμάται από το περιβάλλον που ζει πόσοι έπεσαν και πέφτουν θύματα αυτής της νοοτροπίας.
Μαθημένοι λοιπόν και δασκαλεμένοι οι διαγωνιζόμενοι του Survivor βλέποντας τον Ντάνο να έχει ικανότητες στράφηκαν όλοι εναντίον του. Προτεινόμενος και ξανά προτεινόμενος για να τον εξοντώσουν. Δεν σκέφτηκαν αυτοί πως θα γίνουν καλύτεροι, δυνατότεροι, ανθεκτικότεροι αλλά πως θα φύγει από την μέση ο ικανός. ΄
Ετσι ήξεραν έτσι έκαναν.
Στην συνείδηση του κόσμου αυτό δεν πέρασε. Αντέδρασε. Ευτυχώς.
Ο ίδιος δε πηγαίνοντας κόντρα στο σύστημα επιβραβεύτηκε. Δίνοντας παράλληλα ένα μήνυμα ότι κάποια στιγμή ίσως αποκατασταθεί η ιεραρχία και θα επιβραβεύονται αυτοί που πρέπει σ΄ αυτόν τον τόπο. Αρκεί να ξεφεύγει η κρίση από τους μηχανισμούς, την οικογενειοκρατία, τους κλειστούς κύκλους συμφερόντων.
Οι δε μηχανισμοί που σαν γάγγραινα έχουν γαντζωθεί στα κόμματα, στα πανεπιστήμια, στους δήμους, στο δημόσιο, στην κοινωνία μας θα αρχίσουν να το σκέφτονται ότι δεν αρκεί ή μάλλον δεν μπορείς να υπολογίζεις ότι θα βγάλεις τους ικανούς από την μέση για να επικρατήσεις εσύ γιατί ο κόσμος και η κοινωνία αντιδρά.
Να λοιπόν γιατί το παράδειγμα αυτού του σκιαθίτη μπορεί να βοηθήσει. Η λέξη πρότυπο είναι βαριά, χρειάζεται περαιτέρω αποδείξεις αλλά προς το παρόν το παράδειγμά του, θα βοηθήσει.
Άλλωστε και η νοοτροπία αυτή της εξαφάνισης των δυνατών μας χαντάκωσε! Καιρός δεν είναι να αλλάξει;
