Στο Λύκειο νομίζω δεν πήγα ποτέ στο σχολείο πριν τις 11, καμιά φορά 12 η ώρα. Στις Πανελλήνιες κλεινόμουν το βράδυ στο δωμάτιο μου να “διαβάσω” και μιλούσα μέχρι το πρωί στο τηλέφωνο με τον φίλο μου τον Βασίλη. Φυσικά και έγραψα χάλια, τελείωσα το Λύκειο με 12.1 και πέρασα σε ένα ΤΕΙ στην Καστοριά όπου επίσης κατάφερα να περάσω το 80% των μαθημάτων με σκονάκια, αντιγραφές και εξεταστικές με απίστευτα hangover.
Τα πτυχία μου στις γλώσσες, τα μετάλλια από εξωσχολικές δραστηριότητες και οι επιτυχίες σε σχολικούς διαγωνισμούς ήταν απλά κάτι βαρετό που έκαναν οι συμμαθητές μου. Αριστούχος στις κοπάνες, τις εξεγέρσεις και το σπάσιμο νεύρων των καθηγητών (συγγνώμη Διονύσης Καλαϊτζής & Amalia Skoura) και (δυστυχώς) στο κάψιμο των βιβλίων στο τέλος του χρόνου.
Δεν θα άλλαζα τίποτα από όλα αυτά. Τίποτα.
Πώς έφτασα εδώ; Ήμουν τυχερή; Σίγουρα. Αλλά όχι μόνο. Δεν λέω ότι τα πτυχία δεν είναι σημαντικά. Λέω απλά ότι δεν είναι απαραιτήτως αναγκαία. Μην αγχώνεστε. Μην τους αγχώνετε. Μην τους προσθέτετε επιπλέον βάρος από αυτό που ήδη κουβαλούν. Αφήστε τους να τραβήξουν τον δρόμο τους. Αν θα είναι επιτυχημένος ή όχι, δεν εξαρτάται από τις Πανελλαδικές εξετάσεις που ξεκινούν σήμερα. Εξαρτάται κυρίως από το τι άνθρωποι θα επιλέξουν να είναι στον σημερινό σκατένιο κόσμο μας.
