Η παραλία ναυάγιο, η πιο γνωστή παραλία της Ζακύνθου, είναι δημιούργημα μιας ιδιοτροποίας της φύσης και ενός ναυτικού ατυχήματος υπό μυθιστορηματικές συνθήκες. Η ιδιοτροπία της φύσης είναι οι σεισμογενείς δυτικές ακτές της Ζακύνθου και τα βαθιά νερά του Ιόνιου πελάγους που τις σμιλεύουν αιώνες τώρα. Όσο για το ίδιο το σκουριασμένο πλοίο; Ακόμα μάχονται το Δημόσιο και οι φερόμενοι ιδιοκτήτες του για την κυριότητα του σκάφους. Την περασμένη εβδομάδα μάλιστα συζητήθηκε στο Ειρηνοδικείο της Ζακύνθου η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσε η κόρη του φερόμενου ως ιδιοκτήτη και δικηγόρος Ελένη Σουλάνη.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στον Δήμο Ζακύνθου και στην οικογένεια Σουλάνη έχει εξελιχθεί σε πολύμηνη «ναυμαχία», με αφορμή την κυριότητα του ναυαγίου. Η οικογένεια Σουλάνη διεκδικεί την κυριότητα του γνωστού αξιοθέατου της Ζακύνθου. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες της Real News, την περασμένη Τρίτη συζητήθηκε στο Ειρηνοδικείο της Ζακύνθου η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσε η κόρη του φερόμενου ως ιδιοκτήτη και δικηγόρος Ελένη Σουλάνη, με την οποία ζητά να απαγορευτεί κάθε μορφής επέμβαση στο κουφάρι του πλοίου χωρίς την έγκριση του πλοιοκτήτη. «Το κουφάρι ανήκει στους ιδιοκτήτες του» δηλώνει εμφατικά, μιλώντας στη Real News η κα Σουλάνη, απαντώντας μετά από 37 χρόνια στο ερώτημα «ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες του πλέον διάσημου ναυαγίου».
Από την πλευρά του ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Νίκος Τσίπηρας περνά στην αντεπίθεση και απαντώντας στη νεαρή δικηγόρο δηλώνει: «Το εγκαταλείψατε πριν από πολλά χρόνια. Τώρα το πλοίο ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο και στη Ζάκυνθο». «Ακόμη και ο πιο αδαής δεν θα μπορούσε να πιστέψει πως ένας κάτοχος μίας τέτοιας ιδιοκτησίας θα παρέμενε αμέτοχος τη στιγμή που κάποιος τρίτος, μη ιδιοκτήτης, θα επενέβαινε με πράξεις νομής στην περιουσία του. Το ναυάγιο ανήκει στους ιδιοκτήτες του τονίζει».
Σημειώνεται ότι η διαμάχη ξεκίνησε όταν τον περασμένο Μάιο ο Δήμος Ζακύνθου αποφάσισε να συνεργαστεί με τον ΤΕΙ Ιονίων Νήσων για την έναρξη εργασιών συντήρησης στο ναυαγισμένο κουφάρι του φορτηγού πλοίου «Παναγιώτης», με σκοπό την προστασία των τουριστών της περιοχής. Προτού όμως ξεκινήσουν οι εργασίες, οι αρμόδιοι φορείς έλαβαν το εξώδικο. Όσο για τους ισχυρισμούς από τους αρμόδιους φορείς του νησιού βάσει των οποίων το πλοίο «Παναγιώτης» είναι ένα κατασχεμένο πλοίο από το κράτος η κυρία Σουλάνη αναφέρει: «Είναι αναληθείς και δεν προκύπτουν από κανένα δημόσιο βιβλίο».
Σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται η ίδια, ο πατέρας της ασχολείτο πολλά χρόνια με τον χώρο της ναυτιλίας και κατείχε πολλές πλοιοκτησίες από το 1959, ενώ «ποτέ δεν αδράνησε για την ιδιοκτησία του» καθώς «επισκεπτόταν το πλοίο αυτός και συνεργάτες του, καθαρίζοντάς το και επιβλέποντάς το».
Η ιστορία του MV “Panayiotis” (No 4512 of Piraeus)
Πρόκειται για το εμπορικό πλοίο Παναγιώτης, που στις 30 Σεπτεμβρίου 1982 με παράνομο φορτίο κούτες με αφορολόγητα τσιγάρα, προσάραξε στην συγκεκριμένη παραλία. Ο μοναδικός αυτός συνδυασμός της ανέγγιχτης από το ανθρώπινο χέρι παραλίας με το σκουριασμένο σκαρί στο μέσον της δημιούργησε το πιο πολυφωτογραφημένο θέμα στην Ζάκυνθο. Το πλοίο “Παναγιώτης” ανήκε σε έναν Κεφαλονίτη, ονόματι Χαράλαμπο Κομποθέκλα και μετέφερε λαθραία τσιγάρα, που παραλάμβανε από λιμάνια της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας, τα οποία μεταφόρτωνε σε μικρά ταχύπλοα πλοιάρια με προορισμό τη γειτονική μας Ιταλία. Καπετάνιος και πλήρωμα ήταν επίσης από την Κεφαλονιά, ενώ το παράνομο φορτίο συνόδευαν κάθε φορά και δύο Ιταλοί λαθρέμποροι, οι οποίοι και επέβλεπαν την παράδοση. Το “ναυάγιο” ξεκίνησε από πειρατεία.
