Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας με εξαίρεση τους κατέχοντες( ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας) είναι τραγική.
Ίσως λιγότερο τραγική από το τραγικότατο πολιτικό προσωπικό που μας εκπροσωπεί. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συναγωνίζονται η μία την άλλη σε λάθη( με την κυβέρνηση φυσικά να έχει το
μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης) με αποτέλεσμα την φτωχοποίηση σχεδόν του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας .
Μιας κοινωνίας που είχε στηρίξει τις ελπίδες της στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και οι όποιες ελπίδες έγιναν άνθρακας πολύ γρήγορα!!
Το σκίσιμο των μνημονίων έγινε πολύ γρήγορα νέο μνημόνιο, το μνημόνιο μιας υποτιθέμενης αριστερής κυβέρνησης, το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος έγινε εν ριπή οφθαλμού ΝΑΙ.
Και τώρα 2 χρόνια μετά δίνει γη και ύδωρ στους δανειστές για να κλείσει η αξιολόγηση που θα φτωχοποιήσει ακόμα περισσότερο τον κόσμο .
Τι να πρωτοπεί κανείς;
Να μιλήσει για το αφορολόγητο σκέφτονται να το κατεβάσουν στις 5.000 ευρώ και που αν γίνει αυτό θα ισοδυναμεί με μία σύνταξη κομμένη ακόμα.
Να μιλήσει για το νέο ασφαλιστικό που ετοιμάζουν και θα είναι 14η περικοπή των συντάξεων στα χρόνια του μνημονίου;
Να μιλήσει για το ξεπούλημα των ενεργειακών πόρων της πατρίδας μας;
Να μιλήσει για την εκ του ΟΑΣΑ και του ΣΕβ κατευθυνόμενη παιδεία μας;
Ταυτόχρονα η αξιωματική αντιπολίτευση αντί να ασκεί πραγματική αντιπολίτευση με γνώμονα το συμφέρον του τόπου ταυτίζεται με τους δανειστές. Όχι πως δεν το περιμέναμε αλλά έχει χαθεί κάθε ίχνος κοινωνικής πολιτικής σε αυτή την παράταξη που που ένα κομμάτι της αυτοαποκαλείται λαϊκή δεξιά. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός είναι η σημαία της.
Και εμείς τι κάνουμε; Βλέπουμε τα τρένα να περνούν;
Συγνώμη ήθελα να πω, βλέπουμε τα μνημόνια να περνούν.
Νομίζω πως, αν τα κινήματα των πλατειών, τα κινήματα των αγανακτισμένων, δεν ξαναβγούν στο δρόμο, θα συνεχίσουν τα μνημόνια να περνούν .
Είναι καιρός οι συλλογικότητες να μπουν μπροστά έτσι ώστε το τραγικό πολιτικό προσωπικό να καταλάβει, ότι η κοινωνία δεν ανέχεται άλλο παιχνίδι στην πλάτη της, υπέρ των τραπεζών και των πολυεθνικών εταιρειών και υπέρ των πλουσίων που γίνονται πλουσιότεροι.
Κώστας Χατζηφωτιάδης
