Απάντηση του Πάνου Κεπαπτσόγλου στην Εφημερίδα των Συντακτών για την πολιτική κηδεία στο κοιμητήριο του Άργους

Αλγεινή εντύπωση και αισθήματα δυσάρεστης έκπληξης προκάλεσε το δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών της 13^ης Ιουνίου 2016, που υπογράφει ο κ. Δημήτρης Τερζής, σχετικά με πολιτική κηδεία που τελέστηκε στα κοιμητήρια του Δήμου Άργους Ορεστικού την 25^ηΜαΐου 2016.

Δυστυχώς το δημοσίευμα βρίθει ανακριβειών, με τις οποίες γίνεται προσπάθεια από τον εν λόγω συντάκτη να κατασκευαστεί μία εικόνα αναχρονισμού, όσο αφορά στην επιλογή ιδιαίτερου χώρου ταφής εντός των κοιμητηρίων, για θανόντες οι οποίοι δηλώνουν αλλόδοξοι, αλλόθρησκοι ή άνευ θρησκεύματος, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Και εξηγούμαστε:

1. Ο προαναφερόμενος δημοσιογράφος κάνει λόγο για «γραφειοκρατικές τυπικότητες» από μέρους των υπηρεσιών του Δήμου, που όρισαν τον ιδιαίτερο χώρο ταφής. Στο σημείο αυτό όμως είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώσουμε ότι ο Δήμος και οι υπηρεσίες του εγκαλούνται (!) για την τήρηση του νόμου, σύμφωνα με τον οποίο επελέγη ο ιδιαίτερος χώρος. Ο κανονισμός των κοιμητηρίων δεν καταρτίζεται σύμφωνα με τις υποκειμενικές περί του ζητήματος απόψεις των εκάστοτε δημοτικών αρχών. Υποχρεωτικά ακολουθεί την ισχύουσα νομοθεσία, σύμφωνα με την οποία όντως επιλέγεται ιδιαίτερος χώρος ταφής για μη Ορθόδοξους Χριστιανούς θανόντες.
2. Το δημοσίευμα αναφέρει ότι «οι δημοτικές υπηρεσίες δεν έχουν φροντίσει να εφαρμόσουν ακόμα τον νόμο 4368/2016 (έχει ψηφιστεί από τον Φεβρουάριο) που προβλέπει ότι η  “επιλογή του τόπου ενταφιασμού αποτελεί δικαίωμα του προσώπου”. Η συγκεκριμένη αιτίαση δεν στοιχειοθετεί επιχείρημα εναντίον αυτού που τελικά οι υπηρεσίες του Δήμου ορθώς έπραξαν· διότι ο νόμος αναφέρεται στην επιλογή του τόπου, που στη συγκεκριμένη περίπτωση έγινε απόλυτα σεβαστή, και μάλιστα χωρίς ο Δήμος να αγκυλωθεί σε νομικές τυπικότητες, καθώς η επιλογή του τόπου ταφής, εν προκειμένω τα κοιμητήρια του Δήμου Άργους Ορεστικού, δεν ορίστηκαν από τον θανόντα με συμβολαιογραφική πράξη, όπως και πάλι ο νόμος του 2016 ρητά ορίζει.
3. Η έλλειψη συμβολαιογραφικής πράξης που θα όριζε τον τόπο και τρόπο της ταφής δικαιολογείται από τον κ. Τερζή λόγω του «αιφνίδιου» θανάτου. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι ο θανών δεν ετελεύτησε αιφνιδίως αλλά μετά από μακρά μάχη με την επάρατο. Είναι αυτονόητο ότι οποιοσδήποτε επιθυμεί πολιτική κηδεία φροντίζει εγκαίρως να δηλώσει την επιθυμία του αυτή, όπως ο νόμος ορίζει. Η δυνατότητα αυτή, στην περίπτωση του μακαριστού συμπολίτη μας, δεν εκφράστηκε από τον ίδιο, αν και η φύση και ο χρόνος της ασθένειάς του τού έδιναν αυτή την ευκαιρία. Παρ’ όλα αυτά ο Δήμος  ουδέποτε προέβαλε την παράλειψη της συμβολαιογραφικής πράξης ως αιτία για τη μη ικανοποίηση του αιτήματος της πολιτικής κηδείας.
4. Όσον αφορά στην προϋπόθεση της σύμφωνης γνώμης της οικείας Μητρόπολης για τον χώρο ταφής μη Ορθοδόξων θα πρέπει να ειπωθεί ότι αν είναι «αναχρονιστική» αυτό το επιβάλλει ένας αναχρονιστικός νόμος, για τον οποίο ο κ. Τερζής δεν υποδεικνύει με ποιον προοδευτικό τρόπο θα ανατρέψει ένας Δήμος. Τα βέλη περί αναχρονισμού μάλλον θα πρέπει να στραφούν σε αυτούς που νομοθετούν και όχι σε αυτούς που καλούνται να εφαρμόσουν τους νόμους.
   1. Το αίτημα εκταφής συγγενούς του θανόντος από την αδελφή του εκλιπόντος αντιμετωπίζεται από τον κ. Τερζή και πάλι με διάθεση σκωπτική, επιρρίπτοντας στον Δήμο εμμέσως την μομφή του νομικισμού. Πόσος νομικισμός όμως και γραφειοκρατική τυπολατρία χωρούν στη μη αποδοχή μίας αίτησης, η οποία εστάλη ανυπόγραφη και από πρόσωπο αναρμόδιο προς τούτο; Και στο σημείο αυτό η πληροφορία του συντάκτη είναι ανακριβής, διότι ουδέποτε περιήλθε στον Δήμο το αίτημα εκταφής υπογεγραμμένο από την αδελφή του εκλιπόντος.

Ως εκ τούτων, το μόνο που έχουμε να σχολιάσουμε είναι η απορία μας για την προχειρότητα -το λιγότερο- με την οποία αντιμετωπίστηκε ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα. Στην εκπεφρασμένη λύπη για την απώλεια του συμπολίτη μας προστέθηκε, με ευθύνη άλλων, και η λύπη μας για την παντελώς ανεπέρειστη κατασκευή μίας υπόθεσης που τελικώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ελπίζουμε ότι η παράθεση πληροφοριών, που δεν διασταυρώνονται όπως η δημοσιογραφική δεοντολογία επιτάσσει, δεν θα αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση τη δημοσίευση της είδησης εν γένει, η οποία είναι και πρέπει να παραμείνει η πηγή της δημοκρατίας.

Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός της άρνησης που εξέφρασαν -επικαλούμενες γραφειοκρατικές τυπικότητες- να θαφτεί ο αγωνιστής της Αριστεράς, Παναγιώτης Παπαδάκης, στον τάφο που διατηρεί η οικογένειά του και του εξοβελισμού του σε «ειδικό χώρο» -απομονωμένο ουσιαστικά- του κοιμητηρίου, εκεί όπου καταλήγουν οι άθεοι, οι αλλόθρησκοι και γενικότερα οι… κατατρεγμένοι.