Ρε συ Δημήτρη, το λεγες και μόνος σου πάντα: «Τουλάχιστον ο Σμιξιώτης ότι έχει να πει το λέει μπροστά μου» ! Τώρα γιατί ρε φίλε το κάνεις αυτό; Που να σε βρώ για να σου τα πω; Το 3, 2, 1 πάμε, εγώ δεν σου το έλεγα κάθε φορά που ξεκινούσες με το «καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι»; Τώρα πως κίνησες χωρίς να σου δώσει σινιάλο κανείς μας; Για που το βαλες ρε αγόρι μου;
Ήρθες ένα απόγευμα στα γραφεία του FLASH όταν αυτά ήταν ακόμη στην Καστοριά στη Γράμμου 71β. Πίσω μου έβλεπες τη λίμνη που κυμάτιζε στο βάθος και μιλώντας μου για τα δικά σου κύματα που σε ταξίδεψαν μέχρι το σημείο της πρώτης μας συνάντησης, εγώ έβλεπα στα δικά σου μάτια τη ταραγμένη θάλασσα που κινούσες με τη ψυχή και το ανήσυχο πνεύμα σου. Μου είπες την ιστορία σου και προσφέρθηκες για δουλειά στο λογιστήριο ενημερώνοντας με για τη σχέση σου με τα οικονομικά. Από όλη την κουβέντα όμως εγώ έβγαλα άλλα συμπεράσματα… Εσύ μιλούσες και γω σχεδίαζα…Είχες εικόνα, πρόσωπο, ευγλωττία και απίστευτη σπίθα στο βλέμμα. Σπίθα που μεταδίδονταν στα μάτια σου, σαν αυτά να ήταν οθόνες που προέβαλαν εικόνα μέσα από την καρδιά σου. Είχες να πεις κάτι για όποιο θέμα κι αν ανοίγαμε κουβέντα. Και αν μη τι άλλο, μου άνοιγες την όρεξη να ακούσω κι άλλα…
«Όχι Δημήτρη, δεν ήρθες για λογιστής το ξέρεις. Δημοσιογράφος θα γίνεις» σου είπα… Με αφοπλιστική ευγένεια και ταπεινότητα που ταυτόχρονα πάλευε με την ένταση της ορμής σου για την πυρά της πρώτης γραμμής, μου είπες ότι είχες κάνει κάτι δοκιμαστικά στην ΕΡΤ3 αλλά φοβόσουν ότι θα χρειαζόσουν βοήθεια. «Άστο πάνω μου» σου είπα…
Θυμάσαι πόσα ξενύχτια περάσαμε μέχρι να φύγει και ο τελευταίος υπάλληλος από το πλατό για να συνεχίσουμε μόνοι μας τα δοκιμαστικά μέχρι αργά; Θυμάσαι με πόσο πείσμα εγώ ούρλιαζα μέσα από το control και πόσες αντοχές δοκίμαζες και συ μέχρι να βγάλουμε το πρώτο σου ζωντανό δελτίο; Και ναι, ήσουν πλέον παρουσιαστής του FLASH tv! Μέρα με τη μέρα αυτό σε συνέπαιρνε, μέρα με τη μέρα δικαιωνόμουν και γω για την επιμονή μου να σου δείξω το δρόμο που πίστευα ότι μπορούσες να τον τρέξεις και στο διάβα σου να αφήνεις φωτιές!
Και το κανες ρε θηρίο! Το πέτυχες… Έκανες περήφανο εμένα και την ομάδα σου! Αλύγιστος, αντισυμβατικός, προκλητικός, ανεξάρτητος, αταξινόμητος, λαμπερός, πιστός και «αρσενικός» με μπέσα στις χειραψίες. Πίστεψα εγώ σε σένα και συ σε μένα! Εγώ από το μετερίζι του υπεύθυνου προγράμματος και προσωπικός σου «βασανιστής» προκειμένου να βγάλω από μέσα σου όλο τον πλούτο που είδα στα κύματα που αντικατοπτρίζονταν στα μάτια σου από την πρώτη μας συνάντηση, ένοιωθα πλέον εκείνη την μαγική, σχεδόν θεϊκή ψευδαίσθηση ότι δημιουργούσα! Το «προϊόν» που παρήγαγε τότε το κανάλι με σένα μπροστά στο autocue, έκανε θραύση! Οι συνάδελφοι σου, εντός και εκτός καναλιού σε αμφισβήτησαν. Φόβησε πολλούς το νέο φρούτο που μοίρασες στον κόσμο μέσα από το γυαλί… Οι δικοί μας σε συμπάθησαν έστω και αργά. Οι άλλοι ηρέμησαν αργότερα… Όταν με δικές σου επιλογές που ο μόνος που μπορεί να κρίνει είναι ο θεός και εσύ, τα παράτησες… Άλλαξες δρόμο επειδή εν μέρει σε ανάγκασαν να το κάνεις πράγματα, καταστάσεις και άνθρωποι που πάλι δεν θα αναφέρω σε αυτή μας τη κουβέντα.. Έτσι κι αλλιώς σε σένα μιλάω και εσύ τα ξέρεις όλα…
