“Η βία κατά των γυναικών, φαινόμενο τόσο παλιό όσο και οι πατριαρχικές μας κοινωνίες, αναγνωρίστηκε ως κοινωνικό πρόβλημα, έγινε «ορατή», μόλις τις τελευταίες δεκαετίες χάρη στις έρευνες και τους αγώνες των φεμινιστριών. Τα αίτιά της συνδέονται άμεσα με την ανισότητα που υπάρχει μεταξύ γυναικών και ανδρών, καθώς και τις κοινωνικο – οικονομικές δομές εξουσίας, τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής, γεγονός που διαμορφώνει ένα κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο γίνεται αποδεκτή. Η βία, αλλά και η απειλή της βίας, αποτελούν σημαντικό μέσο κοινωνικού ελέγχου. Ως φαινόμενο μοναδικής ιστορικής αντοχής λειτουργεί και αναπαράγεται με τη συμβολή ιδεολογημάτων, θεσμών και μηχανισμών, με πρώτον αυτόν της οικογένειας, καθοριστικού παράγοντα αναπαραγωγής του πλέγματος των κυρίαρχων αξιών της κοινωνίας. Όσο για τα ιδεολογήματα και τους μύθους που το περιβάλλουν και που συχνά θέλουν τα θύματα και όχι οι δράστες της να φέρουν την ευθύνη της, αφομοιώνονται πρόθυμα από τα μέλη της κοινωνίας και διαμορφώνουν συλλογική συνείδηση αποδοχής και ανοχής της βίας κατά των γυναικών.
Ωστόσο η 25η Νοεμβρίου του 2016 μας θυμίζει ειδικότερα τη βία εναντίον των γυναικών που προκύπτει στη διάρκεια των ενόπλων συγκρούσεων. Στον πόλεμο είναι οι γυναίκες και τα κορίτσια αυτές υφίστανται τις βαρύτερες συνέπειες, εξαιτίας του φύλου τους και της θέσης τους στην κοινωνία. Οι γυναίκες βιάζονται συστηματικά, γίνονται αντικείμενα σεξουαλικής δουλείας και εξαναγκαστικής εγκυμοσύνης ή στείρωσης ανάλογα με τις περιστάσεις, ενώ πολλές φορές αυτού του είδους η βία προστίθεται στο δράμα της προσφυγιάς. Από πολλούς διεθνείς οργανισμούς γίνονται καταγγελίες για σεξουαλική βία, παρενόχληση, βιασμούς, ή περιπτώσεις αναγκαστικών γάμων για να μειωθεί το κόστος του ταξιδιού η για να εξασφαλιστούν βασικά αγαθά επιβίωσης. Ιδιαίτερα ευάλωτες είναι οι γυναίκες πρόσφυγες που ταξιδεύουν μόνες ή με παιδιά. Γι΄ αυτό οι χώρες υποδοχής επιβάλλεται να διαθέτουν στα κέντρα υποδοχής, ξεχωριστούς χώρους για τις γυναίκες που ταξιδεύουν μόνες ή με παιδιά καθώς και για τα ασυνόδευτα παιδιά. Και να διευκολύνουν με κάθε μέσον τη δυνατότητα αυτών των γυναικών να καταγγέλλουν τις εναντίον τους σεξουαλικές επιθέσεις.
Εμείς οι γυναίκες του ΣΥΡΙΖΑ στεκόμαστε στο πλευρό των θυμάτων κάθε μορφής έμφυλης βίας και απέναντι σε κάθε είδος βίας που υπονομεύει τα δικαιώματα των γυναικών. Θεωρούμε θετικό το ότι εν μέσω οικονομικής κρίσης η κυβέρνηση εξασφάλισε τη συνέχιση της λειτουργίας του δικτύου δομών για την πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών (γραμμή SOS, συμβουλευτικά κέντρα, ξενώνες φιλοξενίας), όπως και το ότι άνοιξαν οι δομές στις γυναίκες πρόσφυγες-θύματα της βίας. Εξακολουθεί να παραμένει, όμως, άγνωστη στις περισσότερες γυναίκες η δυνατότητα στήριξής τους από αυτές τις δομές και γι΄ αυτό θα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες για να γίνει ευρέως γνωστή η λειτουργία των κέντρων.
Θεωρούμε άμεσης προτεραιότητας την κατάθεση και ψήφιση από τη βουλή του νομοσχεδίου για την πραγματική Ισότητα των Φύλων και την ολοκλήρωση του νομοσχεδίου που ενσωματώνει τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών (Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης) στο εθνικό μας δίκαιο και την επικύρωση του από τη Βουλή. Ζητάμε, τέλος, την παραδειγματική τιμωρία όσων εμπλέκονται στη διακίνηση και εμπορία γυναικών και ανηλίκων και τη θέσπιση της δίωξης των χρηστών των υπηρεσιών που συνδέονται με αυτήν”.
