Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι συμβαίνει στην Καστοριά και όλα πάνε ανάποδα. Εδώ προτεραιότητα έχει το politically correct με την ακραία του και υπερβολική μορφή, εκεί δηλαδή που η ουσία δεν έχει καμία αξία σε σχέση με το θεαθήναι. Η Καστοριά πολλές φορές είναι τυπολάτρης στα κόκκινα. Της αρέσει η σοβαροφάνεια αλλά όχι η σοβαρότητα. Η γραφειοκρατεία είναι τοπική θεότης και οι εκπρόσωποι της κορδωμένοι λόρδοι που δημεύουν την ψυχή μας. Μπορεί κατά λάθος να βρεις τη λύση αλλά δεν έχει σημασία που τη βρήκες αλλά το ότι τη βρήκες κατά λάθος (αφού δεν ήσουν ικανός να τη βρεις χωρίς αυτό το τυχαίο λάθος!)
Έτσι και εδώ, στην υπόθεση των φαναριών που μοιάζει να διεκδικεί τα πρωτεία από την Κουμπελίδικη ως σημείο αναφοράς για την πόλη, τα πράγματα κυλούν με τον…Καστοριανό τρόπο. Τόσο πολύ χαρακτηριστική είναι η ιστορία αυτή για τη μικρή μας πόλη που μπορεί άνετα να την ονομάσει κανείς «το χωριό των φαναριών» κατά το «τα παιδιά των φαναριών». Είμαστε ώρες – ώρες αν το καλοσκεφτείς για λύπηση…Σαν εκείνα τα παιδιά. Χωρίς ορίζοντες, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ελπίδα. Καμιά ελπίδα!
Τόσο καιρό που ήταν χαλασμένα τα φανάρια, οι περισσότεροι κάτοικοι-οδηγοί αντιλήφθηκαν ότι η κυκλοφορία γίνεται πιο εύκολα χωρίς αυτά. Πιο μεγάλη έρευνα και μελέτη δεν θα μπορούσε να γίνει. Κι όμως οι αρμόδιοι έγραψαν για ακόμη μια φορά στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το όποιο λογικό και πραγματικό συμπέρασμα βγήκε από τη βλάβη η οποία σταμάτησε κάποια στιγμή στο παρελθόν τον Γρηγόρη και τον Σταμάτη της νομαρχίας.
Τώρα βρέθηκαν τα κονδύλια, κάποιοι τεχνικοί είναι χαρούμενοι που έκαναν δουλειά και από σήμερα οι Καστοριανοί θα μπορούνε να μετράνε σταγόνα – σταγόνα τη ζημιά:
Κάθε λεπτό καθυστέρησης (χωρίς κανέναν απολύτως λόγο) στη τεχνητή διακοπή της κυκλοφορίας με κόκκινο, σημαίνει τσάμπα καύσιμα. Τσάμπα χάσιμο χρόνου από οποιαδήποτε εργασία. Τσάμπα ψυχολογικό κόστος άρα χάσιμο από το επίπεδο ποιότητας ζωής που είναι ένα από τα λίγα πλεονεκτήματα τα οποία απολαμβάνει κανείς όταν επιλέξει να ζήσει εδώ αντι σε μία μεγαλούπολη, κ.α.
Και μη μου πει κάποιος «έλα μωρέ πως κάνεις έτσι για λίγα λεπτά!» γιατί θα του απαντήσω ότι κάνει λάθος.
1ον) Πρόκειται για τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ προσωπικά λεπτά που δεν επιτρέπω σε κανέναν ανόητο που κυβερνά να μου τα κλέβει σαν τον λωποδύτη του κοινού ποινικού μητρώου στην εποχή της ταχύτητας. Ομολογώ ότι δεν θα είχα πρόβλημα αν αυτό συνέβαινε το 1892. Τότε θα ένοιθα αλλιώς…
2ον) Αν τα συγκεντρώσουμε όλα αυτά τα λεπτά σε όλη μου τη ζωή, θα γίνουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο νούμερο που μου επέβαλαν κάποια… νούμερα.
3ον) Αν υπολογίσουμε όλα τα λεπτά της τεχνητής και χωρίς λόγο καθυστέρησης (επαναλαμβάνω), όλων των πολιτών της περιοχής για όλη τη ζωή τους τότε μπορούμε να έχουμε ένα τέλειο έγκλημα!
ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΚΛΕΦΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ;
Καλησπέρα σας και ραντεβού στο πιο ζαβό σημείο της πόλης. Το μνημείο ανικανότητας και υποκρισίας των αρμοδίων, τα φανάρια της νομαρχίας. Εκεί όπου από σήμερα θα κοιτιόμαστε όλοι μέσα από τα παρπρίζ μας με το ερωτηματικό να είναι ζωγραφισμένο στα μάτια μας: Μα γιατί σταματήσαμε αφού δεν υπάρχει λόγος;
Υ/Γ Δεν προσπερνώ το όποιο πρόβλημα δημιουργούσε στους πεζούς η βλάβη των φαναριών, αλλά χωρίς να είμαι ειδικός πιστεύω ότι σίγουρα ένας συγκοινωνιολόγος έχει να προτείνει πολλά, σωστά και διαφορετικά πράγματα πέραν της εύκολης πλην άχρηστης λύση της λειτουργίας των φαναριών. Ένα από αυτά είναι η περιβόητη δημιουργία κόμβου η οποία όμως συνδυάζεται από τους βιρτουόζους γραφειοκράτες μας, με το γνωστό αλλά διάσημο ρητό «Τα ζώα μου αργά»
Τα πρώτα σχόλια στο facebook εμφανίστηκαν από τα πρώτα λεπτά της ιστορικής και συγκινητικής επαναλειτουργίας.
Πέτρος Σμιξιώτης