Όλοι όσοι θα μιλήσουν για σένα θα προσπαθήσουν να βρουν κομψό τρόπο πια, για να πουν ότι ήσουν ανακατωσούρας, ιδιαίτερος. Ναι κάτι τέτοιο θα το πω και γω, ήσουν ιδιαίτερος. Αν δεν ήσουν, δεν θα «πόνταρα» σε σένα… Δεν λειτουργούσες σε πλήρη ηρεμία, ήθελες ένταση, φασαρία, πρόκληση, εναλλακτική οπτική. Σε εκνεύριζε το στάνταρ, το καθωσπρέπει, το κατεστημένο…Ιδιαίτερος…Άλλωστε κάθε δυνατός έχει και την ρετσινιά του…
Στη διάρκεια της συνεργασίας και της φιλίας μας, δεν δίσταζες να δοκιμάζεις και τις δικές μου αντοχές με στρίμωγμα κατ εξακολούθηση για θέματα που πίστευες ότι έπρεπε να το πάμε πιο πέρα, να ανεβάσουμε κι άλλο στροφές… Είχες πειστεί ότι είμαστε άτρωτοι πια… Ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο… Πόσο στα όρια με έφτανες με την ολοένα και αυξανόμενη εμμονή σου για περισσότερα και καλύτερα αποτελέσματα σε όλα τα επίπεδα. Από κάποια στιγμή και μετά αδυνατώντας να σου δώσω υψηλότερο Level και μεγαλύτερο γήπεδο να «παίξεις» με έκανες να αισθανθώ ακόμη πιο περιορισμένος (οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν τα όρια της περιφερειακής τηλεόρασης, τον ανταρτοπόλεμο των ωραρίων και των «πατεντών» για να παράγεται αξιοπρεπής εικόνα εκπομπής – και δεν μιλώ μόνο για τα τεχνικά).
Ώρες ώρες, με έκανες να αισθάνομαι απίστευτα έντονα σαν θηρίο μέσα σε κλουβί που έπρεπε να καθησυχάσει εσένα και τα…υπερβολικά για τα επίπεδα της περιφερειακής τηλεόρασης όνειρα σου. Και μόλις έκλεινες την πόρτα φεύγοντας σκυθρωπός αλλά πειθαρχημένος από το γραφείο, με έπιανα να αυτομαστιγώνομαι προσπαθώντας να κατευνάσω τα ίδια και χειρότερα δικά μου χαρακτηριστικά που αν τα εξωτερίκευα, οι άλλοι θα με χαρακτήριζαν το ίδιο τρελό, αιθεροβάμονα και απροσγείωτο με σένα. Έμοιαζα σαν τον φτωχό πατέρα που ενώ σφίγγονταν να πείσει το παιδί του ότι δεν γίνεται να του πάρει ειδικά παπούτσια για στίβο στον οποίο είχε λαμπρό μέλλον, μόλις γύριζε την πλάτη βούρκωνε ο ίδιος γιατί ήξερε πως καταδίκαζε το παιδί του σαν αθλητή και τον εαυτό του ως προπονητή λόγω των…ορίων που δυστυχώς αν υπάρχουν κι αλλού, στη φτωχή περιφέρεια κυριαρχούν αμείλικτα…
Θυμάσαι (αργότερα) όταν είχαμε αποχωρήσει και οι δύο από τον FLASH και με έκανες να ξαναρχίσω το τσιγάρο που είχα κομμένο κανα δυο χρόνια, μέσα σε μια νύχτα; Ήταν τότε που θέλαμε να ξεκινήσουμε από την αρχή σε λίγο διαφορετικά μονοπάτια. Τότε σου είχα προτείνει να παρουσιάσεις σε διαφημιστική εκπομπή telemarketing τα βιβλία του συμπατριώτη μας συγγραφέα Παναγιώτη Τραϊανού. Το καταφέραμε αλλά, ναι μου είχες βγάλει την πίστη! Λίγο αργότερα είχα καταλάβει ποιο ήταν το πρόβλημα. Δεν μπορούσες το μαγνητοσκοπημένο. Ξεκίνησες και συνήθισες με ζωντανή εκπομπή. Είχες μάθει να είσαι στον «αέρα» και όχι στη στημένη πρόζα και το γραμμένο.
Μετά σε έχασα, λίγο ραδιόφωνο λίγο από εδώ λίγο από κει…Αυτό ήταν. Κάποια στιγμή χωρίς να το πολυκαταλάβω οι δρόμοι μας χωρίσανε. Μάθαινα από άλλους κάποια νέα σχετικά με σένα αλλά το μέσα μου αρνούνταν να σε δει αλλιώς. Για μένα είσαι πάντα η απαιτητική φυσιογνωμία που είχε αστέρινη στόφα!
Όχι Δημήτρη, δεν ήρθες για λογιστής, Δημοσιογράφος θα γίνεις… Αστέρι! Γι΄ αυτό και δεν κοίταζες στα νούμερα, αλλά στα μάτια των ανθρώπων. Μέσα και έξω από την κάμερα… Τάραξε τους εκει πάνω, για να καταλάβουν τι θα πει γήινος και επαναστάτης!
και το ξαναγράφω, Άλλωστε κάθε δυνατός έχει και την ρετσινιά του…
Πέτρος Σμιξιώτης
Υ/Γ Μη νομίζεις ότι θα τη γλυτώσεις απόψε, έχεις συνέντευξη. Θέμα ελεύθερο. Στο στούντιο ο Νικόλας Άσιμος. Έτοιμος; 3, 2, 1…πάμε!