Καπετάνιος και πλήρωμα συνέλαβαν τους Ιταλούς συνοδούς του φορτίου, τους έκλεισαν σε μια καμπίνα και αφού συνεννοήθηκαν με διαφορετικούς μεσολαβητές, αποφάσισαν να πουλήσουν για λογαριασμό τους το παράνομο εμπόρευμα. Οδήγησαν το πλοίο στο σημείο που γνωρίζουμε, τον όρμο του “Σπυριλή”, και περίμεναν. Λόγω όμως των κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν, προσάραξαν στα αβαθή του όρμου. Άρχισαν τότε να ξεφορτώνουν στη μικρή αμμουδιά τις κούτες με τα τσιγάρα, μήπως και κατορθώσουν και αποκολλήσουν το σκάφος. Όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν, δεν μπόρεσαν να τα καταφέρουν, ενώ παράλληλα αρκετές κούτες με τσιγάρα παρασύρθηκαν από τα κύματα, με αποτέλεσμα να εκβραστούν στη γύρω περιοχή. Στη συνέχεια, οι ναυτικοί του πλοίου, αφού ελευθέρωσαν τους δύο Ιταλούς, το εγκατέλειψαν και σκαρφαλώνοντας την απόκρημνη πλαγιά βρήκαν τρόπο να φθάσουν στην πόλη της Ζακύνθου.
Στο μεταξύ και, αφού είχε πλέον ξημερώσει, οι κάτοικοι των Βολιμών είδαν τα επιπλεόντα τσιγάρα στη θάλασσα και άρχισαν να τα μαζεύουν και να τα μεταφέρουν στα χωριά τους. Πρέπει να αναφερθεί ότι τα πακέτα ήταν με τέτοιο τρόπο συσκευασμένα, ώστε να μη καταστρέφεται το περιεχόμενό τους από το θαλασσινό νερό, αν για κάποιο λόγο κατέληγαν στη θάλασσα. Αποθήκευσαν τα τσιγάρα λοιπόν όπου μπορούσαν, σε αποθήκες, κατοικίες, φούρνους, στάβλους, λινούς. Σαν μαθεύτηκε το γεγονός από τις Αρχές, οι ναυτικοί συνελήφθησαν και ύστερα από έρευνες εντοπίστηκαν και τα τσιγάρα στα σπίτια των χωρικών, και από εκεί μεταφέρθηκαν στο τελωνείο του νησιού. Αργότερα ακολούθησε δίκη, όπου καταδικάστηκαν ο πλοιοκτήτης και οι πειρατές – λαθρέμποροι, τα δε τσιγάρα πουλήθηκαν σε πλειστηριασμό και οι Ιταλοί απελάθηκαν στην πατρίδα τους.
Ακολούθησε στη συνέχεια η λεηλασία του πλοίου. Όποιος ήθελε, πήγαινε στο προσαραγμένο πλοίο και αποσπούσε ό,τι μπορούσε να μεταφερθεί από αυτό. Τα πάντα έγιναν φύλλο και φτερό. Έμεινε σκέτο κουφάρι, να χτυπιέται από τον αγέρα, να σκουριάζει και να κατατρώγεται από την αλμύρα του θαλασσόνερου. Παράλληλα, τα κύματα συσσώρευαν σιγά σιγά όλο και περισσότερα βότσαλα μεγαλώνοντας την σπιάντσα και αποκόβοντας την επαφή του πλοίου με τη θάλασσα. Κάπου εκεί τραβήχτηκαν και οι πρώτες φωτογραφίες και φανερώθηκε στους πολλούς η ομορφιά του τοπίου. Η ομορφιά εκείνη, που είχε γενναιόδωρα χαρίσει η Ζακυνθινή φύση, και την προσδιόριζε πληθωρικά μια εικόνα γεμάτη από φως και χρώμα. Με την ανάπτυξη του τουρισμού και με δεδομένη την ύπαρξη των σπηλαίων της περιοχής, που ήταν γνωστά από τα παλαιότερα χρόνια, εντάξανε οι βαρκάρηδες και την επίσκεψη στον όρμο του ναυαγίου, όπως πλέον ονομάστηκε ο όρμος του Σπυριλή.
